Το δημόσιο blame game (παιχνίδι καταλογισμού ευθυνών) μεταξύ Χαριλάου Τρικούπη και Σεβαστουπόλεως για το ποιος φταίει που βάλτωσε η προσπάθεια σύμπλευσης δεν εξέπληξε όσους δεν έχουν κουραστεί (ακόμη) να παρακολουθούν προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό Κέντρο, φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όποιον όρο κι αν επιλέγει κανείς.

Ήταν από την αρχή σαφές ότι η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης έδωσαν τα χέρια επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.Έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση, με δημόσιες αλληλοκατηγορίες στα όρια του ξεκατινιάσματος, επιβεβαιώθηκε ότι όχι απλώς δεν υπάρχει καλή πίστη αλλά καλυμμένη εχθρότητα. Εκ των υστέρων, οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού διαμηνύουν «προχωράμε», δηλώνοντας πίστη στη συνέχιση της προσπάθειας, που όμως έχει ναρκοθετηθεί από τα βαριά λόγια που αντάλλαξαν και την αποκάλυψη εκ διαμέτρου αντίθετων προσεγγίσεων.

Μετρήσεις που γίνονται τους τελευταίους μήνες δείχνουν, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι δεν υπάρχει έντονο ή αξιοσημείωτο κοινωνικό ενδιαφέρον για τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα μέσα από τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, ότι η σχετική ιδέα είναι απαξιωμένη λόγω των επαναλήψεων της αποτυχίας προηγούμενων πειραμάτων.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα επιστρέφουμε στο σημείο που βρισκόμασταν πριν η κ. Γεννηματά και ο κ. Θεοδωράκης μάς πουν ότι θα προχωρήσουν μαζί: Η πόλωση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. μεγαλώνει και κυριαρχεί στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο, ενώ η προσωπική αντιπαράθεση μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Κ. Μητσοτάκη αποκτά κεντρική σημασία αφού δεν υπάρχει δυνατότητα για συγκρότηση ενός ισχυρού τρίτου πόλου που θα λειτουργούσε εξισορροπητικά. Η σκόπιμη εξάλλου έλλειψη συνεργασίας με το ΚΙΝΗΜΑ του Γιώργου Παπανδρέου,με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ στερεί τη δυνατότητα από το σοσιαλιστικό κόμμα να επανακάμψει,με την ευκαιρία επανασυνδεθεί με το "παπανδρεϊκό" DNA του κόμματος...