Μη γυρίζουμε την πλάτη στα προσφυγόπουλα…Άρθρο του Χαράλαμπου Καρπούζου
Παρακολουθώ με απορία και συνάμα αγανάκτηση τα όσα διαδραματίζονται με φόντο την είσοδο των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Αναρωτιέμαι αν όσοι αντιδρούν, φωνάζουν και αγανακτούν, έχουν αισθανθεί την απόρριψη, τη βία, την απομάκρυνση. Κι αν έχουν βιώσει τέτοια συναισθήματα, πως γίνεται να τα συντηρούν, να τα αναπαράγουν, να τα διογκώνουν.
Παρακολουθώ με απορία και συνάμα αγανάκτηση τα όσα διαδραματίζονται με φόντο την είσοδο των προσφυγόπουλων στα σχολεία. Αναρωτιέμαι αν όσοι αντιδρούν, φωνάζουν και αγανακτούν, έχουν αισθανθεί την απόρριψη, τη βία, την απομάκρυνση. Κι αν έχουν βιώσει τέτοια συναισθήματα, πως γίνεται να τα συντηρούν, να τα αναπαράγουν, να τα διογκώνουν.
Αναρωτιέμαι, επίσης, πως ορισμένοι – ευτυχώς- μειοψηφία, ζητούν να καταργηθούν οι Νόμοι και το Σύνταγμα, καθώς η πρόσβαση στη Δημόσια Εκπαίδευση αποτελεί κατοχυρωμένο δικαίωμα όλων των παιδιών, χωρίς διακρίσεις, ανεξάρτητα από τη χώρα καταγωγής, το χρώμα του δέρματος και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Και δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση της Πολιτείας.
Η ίδια υποχρέωση αφορά και στην εκπαίδευση των προσφυγόπουλων. Οφείλει να εξασφαλίσει την πρόσβαση και την ομαλή τους ένταξη, όπως και τη στελέχωση των απαιτούμενων υποστηρικτικών δομών.
Αν έξω από τα σχολεία, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιδίδονται σε κυνήγι μαγισσών, στη σχολική πραγματικότητα η διαφορετικότητα είναι κάτι φυσιολογικό. Οι εκπαιδευτικοί αγκαλιάζουν όλα τα παιδιά και τα παιδιά κινούνται στο δικό τους κόσμο, ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, κακίες, αντιπαραθέσεις.
Το Δημόσιο Σχολείο δεν έχει τίποτε να φοβηθεί από την παρουσία των προσφυγόπουλων. Αντίθετα, πρέπει να φοβάται τη λογική που επιδιώκει να δημιουργήσει εκπαιδευτικά γκέτο. Την ξενοφοβική λογική.
Το Δημόσιο Σχολείο, στην πραγματικότητα, έχει μόνο να κερδίσει από την ένταξη των προσφυγόπουλων. Η παρουσία τους, οι εμπειρίες και η κουλτούρα των συγκεκριμένων παιδιών μπορεί να αποτελέσει ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο.
Να ζωντανέψει εικόνες, πολιτισμούς, να παράγει ευκαιρίες για αναζητήσεις και προβληματισμό γύρω από τις αιτίες του ξεριζωμού και την ανάγκη τους να ζήσουν και να προοδέψουν.
Είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά αποτελούν τα τραγικά θύματα των πολεμικών παιχνιδιών των «μεγάλων», των ισχυρών, των ανεγκέφαλων. Εκείνων που, με την πολιτική τους, τα αναγκάζουν – στα πιο τρυφερά τους χρόνια – να εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να περάσουν μέσα από φράχτες, ναρκοπέδια και φουρτουνιασμένες θάλασσες. Να περάσουν στο άγνωστο, με αντάλλαγμα να ζήσουν.
Εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε όλοι εμείς, είναι να μη γυρίζουμε την πλάτη σε αυτά τα παιδιά. Να μη ξεχνάμε τον τρίχρονο Αϊλάν – και κάθε «Αϊλάν» που πνίγεται καθημερινά στα σαπιοκάραβα της ελπίδας, κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.
