Είναι πολύ εύκολο, δυστυχώς, να συνοψίσει κανείς τα δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ: ήταν δύο χρόνια χωρίς σχέδιο, αλλά πλήρη ιδεοληψίας, «φιγούρας» και καταστροφικών αποτελεσμάτων τόσο σε επίπεδο θεσμών, δικαιωμάτων και ανθρωπιάς, όσο και οικονομικά.  Ντροπή για την Αριστερά.

Δεδομένου ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που προαλείφεται για την πολυπόθητη αυτοδυναμία, δεν έχει ούτε αυτή σχέδιο, κατεύθυνση ή πρόταση για τη χώρα, αρνούμενη να αγγίξει το πρόβλημα - το πελατειακό κράτος που έχτιζε για δεκαετίες - είναι χρέος μας να τονίσουμε περισσότερο από ποτέ, σήμερα. ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα της δικής μας εναλλακτικής πρότασης για την ΑΛΛΑΓΗ της χώρας.

Οι σημερινές ανάγκες απαιτούν σταθερό πλαίσιο, με ένα επιτελικό κράτος που θα διασφαλίζει τους κανόνες και την ισονομία. Με ένα κράτος που δεν επιδιώκει να είναι ούτε παραγωγός, ούτε σκηνοθέτης, ούτε δημιουργός - αυτά είναι δουλειά των πολιτών που δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν ένα επιθετικό κράτος, αλλά μία πολιτεία αρωγό στις προσπάθειες τους.

Των πολιτών που εξαπατήθηκαν και «αυταπατήθηκαν» το περασμένο διάστημα, σε έναν κύκλο που διαβλέπουμε πως κλείνει, παράλληλα με έναν δικό μας κύκλο εσωστρέφειας και επαναπροσδιορισμού αξιών και διακυβεύματος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά πανευρωπαϊκά, αν όχι διεθνώς.

Ο λαϊκισμός, η διασπορά καχυποψίας και η συνακόλουθη συνωμοσιολογία της αριστερής και δεξιάς συντήρησης, κάθε φορά που βρισκόντουσαν χωρίς σχέδιο μπροστά στις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η χώρα, απεδείχθη, πως δεν έχουν λύσεις, αλλά επιδεινώνουν τη ζωή όλων.

Σε έναν κόσμο με παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, μία Ελλάδα σε απομόνωση, είναι μία Ελλάδα καταδικασμένη. Αντιθέτως, όποτε δουλέψαμε συστηματικά με τους εταίρους μας, πετύχαμε πολλά - από την εποχή των Μεσογειακών Προγραμμάτων, μέχρι την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας από την χρεοκοπία που προδιέγραψε η κυβέρνηση του ρίψασπη Κώστα Καραμανλή.

Σε κάθε αλλαγή, από τις Ανεξάρτητες Αρχές, τον Καποδίστρια και μετά τον Καλλικράτη, ως τη Διαύγεια και την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, οι συντηρητικές δυνάμεις της αριστεράς και της δεξιάς επιτέθηκαν. Από το «666» των ψεκασμένων για την κάρτα του πολίτη, που βαφτίστηκε «ηλεκτρονικό φακέλωμα», μέχρι τις κινητοποιήσεις όσων είδαν στον Καλλικράτη «ανθελληνικά σχέδια». Ας μας απαντήσουν σήμερα, αν θα υπήρχε χώρα για «φαντεζί ομάδες διαπραγμάτευσης» αν δεν είχαμε κάνει όλα αυτά για τα οποία τότε μας κατηγορούσαν.

Θα επιμείνουμε όμως στην κατεύθυνση που πρέπει να έχουν οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα, αλλαγές που θα εμβαθύνουν τη Δημοκρατία, τη Διαφάνεια, τη Λογοδοσία και τις δυνατότητες των πολιτών για αυτοπραγμάτωση, με αξιοπρέπεια για τους ίδιους και περηφάνια για τον τόπο και τις δυνατότητές του. Σήμερα. Όχι σε δέκα χρόνια, όχι σε είκοσι, όχι «κάποτε». Χωρίς δικαιολογίες και ετεροπροσδιορισμούς.

Όσες στρεβλώσεις κι αν έχει το σημερινό παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, όσες ανισότητες και αν χτίζει, όσο αρνητικές κι αν είναι οι διεθνείς συνθήκες, δεν αποτελούν δικαιολογία για (νυν και δυνάμει) κυβερνήσεις που αρκούνται στην παρακολούθηση των εξελίξεων, συμβεβλημένοι του πελατειασμού.

Μας αξίζει κάτι καλύτερο.