Άρθρο του Χρηστού Α. Κατσαρού ( Chris Sintiki)

Ένα περίεργο φαινόμενο παρατηρείται τοντελευταίο μήνα στηνπόλη μας: πρόκειται γιατη ραγδαία αύξηση τωναστέγων, αλλά και τωνεπαιτών.Τίποτε το ασυνήθιστο, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος , μεδεδομένη την οικονομική κρίσηπου διέλυσε τις ζωές πολλώνσυμπολιτών μας. Είναι όμωςόντως έτσι τα πράγματα ή η αλήθεια καλύπτεται από κάποιο μανδύα που κανείς δεν μπήκεστον κόπο να τραβήξει;Ήδη σε άλλες πόλεις τις Ελλάδας υπάρχουν καταγγελίες ότι οργανωμένα κυκλώματα επαιτείας από τις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων καταφθάνουνμε διάφορα μέσα στην επικράτεια και εκμεταλλευόμενα τηνκοινωνική ευαισθησία των συμπολιτών μας, ιδιαίτερα κατάτην εορταστική περίοδο τωνΧριστουγέννων, κάνουν 'χρυσές δουλειές'.

Οι εικόνες κοινές και γνωστές σε όλουςμας: ένα χέρι απλωμένο, μιαταμπέλα με τη λέξη ΠΕΙΝΑΩγραμμένη επάνω της που σουματώνει την ψυχή, δύο παιδικάμάτια ή μία μάνα που σε κοιτάζει με απόγνωση. Για να επιτείνουν τις τύψεις μας, επιλέγουνενίοτε και σημεία μπροστά απόεστιατόρια, ζαχαροπλαστεία ήκαφετέριες, έτσι για να τονίσουντη δική τους μιζέρια έναντι τηςδικής μας υποτίθεται καλοζωίας. Ένα άλλο καλό σημείο είναιοι εκκλησίες, εκεί όπου θες δεθες το θρησκευτικό φιλότιμοδεν σε αφήνει να μείνεις αδιάφορος. Τέλος, τα φανάρια μετην κυκλοφοριακή κίνηση πουπαρατηρείται είναι ένας άλλοςαγαπημένος προορισμός γιααυτές τις κοινωνικές ομάδεςτων επαγγελματιών ζητιάνων.Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που και κατά το παρελθόνακούσαμε για εκατομμυριούχους επαίτες που ζούσαν κάτωαπό άθλιες συνθήκες για να συγκινούν τον κόσμο.Πέρα όμως από αυτούςπου τους χαρακτηρίζει η νόσος του αποθησαυρισμού μεκάθε μέσο, δεν μπορούμε νααρνηθούμε και την καινούρια κοινωνική πραγματικότητα των ανθρώπων που μέχρι χτεςείχαν δουλειά, σπίτι, οικογένειακαι έκαναν όνειρα. Πολλοί από αυτούς στέκονται πλέον με τιςώρες στις πολυάνθρωπες ουρές των συσσιτίων των δήμων ήτων ενοριών, κάποιοι άλλοι ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων, άλλοι φανερά κι άλλοι πιο διακριτικά προσέχοντας ναμη γίνουν αντιληπτοί και στιγματιστούν. Τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα κοινωνικά ιατρεία για τους πιο ενδεείς συμπολίτεςμας έχουν πλέον μπει στη ζωήμας για τα καλά.Σαφώς το φαινόμενο δεν είναι τοπικό ούτε εστιάζεται μόνο στον ελλαδικό χώρο, αλλά είναιαπλωμένο σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο αλλά και παντούανά την υφήλιο, αποδεικνύειόμως περίτρανα το έλλειμμα κοινωνικής και προνοιακής πολιτικής που υπάρχει στη χώραμας ήδη από παλαιότερα, αλλά κυρίως την τελευταία τριετία, από τότε δηλαδή που έγιναν οι πρώτες περικοπές στα πλέον αυτονόητα δικαιώματα κάθε πολίτη που έχει ανάγκη από τη στήριξη του κράτους.

Κι αν η εξασφάλιση τροφήςκαλύπτεται με κάποιο τρόπο, τιγίνεται με τη στέγαση; Και κατάτο παρελθόν, θα μπορούσε ναισχυριστεί κανείς, δεν έλλειπαναυτοί που για κάποιους λόγουςέμεναν άστεγοι και αναγκάζονταν να κοιμούνται στα παγκάκια ή σε εγκαταλελειμμένακτίρια ή ακόμα και σε παλιάβαγόνια τρένων. Σε μια Ελλάδαόμως του ευδαιμονισμού, όπουο καθένας ονειρευόταν διακοπές στο νησί των ανέμων και νααγοράσει το νέο μοντέλο τουτάδε κινητού τηλεφώνου και άλλα παρόμοια, τραγικές καταστάσεις, σαν αυτές που έβλεπαντο φως της ημέρας πού και πού,έμοιαζαν να μην ενδιαφέρουν κανέναν, πέρα από τους ιδιαίτερα συνειδητοποιημένους.Στην σημερινή κοινωνία όμωςπου ανά πάσα στιγμή μπορεί οκαθένας από μας να βρεθεί σεαυτή τη θέση η αδιαφορία είναιεγκληματική και ασυγχώρητη.Σε κάθε περίπτωση, πέρααπό τη προσωπική ευαισθητοποίηση του καθενός που είναιαναγκαία, οι κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου θα πρέπεινα σκύψουν πάνω σε αυτά ταθέματα και να βρουν λύση στο οξύτατο πρόβλημα της στέγασης κάποιων συμπολιτών μας που βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

Αν οι κοινωνικοί φορείςδεν ευαισθητοποιηθούν τώραπότε άραγε θα το κάνουν; Λύνεται άραγε το πρόβλημα με έναδωρεάν γεύμα τα Χριστούγεννακι ένα την Πρωτοχρονιά; Έχεισκεφτεί κανείς πώς θα ζήσουναυτοί οι άνθρωποι μέχρι τοεπόμενο δωρεάν γεύμα την Κυριακή του Πάσχα και μετά όλητην υπόλοιπη χρονιά; Άραγεποιος θα ευθύνεται αν βρεθούμε μπροστά σε αιφνίδιες αυτοκτονίες αστέγων ή σε θανάτουςλόγω ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, πείνας ήψύχους; Πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι που κατείχαν μιακαλή θέση στην κοινωνία και μευψηλό μορφωτικό επίπεδο, δενανήκουν επομένως σε κάποιαπροβληματική κοινωνική ομάδα που αρνείται να δουλέψει,αλλά αντίθετα σε μια ευαίσθητηκοινωνικά πλέον ομάδα, αυτήτων νεόπτωχων, που ψάχνειαπεγνωσμένα για δουλειά. Και σε αυτό το σημείο πάλι, η συμβολή των φορέων και των υπηρεσιών θα μπορούσε να είναικαθοριστική ∙ ας μην ξεχνάμε ότι τα δημοτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας και οι δημοτικοίξενώνες φιλοξενίας αστέγωνείναι μια πραγματικότητα στις χώρες του εξωτερικού.

Σε τελευταία ανάλυση, είναι κι αυτοίπολίτες από τους οποίους ζητείται η ψήφος τους κάθε φορά καιπου πρέπει να τύχουν του ίδιουσεβασμού και της ίδιας προσοχής από την πολιτεία όπως ακριβώς και οποιοσδήποτε άλλοςσυμπολίτης μας.Όσο για το ζήτημα των κυκλωμάτων επαγγελματικήςεπαιτείας, η δημοτική αστυνομία πρέπει να επιληφθεί τουθέματος προκειμένου να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι ώστενα βοηθηθούν αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη. Μέχριτότε … βλέπουμε! Α, και ΚαλάΧριστούγεννα στη ζέστη τουσπιτιού μας!ΧΡΗΣΤΟΣ Α. ΚΑΤΣΑΡΟΣ(CHRIS SINTIKI).Ταχ. Δ/νση: Λιβαδιά Σιντικής