Πρώτος κατά χρονολογική σειρά υπήρξε ο Ναπολέων ο Α΄ τής Γαλλίας, ο οποίος αφού κατέλαβε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη, φιλοδόξησε να εισβάλει και να κυριεύσει και την Ρωσσία και πίστεψε ότι εύκολα θα έπεφτε στα χέρια του. Δυστυχώς όμως – γι’ αυτόν – δεν γνώριζε ούτε την απέραντη χώρα ούτε την μεγάλη «σλαβική ψυχή», όπως γράφει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Ο Γάλλος ξεκίνησε το 1812 με μια τεράστια στρατιά 700.000 ανδρών, για να κυριεύσει την αχανή Ρωσσία. Αλλά ο ρωσσικός στρατός επικουρούμενος από τον λαό και με ηγέτη τον στρατάρχη Μιχαήλ Κουτούζωφ διέλυσε την στρατιά τού φιλόδοξου και επηρμένου Ναπολέοντα και τον εξανάγκασε σε ταπεινωτική ήττα. Κέρδος μηδέν για τον εισβολέα, ζημία υλική και ηθική τεράστια. Όταν σκέφτομαι τον Μακεδόνα Μεγαλέξανδρο, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι ιστορικοί ονόμασαν Μέγα τον Ναπολέοντα.

    Δεύτερος μνηστήρας ο Άντριου Τζόνσον (1865-1869), πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Έβλεπε την Ρωσσική Αλάσκα και πολύ επιθυμούσε να ανήκει στις ΗΠΑ. Να κηρύξει πόλεμο κατά της Ρωσσίας, για να την αποκτήσει με τα όπλα; Για ποιο λόγο να εμπλακεί σε πόλεμο με την «αρκούδα», αφού υπήρχε και άλλος τρόπος; Διπλωματία και χρήμα. Και αμέσως άρχισε την εφαρμογή τού σχεδίου. Ήρθε σε επαφή με τον τσάρο Αλέξανδρο τον Β΄(1855-1881) και του πρότεινε να αγοράσει την Αλάσκα, αντί να έχουν προστριβές για την περιοχή, που ήταν μεν ρωσσική, αλλά βρισκόταν στην Βόρεια Αμερική. Ο τσάρος σκέφτηκε ίσως μελλοντικές πολεμικές περιπέτειες και συμφώνησε να την πουλήσει στις ΗΠΑ έναντι 7.200.000 δολλαρίων, ποσό πολύ μικρό για μια εδαφική έκταση 1.518.000 τ. χλμ. Δηλαδή 11,5 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Η συμφωνία υπογράφηκε το 1867 και έκτοτε η Αλάσκα αποτελεί έδαφος των ΗΠΑ. Έξυπνη αγορά, αφού η Αλάσκα έχει απέραντα δάση, πετρέλαιο, άνθρακα, χρυσό, πλατίνα, άργυρο, χαλκό, σίδηρο, υδράργυρο, κασσίτερο, ξυλεία, γουναρικά και άφθονα αλιεύματα. Άλλωστε οι Ηνωμένες Πολιτείες με αγορά απέκτησαν την Λουϊζιάνα από την Γαλλία, την Φλόριντα από την Ισπανία. Χρησιμοποίησαν όμως και άλλα μέσα (συνθήκες και όπλα), για να αποσπάσουν την Καλιφόρνια, το Νιού Μέξικο και το Τέξας από το κράτος τού Μεξικού. Το καρότο και το μαστίγιο είναι πιο έξυπνη πολιτική από την πολιτική αποκλειστικά τού πολέμου. Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί γνωρίζουν καλά την μακεδονική πολιτική τού Φιλίππου.

    Τρίτος και χειρότερος μνηστήρας υπήρξε ο Αδόλφος Χίτλερ, του οποίου οι σιδηρόφρακτες στρατιές εισέβαλαν σε πολλά σημεία τής Ρωσσίας ταυτόχρονα, από το Λένινγκραντ μέχρι τον Καύκασο. Ο «φύρερ» πίστευε ότι με την φοβερή πολεμική μηχανή, που διέθετε, θα διέλυε τον σοβιετικό στρατό και θα καθυπότασσε την κραταιά Ρωσσία.  To βάρος τής άμυνας το σήκωσαν κυρίως η Ρωσσία και η Ουκρανία. Είκοσι δύο εκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες και στρατιώτες θυσιάστηκαν στον βωμό τής ελευθερίας, αλλά η Σοβιετική Ένωση δεν ηττήθηκε. Τελικά στην μάχη τού Στάλινγκραντ ο Χίτλερ έφαγε τα μούτρα του. Ο φον Πάουλους αιχμάλωτος και η στρατιά του εξοντωμένη. Χιλιάδες οι νεκροί, χιλιάδες οι τραυματίες, δεκάδες χιλιάδες οι αιχμάλωτοι. Η μάχη τού Στάλινγκραντ ήταν η αρχή τού τέλους τής συντριβής τής Γερμανίας. Η «αρία φυλή» ηττήθηκε, η Γερμανία έχασε 10 εκατομμύρια άντρες, καταστράφηκε και κυριεύθηκε από τους Συμμάχους. Ο Χίτλερ αυτοκτόνησε. Αυτό ήταν το τέλος τού τρίτου μνηστήρα που τόλμησε να επιτεθεί στην Ρωσσία.

    Σήμερα η Ρωσσία πιέζεται πάλι από τους Δυτικούς (Αμερικανούς και Ευρωπαίους). Σκοπός τους η συρρίκνωση και η αποδυνάμωση της χώρας των τσάρων και των σοβιετικών, που κατέκτησαν πρώτοι το διάστημα. Ελπίζουν ότι κάποτε θα εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, όταν θα χάσει την οικονομική και στρατιωτική ισχύ της. Θα τα καταφέρουν; Ή και πάλι η Ρωσσία θα τους δώσει ένα μάθημα όπως και στους προηγούμενους εισβολείς; Κύριος οίδε.

    Οι Δυτικοί χάρηκαν όταν κατέρρευσε ο κομμουνισμός, ευχαριστήθηκαν από την φιλική – ίσως και φιλοδυτική – στάση τού Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, αγαλλίασαν με τα καμώματα του μέθυσου Μπορίς Γιέλτσιν, που χοροπηδούσε δίπλα στον Κλίντον. Όλα έδειχναν ότι η Ρωσσία οδεύει προς την άβυσσο. Αλλά όπως στα αρχαία ελληνικά δράματα, έτσι και στο δράμα τής Ρωσσίας εμφανίσθηκε ο από μηχανής «θεός» για να δώσει την λύση. Και αυτός είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που τους έκοψε την φόρα. Τον προκάλεσαν με την τοποθέτηση στην Ανατολική Ευρώπη αντιπυραυλικής ασπίδας και ο Πούτιν τους προκαλεί προσαρτώντας την Κριμαία και δημιουργώντας πρόβλημα στην Ανατολική Ουκρανία, που συμμάχησε με τους Δυτικούς. Τι θα γίνει στο μέλλον; Άγνωστο. Αλλά πάντως η Ρωσσία δεν είναι εύκολος αντίπαλος, για να φαγωθεί από τους Δυτικούς. Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς και την νέα μεγάλη δύναμη (βιομηχανική, επιστημονική και στρατιωτική), την Κίνα και την πολιτική και οικονομική προσέγγιση Ρωσσίας και Κίνας, οι Δυτικοί πρέπει μάλλον να απογοητευτούν. Η επέκταση των Αμερικανών και των Ευρωπαίων προς Ανατολάς νομίζω ότι έφτασε στο τέλος της.

 

                                                                  Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος

                                                                              23-6-2015