Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ

Η ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

  Κάποτε, στις αρχές τού 20ου αιώνα, υπήρχαν δύο κόμματα, το Κόμμα των Φιλελευθέρων (των βενιζελικών) και το Λαϊκό Κόμμα (των βασιλοφρόνων). Μετά το 1918 εμφανίστηκε και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις βουλευτικές εκλογές έπαιρναν μέρος τρία κόμματα και μερικοί φιλόδοξοι ανεξάρτητοι.

  Κάποτε, στις αρχές τού 20ου αιώνα, υπήρχαν δύο κόμματα, το Κόμμα των Φιλελευθέρων (των βενιζελικών) και το Λαϊκό Κόμμα (των βασιλοφρόνων). Μετά το 1918 εμφανίστηκε και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις βουλευτικές εκλογές έπαιρναν μέρος τρία κόμματα και μερικοί φιλόδοξοι ανεξάρτητοι.

     Κάποτε, στις αρχές τού 20ου αιώνα, υπήρχαν δύο κόμματα, το Κόμμα των Φιλελευθέρων (των βενιζελικών) και το Λαϊκό Κόμμα (των βασιλοφρόνων). Μετά το 1918 εμφανίστηκε και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στις βουλευτικές εκλογές έπαιρναν μέρος τρία κόμματα και μερικοί φιλόδοξοι ανεξάρτητοι.

    Είχαμε και τρεις δικτατορίες, του Πάγκαλου, του Μεταξά και του Παπαδόπουλου, έτσι χάριν ποικιλίας. Τα κόμματα άλλαζαν ονόματα, αλλά ουσιαστικά παρέμεναν τρία: 1) Λαϊκό Κόμμα – Ελληνικός Συναγερμός – ΕΡΕ – Νέα Δημοκρατία, 2) Κόμμα Φιλελευθέρων – Ένωση Κέντρου – ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Συμπαράταξη, 3) ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού – Συνασπισμός τής Αριστεράς και της Προόδου – ΣΥΡΙΖΑ.

    Τα πολιτικά κόμματα μέχρι το 1974 ήταν λίγα. Μετά εμφανίστηκε ο κομματικός πληθωρισμός. Πριν από μία δεκαετία περίπου στις εκλογές είχα μετρήσει 48 κόμματα και στις τελευταίες εκλογές 42! Εύλογα λοιπόν κάθε λογικός και αφανάτιστος άνθρωπος διερωτάται: Υπάρχουν πράγματι 42 πολιτικές ιδεολογίες ή έχουμε τρελαθεί τελείως;

    Σε όλα τα δημοκρατικά κράτη τής Ευρώπης και της Αμερικής υπάρχουν 3 έως το πολύ 5 κόμματα, που καλύπτουν όλες τις ιδεολογίες (καπιταλισμού, σοσιαλισμού, κομμουνισμού, φιλελευθερισμού και φασισμού). Εδώ στην Ελλάδα τι έχουμε πάθει και ιδρύουμε κόμματα με διάφορα «παρδαλά» ονόματα, αλλά με την ίδια ή παραπλήσια ιδεολογία;

    Είναι φανερό ότι τα κόμματα δημιουργούνται από την παθολογική φιλοδοξία των ιδρυτών «αρχηγών», οι οποίοι ασφαλώς γνωρίζουν την ανεπάρκειά τους, αλλά φλέγονται από την επιθυμία να ονομαστούν αρχηγοί και ενδεχομένως να γίνουν πρωθυπουργοί. Αυτό το πάθος χιλιάδων Ελλήνων είναι η αιτία, που από το 1827 μέχρι σήμερα είχαμε κάπου 190 πρωθυπουργούς! Απ’ αυτούς σχεδόν όλοι σήμερα είναι άγνωστοι· γνωστοί είναι μόνο ο Καποδίστριας, ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου· όλοι οι άλλοι είναι και θα παραμείνουν άγνωστοι.

    Θα μου πείτε ίσως: «Εσένα τι σε πειράζει που έχουμε πολλά κόμματα; Ο πολυκομματισμός είναι απόδειξη πλουραλιστικής δημοκρατίας στην χώρα μας». Σας απαντώ ευχαρίστως: Εμένα ασφαλώς δεν με πειράζει ούτε με ενοχλεί η ύπαρξη πολλών κομμάτων και χιλιάδων πολιτικών, διότι δεν είχα ποτέ στο παρελθόν ούτε τώρα έχω πολιτικές φιλοδοξίες, το φαινόμενο όμως του κομματικού πληθωρισμού βλάπτει την Ελλάδα, πρώτον διότι την γελοιοποιεί διεθνώς, δεύτερον διότι δεν έχουμε σταθερές κυβερνήσεις και τρίτον διότι τα κόμματα στην προσπάθειά τους να επικρατήσουν και να κερδίσουν την πολυπόθητη εξουσία μετατρέπουν την Βουλή σε λαϊκό καφενείο!

    Στον βωμό τής εξουσίας θυσιάζουν τα πάντα. Η Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ενώθηκαν, για να μοιράσουν τα… ιμάτιά της, τα υπουργεία. Τώρα ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ συνεταιρίσθηκε με τους δεξιούς ΑΝ.ΕΛ, μόνο και μόνο για να βάλουν χέρι στην εξουσία και να μοιραστούν τα οφφίκια με όλα τα προνόμιά τους. Από τέτοιους ανθρώπους φιλόδοξους, φιλοχρήματους και εξουσιομανείς είναι δυνατόν η πατρίδα να περιμένει προκοπή; Ασφαλώς όχι. Απόδειξη ότι η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία απαλλάχτηκαν από τα μνημόνια μέσα σε τρία χρόνια, ενώ η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στο 7ο έτος τής ύφεσης και των μνημονίων και δεν έχει καμμιά ελπίδα να γίνει κανονικό και αξιοσέβαστο κράτος.

    Όλοι οι πολιτικοί μας ομιλούν για «έξοδο από τα μνημόνια», σαν να πρόκειται για ένα σκοτεινό δωμάτιο, από το οποίο θα βγούμε στο φως τού πλούτου και της τιμής. Κανείς πολιτικός δεν τολμά ή δεν θέλει να πει την αλήθεια, ότι το δημόσιο χρέος θα το πληρώνουμε τουλάχιστο επί 50 χρόνια! Πουλάνε ελπίδα στον λαό, για να είναι ήρεμος και να μην επαναστατήσει. Ως πότε όμως; Ίσως σκέφτονται: «Ας κυβερνήσω εγώ την Ελλάδα επί μια τετραετία, έστω και διετία και ας γραφεί το όνομά μου στον κατάλογο των πρωθυπουργών τής χώρας και έπειτα… «γαία πυρί μιχθήτω»! Ποιος ξέρει τι έχουν στο μυαλό τους!

    Κύριοι πολιτικοί, τα 48 ή τα 42 κόμματα δεν είναι δημοκρατία· είναι πολιτική νόσος που χρειάζεται θεραπεία· και η θεραπεία πρέπει να είναι ριζική: 1) Πέντε το πολύ κόμματα είναι αρκετά, όπως συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη. 2) Κανένα κόμμα δεν πρέπει να μπαίνει στην Βουλή, αν δεν έχει συγκεντρώσει τουλάχιστο το 5% των ψήφων τού λαού. 3) Οι βουλευτές πρέπει να είναι 100 ανάλογα με τον πληθυσμό τής χώρας, να μην γίνονται υπουργοί, να ψηφίζουν ή να μην ψηφίζουν τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, αλλά να μην έχουν δικαίωμα να την ρίξουν. 4) Οι υπουργοί πρέπει να είναι το πολύ 20, εξωκοινοβουλετικοί και εκλεκτά μέλη τής κοινωνίας. 5) Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται από τον λαό, για να έχει κύρος, αλλά να μην έχει το δικαίωμα να αποπέμπει την κυβέρνηση, ανεξαρτήτως διαφορετικής ιδεολογίας. Έτσι θα έχουμε σταθερές κυβερνήσεις, που δεν θα πέφτουν από τα καπρίτσια των βουλευτών ή από την αντίθεση του Προέδρου ή από τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών.

    Είναι φανερό ότι το πολιτικό μας σύστημα πάσχει και χρειάζεται εκσυγχρονισμό και αναμόρφωση. Είναι απόλυτη ανάγκη να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος, για να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες τής κοινωνίας και του έθνους. Τα πολιτικά παιχνίδια πρέπει να σταματήσουν και οι πολιτικοί να πάρουν στα σοβαρά τον ρόλο τους.. Η Ελλάδα και ο λαός δεν υπάρχουν χάριν των πολιτικών, αυτοί πρέπει να υπάρχουν χάριν της πατρίδας και του λαού.

 

                                             Ευάγγελος Χ. Μαρινόπουλος

                                                         14-5-2016