Του Χ. Πλέσσα

 Η εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου, η τρίτη κατά σειρά με το δημοψήφισμα μέσα σε οκτώ μήνες, γίνεται σε κλίμα πόλωσης. Οι προβλέψεις για κάθε αποτέλεσμα δεν είναι ασφαλείς, αφού και απ’ τις δημοσκοπήσεις δεν μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα, επειδή θεωρούνται αναξιόπιστες. Και τα δύο κόμματα, που διεκδικούν με βραχεία κεφαλή την πρωτιά, θα ήθελαν, με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο να αποκτήσουν αυτοδυναμία, πράγμα εφικτό και θεμιτός στόχος, όπως δήλωσε ο κ. Τσίπρας για την «εξασφάλιση καθαρής εντολής τετραετίας».
Δεν θα προσέφευγε ο λαός στις κάλπες, αν η αντιδεοντολογική, κατά μίαν έννοια συμπεριφορά μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και σημαντικών στελεχών του κόμματος δεν καταψήφιζαν βασικό Ν/Σ παραπαιτουμένων για την παροχή οικονομικής ενίσχυσης, αφού υπήρχε «η δέσμευση της κυβέρνησης παραμονής της χώρας στο ευρώ, δηλαδή τη συμμόρφωσή της με την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος»*. Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί η δεδηλωμένη και να αναγκαστεί ο πρ/ργός σε παραίτηση. Πρόκειται για αδέξια και μοιραία ενέργεια, καθόσον στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ «όλοι είχαν αναλάβει γραπτά τη δέσμευση, αν διαφωνούσαν με την κυβέρνηση, να παραιτηθούν απ’ το βουλευτικό αξίωμα, στο οποίον εκλέχθηκαν όχι ως πρόσωπα, αλλά ως υποψήφιοι του κόμματος και μάλιστα με ελάχιστους σταυρούς»*.
Δεν παραιτήθηκαν «για προσωπικούς λόγους» δεν παρέδωσαν τις έδρες τους, για άλλους “προσωπικούς λόγους” δηλαδή ανεξαρτητοποιήθηκαν και εδημιούργησαν την τρίτη δύναμη στη βουλή, κάνοντας ζημιά στον τόπο και στους μέχρι χθες συνεργάτες τους, λίγο πριν τις εκλογές. Μεσοβέζικη αυτή η τακτική, που ενόχλησε την Κουμανδούρου, διότι οι άνθρωποι αυτοί τοποθετήθηκαν σε αξιώματα, και εθήτευσαν σε επιτροπές και θέσεις ευθύνης. Εδώ συνίσταται το λάθος, να υπερισχύει το αίσθημα της προσωπικής φιλίας στην επιλογή των προσώπων, αντί να πρυτανεύει η λογική «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση».
Μετά, λοιπόν, τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τις ακροαριστερές συνιστώσες που συγκρότησαν τη “Λαϊκή Ενότητα” υπό τον Λαφαζάνη, τρία σενάρια παίζονται στις επικείμενες εκλογές. Να έρθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτοδυναμία και να συνεργασθεί με άλλους σχηματισμούς εκτός απ’ αυτούς του παλαιοκομματικού συστήματος που χρεωκόπησαν τη χώρα, πράγμα απίθανο. Να έρθει πρώτο κόμμα, χωρίς αυτοδυναμία, οπότε η συνεργασία με άλλα κόμματα, τα οποία θα τα μάθουμε τη νύχτα της 20ης Σεπτεμβρίου, είναι αναπόφευκτη, βάσει προσυμφωνημένου προγράμματος, κάτι πιθανό. Η άλλη εκδοχή είναι να έρθει πρώτο κόμμα η Ν.Δ., οπότε οι παλαιοκομματικές δυνάμεις θα φτιάξουν κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ θα περιορισθεί στο ρόλο της αξ/κής αντιπολίτευσης. Εν προκειμένω θα αντιστραφούν οι όροι και τον ρόλο που έπαιζαν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι όταν ψήφιζαν το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει μόνο τα Ν/Σ εφαρμογής των μέτρων του δικού του μνημονίου, αλλά όχι μέτρα επιλογής της κυβέρνησης των δυνάμεων του παλαιοκομματικού κατεστημένου. Μύλος!!
Και οι τρεις περιπτώσεις που διαγράφονται ως σενάρια, οφείλονται στο εκλογικό σύστημα του αντιδεοντολογικού εκλογικού συστήματος που το πρώτο κόμμα έστω και με μία ψήφο διαφορά από το δεύτερο, πριμοδοτείται με 50 έδρες και τούτο έγινε προς χάριν εξασφάλισης της ενισχυμένης αναλογικής!