Ο Διευθυντής, ο Σύλλογος Διδασκόντων του 1ου Γυμνασίου Σερρών και το ΕΚΦΕ της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιος Εκπαίδευσης Σερρών σας προσκαλούν να παρευρεθείτε στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 19:00 στον χώρο του 1ου Γυμνασίου Σερρών. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο κ. Γεώργιος Βλαχάκης, Ιστορικός των Επιστημών ΕΑΠ, με θέμα: "Αχιλλέας Παπαπέτρου. Από τις Σέρρες στο Παρίσι. Από την ανωνυμία στην παγκόσμια αναγνώριση" και θα πραγματοποιηθούν τα αποκαλυπτήρια επιγραφής προς τιμήν του διεθνώς αναγνωρισμένου Σερραίου Φυσικού. Στο χώρο θα εκτίθεται μουσειακό υλικό, σχετικό με το τιμώμενο πρόσωπο και τις θετικές επιστήμες.

Ο Αχιλλέας Παπαπέτρου (Σέρρες 2 Νοεμβρίου 1907 - Παρίσι 12 Αυγούστου 1997) ήταν Έλληνας θεωρητικός φυσικός με συνεισφορά στην Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Είναι γνωστός στον κόσμο της φυσικής από τις εξισώσεις Παπαπέτρου-Ντίξον (Papapetrou–Dixon equations), τις λύσεις Ματζούμπαρ-Παπαπέτρου (Majumdar-Papapetrou solutions) και τις συντεταγμένες Βάιλ-Λιούις-Παπαπέτρου (Weyl-Lewis-Papapetrou coordinates).

 Βιογραφία

Ο Αχιλλέας Παπαπέτρου γεννήθηκε το 1907 στην Ηράκλεια Σερρών, όπου εργαζόταν ο πατέρας του ως δάσκαλος. Η οικογένεια Παπαπέτρου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις Σέρρες, εξαιτίας του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, αλλά επέστρεψε μετά το πέρας του πολέμου. Ο Παπαπέτρου τέλειωσε το Γυμνάσιο το 1925 και μετακόμισε στην Αθήνα προκειμένου να σπουδάσει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, από όπου και αποφοίτησε το 1930. Μετά την αποφοίτησή του, εργάστηκε στην Αθήνα για ένα διάστημα ως μηχανικός ενώ διορίσθηκε βοηθός στην Έδρα των Μαθηματικών του ΕΜΠ.

Αρχικά το ερευνητικό του έργο ήταν πάνω στο αντικείμενο της φυσικής στερεάς κατάστασης. Το 1934 κατάφερε να βρει χρηματοδότηση, οπότε και μετακόμισε στην Στουτγκάρδη για να δουλέψει με τον καθηγητή Πωλ Έβαλντ (Paul Ewald). Το ερευνητικό του έργο υπό τον Έβαλντ ήταν πάνω στην δενδριτική ανάπτυξη των κρυστάλλων. Ο Παπαπέτρου, έστρεψε το ενδιαφέρον του προς το αντικείμενο της Σχετικότητας όσο ήταν ακόμα στην Στουτγκάρδη, όπου και γνώρισε τον Χέλμουτ Χόνλ (Helmut Hönl) με τον οποίο μελέτησαν τις εξισώσεις της κίνησης και του βαρυτικού πεδίου για φορτισμένα σωματίδια (με εφαρμογή στη δομή του ηλεκτρονίου) και την μελέτη της βαρυτικής αλληλεπίδρασης μονοπόλου-διπόλου. Το 1935 απέκτησε το διδακτορικό του με την εργασία, «Συνθήκες σχηματισμού κρυστάλλων δενδριτικής μορφής», και επέστρεψε στην Ελλάδα για να διοριστεί ως επιμελητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Το 1939 εκλέχθηκε καθηγητής και τελικά διορίστηκε στην θέση αυτή το 1940, με καθυστέρηση ενός έτους. Διατέλεσε καθηγητής στο πολυτεχνείο από το 1940 ως το 1946, οπότε και απολύθηκε για την συμμετοχή του στην εθνική αντίσταση. Το 1946, μετά από σύσταση του καθηγητή Έβαλντ, δέχτηκε πρόσκληση από τον Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Schrödinger) για να γίνει επιστημονικός συνεργάτης (Research Fellow) στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Μελετών του Δουβλίνου.