Κίνημα  Δημοκρατικού  Σοσιαλισμού

«Κάθε εποχή…χρειάζεται κι ένα λεβέντη για να κρατηθεί στην επιφάνεια

Πολιτικό, ποιητή κι ερευνητή των φαινομένων» (Κυριάκος Χαραλαμπίδης).

    Τώρα που κόπασε ο αντιμνημονιακός τυφώνας και η αριστερή φασαρία που σάρωσαν ολάκερη την Ελλάδα,  καιρός είναι πια να σκεφτούμε με νηφαλιότητα την πορεία μας. Τώρα που τα ψέματα έπεσαν και πεθάνανε, πρέπει να αρθούμε πάνω από την καθημερινή ευτέλεια. Απαιτείται καθαρμός της μνήμης. Γιατί η υποκρισία έγινε κανόνας τούτον τον καιρό της κρίσης και της παρακμής. Πνιγηρή ατμόσφαιρα παρακμής που οδηγεί στην ανασφάλεια, στην απαγοήτευση, στην έλλειψη προοπτικών, στις συνεχείς διαψεύσεις ελπίδων. Βιώνουμε τον δικαιότατο κανόνα της αναλογίας, που ορίζει να παίρνει πιο πολύ όποιος έχει παραπάνω.(ΟΦ  ΣΟΡ).  Έτσι κάποιοι θα έχουν τα πάντα και για πάντα, ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουν ούτε θα αξιωθούν να έχουν. «Μόνο οι τίμιοι δε βρίσκουν εδώ ψωμί» (Π.Δέλτα). Όλα για το απροσδιόριστο μέλλον. Τι είναι μέλλον; «Λέξις σημαίνουσα την έλλειψιν του παρόντος» (Γ. Σεφέρης).

       Η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει μέτρα που άλλοτε τα ειρωνεύονταν και διακήρυσσε την κατάργησή τους. Ήταν τότε που φλόγιζαν την έντονη κοινωνική αντιπαράθεση. Τώρα τα υπηρετεί με ευλάβεια. Ακόμη και ο θείος Όμηρος καταδίκασε παρόμοιες συμπεριφορές από τα βάθη των αιώνων στην Ιλιάδα, Ι, στιχ. 312 κ.ε. «Τι οχτρεύομαι σαν και τις Πύλες του Άδη εκείνον που άλλα κρύβει μέσα του κι άλλα απ’ το στόμα βγάζει». Αποδείχτηκαν τέκτονες πάντων των κακών, αφού κυβερνούν ως αγανακτισμένη εξουσία. Τους χαρίζω την Κική Δημουλά «Τι καλοντυμένος με τι ωραίους τρόπους ο εξωραΐσμός  καθόλου δεν του φαίνεται πως είναι ζητιάνος».

        Μόνο αν κλαδέψομε τα σάπια κλαδιά μπορεί το δέντρο να παραμείνει υγιές και να μεστώσει. Το σάπιο πρέπει να ρθει στο φως, γιατί πρέπει να πολεμηθεί.  Επειδή λοιπόν μια αλήθεια υπάρχει,  η αληθινή λέει ο Ν. Καζαντζάκης, πρέπει κάποτε να μας τελειώσουν οι ευηπόληπτοι πολίτες, αυτοί που καταχώνιασαν την υπόληψή τους στους φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού, οι ηθικιστές πατριώτες, οι έχοντες γνώμη για όλους και για όλα, οι παντογνώστες που κατευθύνουν την πολιτική και πνευματική ζωή του τόπου, λάτρεις της αρπαχτής, της διαπλοκής και της λαμογιάς.

   Πύρινος ο Ιούνης του 2016 με τη φοροκαταιγίδα και τη φορολαίλαπα. «Ο μόνος πολιτικός χώρος που είναι ιστορικά δικαιωμένος είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός» (Διδώ Σωτηρίου). Ο Μεσαίος χώρος πάντα ήταν φιλολαΐκός, γόνιμος και παραγωγικός. Ο Μεσαίος χώρος έχει μιαν ατέλειωτη ανταγωνιστικότητα με την ησυχία. Από τον μεσαίο χώρο αναπήδησαν ηθικές ιδέες. Παρηγορητικές αύρες δημοκρατίας. Πορτρέτα πολιτικών όπως του Χαρίλαου Τρικούπη, του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Γεωργίου Παπανδρέου του γέρου της Δημοκρατίας, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Σημίτη και τώρα του Γιώργου Παπανδρέου με λόγους πολιτικούς κεντημένους στον καμβά του συνετού λόγου, να αποπνέουν ήθος και κουλτούρα, δεν ξανακούστηκαν. Φιλολαΐκές ιδέες με σοφία. Η αξία τους πρέπει να είναι προτιμότερη από την έχθρα τους. . Ποιος λησμονεί  τον περιορισμό της βασιλικής αυθαιρεσίας που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις κατά βούλησιν από τον Χαρίλαο Τρικούπη, τη δωρεάν παιδεία του γέρου της Δημοκρατίας, το είμαστε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, τα 220 μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια που είχε στη φαρέτρα του ο νεότερος Γιώργος Παπανδρέου για να σωθεί η Ελλάδα και που τώρα τα αναιρεί η συγκυβέρνηση. Όλα τα πολέμησαν τα εσκεμμένα; λάθη της δημοσιογραφίας, που αντί να οικοδομεί, γκρεμίζει, αντί να ανοίγει δρόμους συμφιλίωσης, καλλιεργεί το μίσος, αντί να υμνεί θριάμβους, τους φθονεί, αντί να πανηγυρίζει για τα θετικά, τα γόνιμα και παραγωγικά, τα πολεμάει. Είναι της χώρας οι κολασμένοι. Άγος (=ντροπή) για το δημοκρατικό κόσμο που παραμένει διχασμένος και παραχωρεί τη θέση του στη συντηρητική ολιγαρχία να κυριαρχεί.

    Ο Σοσιαλισμός προβάλλει σαν περιστέρι ολόασπρο που πετά από την Ελλάδα στις πατρίδες της Γαίας με πρόεδρο τον Γιώργο Παπανδρέου. Πλούτισε τους φτωχούς, μέστωσε συνειδήσεις, καλλιέργησε την κοινωνική δικαιοσύνη. Και είχε την παλικαριά και την τόλμη να παραδεχτεί ακόμη και τα λάθη ή τις παραλείψεις του. Με αίσθημα ευθύνης και εντιμότητας. Του χαρίζομε λοιπόν τους αθάνατους στίχους του Εθνικού μας ποιητή Σολωμού: «Ο δρόμος σου γλυκός και μοσχοβολισμένος». Ωσάν το ανθεμώδες έαρ.