Ο Παπανδρέου λίγο πριν βρεθούμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας που προκάλεσε η κακοδιαχείριση και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμος του Καραμανλή, είχε εκλεγεί με το υπεραυτοδύναμο ποσοστό του 44% και με προεκλογική δέσμευση το τρίπτυχο «διαβούλευση - διαφάνεια – λογοδοσία». Θέλοντας να γκρεμίσει έτσι το κράτος-λάφυρο που είχε χτίσει ο α-Καταλληλότερος προκάτοχός του.

Η ατζέντα του 2009, αφορούσε στη σύγκρουση με τις συντεχνίες, στο άνοιγμα των επαγγελμάτων, στις μεγάλες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στον Καλλικράτη, στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση, στο κυνηγητό με την εισφορο/φοροδιαφυγή, στη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, στο ενιαίο μισθολόγιο.

Κι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δεν ήταν μόνο η δημοσιονομική κρίση που έσκασε στα χέρια της κυβέρνησης Παπανδρέου που «κλόνισε» τη στήριξη της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠαΣοΚ στον Πρωθυπουργό. Ήταν η ίδια η μεταρρυθμιστική ορμή της Κυβέρνησης ΓΑΠ, η οποία διαφάνηκε ακόμα και όταν κλήθηκε η χώρα να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση.

Και αυτό γιατί κάποιοι ήθελαν κάτι παραπάνω από την «κλονισμένη» (ΜΗ) στήριξη της κυβέρνησης. Ήθελαν να ρίξουν την κυβέρνηση, προκειμένου τίποτα από την παραπάνω μεταρρυθμιστική ατζέντα να ΜΗΝ υλοποιηθεί

Το δημοψήφισμα που ΔΕΝ έγινε το Νοέμβριο του 2011, θα μας θυμίζει για πάντα την εμπλοκή αυτών που προκάλεσαν την πραξικοπηματική πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Και εκείνους ασφαλώς που ενώ προτάξανε τα στήθη τους ώστε να «ρίξουν» την κυβέρνηση Παπανδρέου στο όνομα της κατάφορης αδικίας του μνημονίου που λέγαμε, υπερψήφισαν στη συνέχεια όλους τους επαχθείς όρους της Δανειακής Σύμβασης!