TOY ΓΙΑΝΝΗ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

Τι είπε ο Χρήστος Θηβαίος στην εκπομπή της Δέσποινας Αυγερίδου στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης FM100, λίγο πριν τη συναυλία του με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Μύλο, το ύφος αλλά και τα λεγόμενα (τα δίκαια αλλά και τα άδικα), μπορείτε να τα διαπιστώσετε και μόνοι σας ακούγοντας την εκπομπή στο youtube. Αυτό είναι το καλύτερο. Εξάλλου, μπορεί να είναι απλώς μια κακιά στιγμή του…

Το πρώτο που σκέφτηκα ακούγοντας την εκπομπή είναι μια απομυθοποίηση του «Ποια θάλασσα», του «Πόσο πολύ σ” αγάπησα», του «Βροχή μου» κ.ά. Της φωνής, όχι των τραγουδιών, ούτε των στίχων (που λίγοι γνωρίζουμε τους πραγματικούς δημιουργούς ενός τραγουδιού, όλοι μένουμε στον «γκολτζή» που ερμηνεύει).

Περιμένεις από ανθρώπους που ερμηνεύουν Μικρούτσικο, Δημητρίου, Ανδρέου κ.ά., τραγούδια που ταράζουν τις ευαίσθητες χορδές του καθενός, να έχουν ένα βάθος, αν μη τι άλλο μια ποιότητα ανάλογη με τις δημιουργίες. Εγώ τουλάχιστον. Γιατί λες, δεν μπορεί, εδώ εμείς είμαστε τα τραγούδια μας, τα βιβλία μας, οι στίχοι που μας σημάδεψαν, οι ταινίες και τα θεατρικά με τα οποία μεγαλώσαμε, εκείνοι που έχουν την τιμή να ερμηνεύουν πάνω στη σκηνή αφού πρώτα έχουν εντρυφήσει σε πολλές ώρες πρόβας, δεν «παίρνουν» τίποτε από αυτά; Δεν τους «λένε» τίποτε; Τέλος πάντων, τι λαμβάνουν τελικά από αυτά; Περιμένεις από αυτούς ένα επίπεδο, ένα λόγο σοβαρό, «προβληματισμένο», όχι φανατικό, ουσιαστικό ακόμη κι αν διαφωνείς. Μια ευγένεια αναδυόμενη από την πνευματικότητα της δουλειάς. Δεν περιμένεις ασυναρτησίες και λαϊκισμούς χειρότερους από των πολιτικών. Περιμένεις να σου βάζουν τη σκέψη σε μια σειρά, ή να σου ανανεώνουν τους ορίζοντες. Αυτός είναι ο κόσμος της δημιουργίας και της τέχνης; Μακριά μαλλιά, χαϊμαλιά και όλα ΟΚ; Εμ δεν είναι έτσι… Ο καλλιτέχνης, αν θέλει να λέγεται καλλιτέχνης κι όχι απλά στιχουργός, συνθέτης ή τραγουδιστής, οφείλει και μια στοιχειώδη πνευματικότητα στο κοινό του.

Θα μου πεις, πόσο το τραβάς; Και τι περιμένεις; Όλα ιδανικά; Όχι, απλώς ένα ακόμη γκρεμισμένο ειδωλάκι. Κι ένα ακόμη λιθαράκι απογοήτευσης. Παραπομπή στην κρίση που δεν είναι οικονομική αλλά κυρίως πνευματική, που λέμε (αλλά τι ακριβώς εννοούμε άραγε;).

*Φυσικά, ο Θηβαίος δεν είναι ο μόνος και δεν είναι ο πρώτος. Έχω γνωρίσει κι άλλους, αλλά κάθε περιγραφή θα ήταν αναγκαστικά φωτογραφική και δε χρειάζεται.

**Σκόρπιες σκέψεις στην προσπάθειά μου να αποφύγω τον κανιβαλισμό…

***Αν γινόταν αυτό στην Αθήνα, θα είχε γίνει χαμός. Εδώ στη Θεσσαλονίκη, συχνά, κάθε επιτυχία και κάθε αποτυχία, «χρεώνεται». Και «χρεώνεται» προσωπικά. Ο καυγάς έπρεπε να… είχε γίνει μ” εμάς για να φωνάξουμε.