ΥΠΟ ΟΜΗΡΕΙΑΝ Η ΕΥΡΩΠΗ
Ο φόβος έχει εισχωρήσει στο μυαλό των πολιτών και κανείς δεν μπορεί να τους τον βγάλει όταν σκέφτονται ότι κάπου, στο μετρό, στα αεροδρόμια, στα νοσοκομεία μπορεί να υπάρχει ένα παγιδευμένο αντικείμενο, ή ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που μπορεί να εκραγεί
Ο φόβος έχει εισχωρήσει στο μυαλό των πολιτών και κανείς δεν μπορεί να τους τον βγάλει όταν σκέφτονται ότι κάπου, στο μετρό, στα αεροδρόμια, στα νοσοκομεία μπορεί να υπάρχει ένα παγιδευμένο αντικείμενο, ή ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που μπορεί να εκραγεί
ενθετο
Η Ευρώπη με τις αποφάσεις της ευθύνεται για την ταχυτάτη αύξηση του μουσουλμανισμού. Υπονομεύεται εκ των έσω, λόγω εθνοκεντρισμού, γιατί καθένα κράτος κοιτάζει να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα. Απουσιάζει η συλλογικότητα, όπου δε υπάρχει απειλή και εφαρμόζονται αντιτρομοκρατικά μέτρα, οι τρομοκράτες μετατοπίζονται περιφερειακά. Όσα βλέπουμε να γίνονται αυτόν τον καιρό οφείλονται στο ότι ο Ισλαμισμός δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια κρατική κοινωνία με θεσμούς. Η μειονότητα δεν αισθάνεται ασφαλής. Θεωρεί ότι διώκεται εξαιτίας της “σαρίας”, του ιερού νόμου του κορανίου στις προσωπικές σχέσεις, τον τρόπο ζωής και πίστης μεταξύ μουσουλμάνων κόντρα με τις σχέσεις των και της ταξικής κουλτούρας των ευρωπαίων. Αυτά συμβαίνουν σε Γαλλία, Βέλγιο και Βρετανία, όπου υφίστανται παράλληλες κοινωνίες, περιθωριοποιημένες, για τις οποίες οι θεσμοί ελάχιστο ενδιαφέρoν δείχνουν, γιατί το κράτος δεν μπορεί να δεχθεί δοξασίες κειμένων, που για μερικούς είναι ιερές αλλά δεν είναι ψηφισμένες.
Του Χρήστου Πλέσσα
Από τις συντονισμένες τρομοκρατικές ενέργειες των Τζιχαντιστών στις Βρυξέλες είχαμε σοκ και πανικό που μεταδόθηκε σε όλον τον κόσμο. Η 22α Μαρτίου είναι η αναβιώσασα 11η Σεπτεμβρίου επί δύο. Δυο οι πύργοι σύμβολο της Νέας Υόρκης, δύο και τα σημεία αναφοράς στην πρωτεύουσα της Ευρώπης. Το Μετρό και το Αεροδρόμιο. Επλήγησαν από την τρομοκρατία και οι δύο πυλώνες τις απόφασης της Συνόδου Κορυφής Ε.Ε.-Τουρκίας. Σάββατο πρωί η Κωνσταντινούπολη, Δευτέρα πρωί οι Βρυξέλες. Υπάρχει και το προηγούμενο του Λονδίνου, πέρυσι στο Παρίσι και πριν μια εβδομάδα η Κωνσταντινούπολη και η Άγκυρα.
Οι πολίτες του Βελγίου και όλης της Ευρώπης βρίσκονταν υπό ομηρίαν προσηλυτισμένων, η περιθωριοποιημένων ανθρώπων με Ευρωπαϊκά διαβατήρια, προσφύγων εκ του πρώτου μεταπολεμικού μεταναστευτικού κύματος δεύτερης ή τρίτης γενιάς που ζούσαν σε παράλληλες κοινωνίες εκτός θεσμών. Έφυγαν, εκπαιδευτήκαν από φανατικούς Ισλαμιστές και ξαναγύρισαν, να δράσουν με συνδυασμένα χτυπήματα.
Οι Ευρωπαίοι με σύγχρονα κατασκοπευτικά μέσα που διαθέτουν και επιδέξιοι στην διπλωματία δεν προέβλεψαν αυτά τα χτυπήματα να προφυλαχθούν, αφού έβλεπαν, ότι το κακό είναι “άντε πόρτας”. Οι βομβιστές εκμηδένισαν κάθε αντιτρομοκρατικές και άλλες υπηρεσίες κρατικών πληροφοριών και σκόρπισαν θάνατο και φόβο στην Ευρώπη, που τώρα φοβισμένη κλειδαμπαρώνεται, βάζει συρματοπλέγματα στα σύνορα και δεν θέλει πρόσφυγες ή μετανάστες, που η ίδια ξεσπίτωσε.
Αυτό, που συναίβει αφύπνισε τους αξιωματούχους που δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι εστι τρόμος, πορεύονταν με την θεωρία, μακριά από την πραγματικότητα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αποτρέψουν το κακό. Αυτό ενισχύει και το Brexit των Άγγλων. Ο φόβος έχει εισχωρήσει στο μυαλό των πολιτών και κανείς δεν μπορεί να τους τον βγάλει όταν σκέφτονται ότι κάπου, στο μετρό, στα τρένα, στα αεροδρόμια, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα κέντρα διασκέδασης, μπορεί να υπάρχει ένα παγιδευμένο αντικείμενο, ή ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που μπορεί να εκραγεί.
Η Ευρώπη με τις αποφάσεις της ευθύνεται για την ταχυτάτη αύξηση του μουσουλμανισμού. Υπονομεύεται εκ των έσω, λόγω εθνοκεντρισμού, γιατί καθένα κράτος κοιτάζει να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα. Απουσιάζει η συλλογικότητα, όπου δε υπάρχει απειλή και εφαρμόζονται αντιτρομοκρατικά μέτρα, οι τρομοκράτες μετατοπίζονται περιφερειακά. Όσα βλέπουμε να γίνονται αυτόν τον καιρό οφείλονται στο ότι ο Ισλαμισμός δεν μπορεί να ενταχθεί σε μια κρατική κοινωνία με θεσμούς. Η μειονότητα δεν αισθάνεται ασφαλής. Θεωρεί ότι διώκεται εξαιτίας της “σαρίας”, του ιερού νόμου του κορανίου στις προσωπικές σχέσεις, τον τρόπο ζωής και πίστης μεταξύ μουσουλμάνων κόντρα με τις σχέσεις των και της ταξικής κουλτούρας των ευρωπαίων. Αυτά συμβαίνουν σε Γαλλία, Βέλγιο και Βρετανία, όπου υφίστανται παράλληλες κοινωνίες, περιθωριοποιημένες, για τις οποίες οι θεσμοί ελάχιστο ενδιαφέρoν δείχνουν, γιατί το κράτος δεν μπορεί να δεχθεί δοξασίες κειμένων, που για μερικούς είναι ιερές αλλά δεν είναι ψηφισμένες. Έτσι αναπτύσσεται ο εξτρεμισμός και παράλληλα ο εθνικολαϊκισμος, που έχει κοστίσει στην Ευρώπη εκατόμβες νεκρών.
Όσοι ασχολούνται να δουν τα αίτια του φαινομένου θα βρεθούν σε διιστάμενες απόψεις. Συγκεκριμένες απαντήσεις δεν θα πάρουν, λόγω του εθνοκεντρισμού. Αν θελήσουμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, για ότι συμβαίνει, θα πρέπει να κατανοήσουμε, ότι χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη. Πάντως οι Έλληνες συμπαραστάθηκαν στα θύματα και δεν θα ήταν κακεντρέχεια εάν αναλογιστούμε ότι αυτό που μας είπε ο Όλι Ρέν, όταν μπαίναμε στο μαγκανοπήγαδο της κρίσης, “καλό κουράγιο”, γύρισε μπούμερανγκ στο Ευρωϊερατείο.
