Αναμφίβολα, ήδη από τα τέλη του 20ου αιώνα η πραγματικότητα που βιώνουμε- σε όλες τις εκφάνσεις της- χαρακτηρίζεται  από τη φρενήρη ανάπτυξη της γνώσης, της τεχνολογικής εξέλιξης και της ακώλυτης χρήσης της ψηφιακής τεχνογνωσίας• η κατάσταση αυτή αποτυπώνεται γλαφυρά και στα λεγόμενα του St. Hawking, του σύγχρονουAI.Einstein,στο βιβλίο του «Το χρονικό του χρόνου», όπου αποτυπώνοντας ήδη από το 1988 τις ανησυχίες του τονίζει πως … σήμερα ακόμη και οι ειδικοί δεν μπορούν να κατανοήσουν παρά ένα μικρό μόνο μέρος των επιστημονικών θεωριών. Ο ρυθμός προόδου είναι τόσο γρήγορος, ώστε μαθαίνει κανείς στο Σχολείο ή στο Πανεπιστήμιο είναι σχεδόν πάντα ξεπερασμένα.

  Σε αυτήν την αδήριτη πραγματικότητα το ελληνικό δημόσιο Σχολείο αναγκάστηκε να προσαρμοστεί ήδη εδώ και 30 περίπου χρόνια με την εισαγωγή του μαθήματος της Πληροφορικής αρχικά στο ωρολόγιο πρόγραμμα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και στη συνέχεια με την ψηφιακή υποδομή των Σχολικών Μονάδων και με τη δειλή εισαγωγή της ρομποτικής στις ημέρες μας.  Βέβαια τα προβλήματα είναι αμείλικτα και απλώς η απαρίθμηση και επισήμανσή τους θα το επιβεβαιώσει: απηρχαιωμένη υποδομή, ψηφιακός αναλφαβητισμός-μερικός ή πλήρης-ορισμένων εκπαιδευτικών και μαθητών, αδυναμία των αναλυτικών προγραμμάτων να εντάξουν ολιστικά την ψηφιακή διάσταση στο μάθημα.

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο ζήτημα που υφέρπει και έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις• θεωρείται από πολλούς ότι η αθρόα είσοδος και χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας στην εκπαιδευτική πράξη είναι η πανάκεια για την αναβάθμιση της ελληνικής εκπαίδευσης. Σαφώς και η ολιστική ένταξη της ψηφιακής τεχνολογίας θα προσδώσει ένα πολύτιμο εργαλείο στη διδασκαλία για την αποτελεσματικότερη, πιο παραστατική και προσιτή προσέγγιση σε πολλαπλούς κρουνούς γνώσης. Είναι όμως και η πανάκεια για την πραγματική αναβάθμιση της ελληνικής εκπαίδευσης; Απάντηση σε αυτό τον προβληματισμό μπορούν να παράσχουν τα νέα επιστημονικά ευρήματα από το φιλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα, τη «Μέκκα» της εκπαιδευτικής πρωτοπορίας -όπου τονίζεται η αξία της ανθρωπιστικής διάστασης στη διδασκαλία και η σημασία της  χρήσης παραδοσιακών μεθόδων γραφής για την αποτύπωση των σκέψεων - και η άποψη του ίδιου τουAI.Einstein που υπερθεμάτιζε την ανάπτυξη ανεξάρτητης σκέψης και κριτικού πνεύματος ως βασικών στόχων του σχολείου.

 Με άλλα λόγια, η αξιοποίηση των ψηφιακών δυνατοτήτων είναι αναγκαία για την εκπαίδευση, αλλά από μόνη της δεν αρκεί για την επίλυση των προβλημάτων και για την αναβάθμισή της. Όπως παραστατικά έχει πει ο NuccioOrdine στο βιβλίο του «Οι κλασικοί στην εποχή μας», οι εκθέσεις πεπραγμένων παρουσιάζουν ποσοτικά δεδομένα για τον εξοπλισμό με διδακτικά εργαλεία, για την παρουσία της τεχνολογίας στα σχολικά προγράμματα, δεν εξηγούν όμως τα αποτελέσματα που παράγει πραγματικά το ψηφιακό σχολείο στο μυαλό των μαθητών και πως επιδρούν αυτά στην ικανότητα της μάθησης. Συνεπώς και σε αυτό το ζήτημα χρειάζεται να ανακαλέσουμε από τη μνήμη μας το αρχαίο απόφθεγμα«μέτρον ἄριστον»και την αριστοτέλεια «φρόνηση», για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως είναι αναγκαία η χρήση, η ολιστική και δημιουργική ενσωμάτωση της ψηφιακής τεχνολογίας στο Σχολείο του 21^ου αιώνα, αλλά από μόνη της δεν αρκεί για τη ριζική αναβάθμισή του. Ο Άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί , σαν ένα άλλος Οιδίποδας, να λύσει και αυτό το αίνιγμα/πρόβλημα -παραφράζοντας τον Γ. Σεφέρη- και να πορευθεί στο διάβα της Ιστορίας με περισσότερη ανθρωπιά, αισιοδοξία και ελπίδα.

Δημήτριος Κ. Χατζηπαναγιώτου,

Φιλόλογος, M.Sc., M.A., Δ/ντής Παλλατιδείου ΓΕΛ Σιδηροκάστρου