Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ

21 τ’ Απρίλη 1967, Παρασκευής ξημέρωμα

Αντικαθεστωτική υπήρξε και η συσπείρωση των πολιτικών, των λογοτεχνών, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, αλλά και στρατιωτικών. Καθηγητές υψηλού διαμετρήματος όπως ο καθηγητής μου Δημήτρης Μαρωνίτης φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Καλλιτέχνες του ύψους του Μίκη Θεωδωράκη φυλακίστηκαν. Πολιτικοί του μεγέθους Αντρέα Παπανδρέου εκτοπίστηκαν στα ξερονήσια.

Αντικαθεστωτική υπήρξε και η συσπείρωση των πολιτικών, των λογοτεχνών, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, αλλά και στρατιωτικών. Καθηγητές υψηλού διαμετρήματος όπως ο καθηγητής μου Δημήτρης Μαρωνίτης φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Καλλιτέχνες του ύψους του Μίκη Θεωδωράκη φυλακίστηκαν. Πολιτικοί του μεγέθους Αντρέα Παπανδρέου εκτοπίστηκαν στα ξερονήσια.

 Γράφει ο Γιάννης Αλεξ. Ρωμανίδης

                21 τ’ Απρίλη 1967, Παρασκευής ξημέρωμα

 

 

Αντικαθεστωτική υπήρξε και η συσπείρωση των πολιτικών, των λογοτεχνών, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, αλλά και στρατιωτικών. Καθηγητές υψηλού διαμετρήματος όπως ο καθηγητής μου Δημήτρης Μαρωνίτης φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Καλλιτέχνες του ύψους του Μίκη Θεωδωράκη φυλακίστηκαν. Πολιτικοί του μεγέθους Αντρέα Παπανδρέου εκτοπίστηκαν στα ξερονήσια.

    Μορφές όπως του Σπύρου Μουστακλή άφησαν στους νεότερους το παράδειγμα του ενάρετου αντιστασιακού δημοκρατικού πολίτη. Είχα τη τύχη να τον γνωρίσω στο 288 Τάγμα Πεζικού στη Σύρο. Μας ήρθε από την Κύπρο στο τέλος του 1966. Λεβεντόκορμος, ανοιχτόμυαλος, απλός, καταδεχτικός, θεόμορφος, ίδιος Απόλλωνας, η προσωποποίηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

 


 

«Τα πάντα λησμονούν, μόνο η καρδιά τ’ανθρώπου θυμάται και ματώνει» (Φώτης Κόντογλου)

     Σαράντα εννέα χρόνια, σχεδόν μισός αιώνας, από τότε που οι Αμερικάνοι άδειασαν τους υπονόμους τους και στην Ελλάδα. Λίγο πριν την Κυριακή των Βαΐων και πριν τη μεγαλειώδη υποδοχή  του Γεωργίου Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη. Τα εμβατήρια διαλαλούσαν την πραμάτεια των χουντικών. «Από της 2ας πρωινής λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας και επανήλθεν εν ισχύει ο Νόμος ΔΞΘ/1912 περί καταστάσεως πολιορκίας με κήρυξη του στρατιωτικού νόμου». Απαγόρευαν τη συγκέντρωση πέραν των δύο ατόμων. Στρατιώτες οπλισμένοι στους δρόμους ελέγχουν τα πάντα.

Παράλληλα άρχισαν οι συλλήψεις των αριστερών και όσων θεωρούνταν επικίνδυνοι διά την δημοσίαν ασφάλειαν. Στοιβάζονται για τα ξερονήσια. Ανακοινώσεις στους τοίχους πληροφορούν τους έντρομους κατοίκους των πόλεων για την κατάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες

Σχιζοφρενείς, ψυχοπαθείς, μανιακοί δικτατορίσκοι με μια σηφουνιασμένη θολούρα και οπλισμένοι με την σπουδαιοφάνεια των μουλαράδων.  Κωμικοί, στυγνοί, αδίστακτοι, θρησκομανείς παρανοϊκοί με το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Ψευδείς προφήτες με δορά προβάτου, ενώ μέσα τους ήταν λυσασμένοι λύκοι, έβαλαν τη χώρα σε εφτάχρονο γύψο. Επιβλήθηκαν με τη δύναμη των όπλων που ανήκαν στον ελληνικό λαό και κατάλυσαν τους δημοκρατικούς θεσμούς με το πρόσχημα ενός κομμουνιστικού κινδύνου. Ξενοκίνητοι. «΄Ενας λαός που κυβερνιέται από ξένους είναι σα να μη ζει» έγραψε ο Ναγκίμπ Μαχφούζ.

  Ιλιγγιώδης η επικράτησή τους. Κομπανία χαρισάμενη. Οι ντροπή κα οι ντροπές του κράτους μας. Η δικτατορία αυτούσια. Η Χούντα (=ομάδα) των συνταγματαρχών στην πρώτη γραμμή. Γέμισε τις φυλακές και τα ξερονήσια με ευηπόληπτους πολίτες και έβαλαν μπροστά τις μηχανορραφίες των μαρτυρίων για συνετισμό. Άλλωστε τους κυρίευε ενάρετο εθνικό ρίγος όταν βασάνιζαν. Όσο πιο άνομος είναι κανείς, τόσο πιο πολύ επιμένει στην ανομία του. Το ΕΑΤ- ΕΣΑ έκαμε υπερωρίες στα βασανιστήρια. Λογοκρίνονταν τα πάντα. Οδυνηρές οι εμπειρίες από την εφτάχρονη δικτατορία. Ο ελληνικός λαός πάντα αποστρεφόταν κάθε αυταρχική εξουσία. Απόδειξη η συρροή λαοθάλασσας στις κηδείες του Κωστή Παλαμά, του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γιώργου Σεφέρη. Αντικαθεστωτική υπήρξε και η συσπείρωση των πολιτικών, των λογοτεχνών, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, αλλά και στρατιωτικών. Καθηγητές υψηλού διαμετρήματος όπως ο καθηγητής μου Δημήτρης Μαρωνίτης φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν. Καλλιτέχνες του ύψους του Μίκη Θεωδωράκη φυλακίστηκαν. Πολιτικοί του μεγέθους Αντρέα Παπανδρέου εκτοπίστηκαν στα ξερονήσια.

    Μορφές όπως του Σπύρου Μουστακλή άφησαν στους νεότερους το παράδειγμα του ενάρετου αντιστασιακού δημοκρατικού πολίτη. Είχα τη τύχη να τον γνωρίσω στο 288 Τάγμα Πεζικού στη Σύρο. Μας ήρθε από την Κύπρο στο τέλος του 1966. Λεβεντόκορμος, ανοιχτόμυαλος, απλός, καταδεχτικός, θεόμορφος, ίδιος Απόλλωνας, η προσωποποίηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ένα παλικάρι με ψυχή και σώμα Έλληνα. Συμπολεμιστής του Γρίβα στα 1946 και τραυματίας από δεκαέξι χρονών. Υπέστη φριχτά βασανιστήρια στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ που τον άφησαν άφωνο και παράλυτο.

Η μόνη κραυγή του ήταν  στη δίκη των χουντικών το 1975 όταν άρθρωσε το περίφημο «Την Παναγία τους». Πάντα ήθελα να αφιερώσω ένα άρθρο μου στο παλικάρι και να υπενθυμίσω τη δράση του ως λόγω και έργω αντιστασιακού.

     Πολλά τα θύματα της χούντας. Δυστυχώς τα κατάλοιπά και οι παραφυάδες της υπάρχουν και στη βουλή. Με διάφορες μορφές μας τη θυμίζουν. Χυδαιολογούν, υβρίζουν, περιφρονούν, επαίρονται για τη βαρβαρότητά τους, χειροδικούν, δολοφονούν. Η χούντα έμεινε στη συνείδηση του ελληνικού ως αιώνιο αντικείμενο της περιφρόνησής του. Είναι χαρακτηριστικό της δημοκρατίας να ανέχεται όλες τις απόψεις, όπως το είπε ο Φρύνιχος «Η δημοκρατία είναι ένα φαρδύ κρεβάτι που χωράει τόσο την τυραννία, όσο και τη δημοκρατία».

Αφιερωμένο: Στη μνήμη του Σπύρου Μουστακλή και σ’ όλα τα θύματα της χούντας.

 Αντιαφιερωμένο: Σ’ όλους τους αιμοδιψείς νοσταλγούς της.