ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ
Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της κοινωνίας μας… Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΗΣ
Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της να είναι τα μπράβο που δίνουμε. Πόσο κρίμα είναι το που τα μοιράζουμε…
Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της να είναι τα μπράβο που δίνουμε. Πόσο κρίμα είναι το που τα μοιράζουμε…
Πόσο κρίμα είναι που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ στον αριστούχο άνθρωπο, στον
ερευνητή, στον πρωταθλητή, στον πετυχημένο, στον πλούσιο, στον όμορφο,
στον έξυπνο, στον “ικανό”.
Που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ σε κάποιον που πέτυχε κάτι σπάνιο και “ιδιαίτερο”.
Και ταυτόχρονα ξεχνάμε να λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που μεγαλώνει μια
οικογένεια. Ξεχνάμε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι το να μεγαλώνεις παιδιά
και να συνεχίζεις να είσαι ζευγάρι.
Δε λέμε μπράβο σε μια μητέρα ή ένα πατέρα, που διαχειρίζονται τις τεράστιες
πιέσεις και δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού. Την αυτοθυσία, το άγχος,
τις αγωνίες, την απίστευτη κούραση, την συνεχή ευθύνη, την αβεβαιότητα.
Δε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που έχει μια σχέση, γιατί ξεχνάμε πόσο
απίστευτα δύσκολες είναι οι σχέσεις. Πόσο αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν
και διαρκώς ξεπερνάνε κομμάτια του εαυτού τους, για να μένουν, και άλλη
μια μέρα, μαζί.
Δε λέμε μπράβο σε κάποιον που μένει μόνος του και καταφέρνει με κάποιο
τρόπο, να μένει λειτουργικός και να μην τρελαίνεται από τη μοναξιά που τον
πονάει.
Δε λέμε μπράβο σε ένα παιδί, μόνο για το ότι κατορθώνει να διαχειρίζεται
(καμιά φορά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα) τα έντονα συναισθήματά του και
μεγαλώνει σε ένα κόσμο που συχνά ίσως φαντάζει απειλητικός.
Δε λέμε μπράβο σε μια γυναίκα, απλά και μόνο που είναι γυναίκα και πρέπει
να διαχειρίζεται όλες τις προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες (που
δυστυχώς ακόμα κρατούν καλά στην κοινωνία μας) και τις υπέρογκες
προσδοκίες από εκείνη, χωρίς να απελπίζεται. Που αντιμετωπίζει συχνά έναν
εχθρικό κόσμο με διακρίσεις απέναντί της.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άντρα που πρέπει να ανταπεξέλθει στις πιέσεις και
τα στερεότυπα που η κοινωνία μας ορίζει, ώστε να θεωρείται άξιος στο είδος
του. που συγκρίνεται με τους άλλους άντρες που ίσως ήταν πιο τυχεροί από
εκείνον και που ξεκίνησαν από καλύτερη θέση, βιώνοντας συχνά μια αίσθηση
κατωτερότητας που δεν έχει ό,τι και οι άλλοι.
Δε λέμε μπράβο σε μια νοικοκυρά, καθώς ξεχνάμε την αέναη σιωπηλή
προσπάθεια που διαρκώς χρειάζεται να καταβάλει, για να καταφέρνει να
κρατάει ένα σπιτικό σε τάξη, χωρίς κανείς να της το αναγνωρίζει.
Δε λέμε μπράβο στον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει έστω και έναν φίλο,
γιατί ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να νοιάζεσαι για κάποιον και να σε
νοιάζεται και εκείνος, και να διατηρείς μια καλή σχέση.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κανέναν φίλο, γιατί δεν
αναλογιζόμαστε πόσο πρέπει να υποφέρει από την κατάσταση που ζει, ακόμα
και αν δεν το συνειδητοποιεί πάντα.
Δε λέμε μπράβο σε κάποιον, ο οποίος έχει μια δουλειά, γιατί θεωρούμε
δεδομένες τις θυσίες που κάνει, προκειμένου να διατηρεί τη θέση του. Τον
αγώνα του να είναι υπεύθυνος και να διαχειρίζεται τους συναδέλφους του και
το αφεντικό του.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άνεργο, γιατί δε σκεφτόμαστε τον δικό του αγώνα
και την δική του αγωνία, αλλά και το στίγμα της ανεργίας στην κοινωνία που
ζούμε.
Λέμε μπράβο σε έναν ηθοποιό, επιχειρηματία, τραγουδιστή, μοντέλο,
πολιτικό, αθλητή, δημοσιογράφο, συγγραφέα, ζωγράφο, γιατρό που έχει
διακριθεί.
Λέμε μπράβο σε όσους έχουν κατορθώσει κάτι το “εξαιρετικό”. Στους
“λαμπερούς” ανθρώπους. Η κοινωνία μας προβάλει τα εγχειρήματα μεγάλης
δυσκολίας ως το μέτρο σύγκρισης για τη διάκριση και τον έπαινο.
Έτσι εμείς οι απλοί, “μη-λαμπεροί” άνθρωποι, νιώθουμε λίγοι όταν
συγκρινόμαστε με τους “επιτυχημένους”. Η ζωή μας δεν έχει και κάτι το
“ιδιαίτερο” σύμφωνα με τα κριτήρια επιτυχίας της κοινωνίας.
Γιατί ξεχνάμε πως κάθε μέρα καταφέρνουμε κάτι ακόμα πιο
δύσκολο και εξαιρετικό.
Καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς να χάνουμε εντελώς τα λογικά μας. Να
ανταπεξερχόμαστε στις δυσκολίες με τις οποίες η ζωή καθημερινά μας φέρνει
αντιμέτωπους. Να διαχειριζόμαστε τις ανασφάλειες μας, τους δαίμονές μας,
την εύθραυστη φύση μας, την ακόρεστη ανάγκη μας για αποδοχή, τις
απογοητεύσεις μας και τις ματαιώσεις των ονείρων και των προσδοκιών μας.
Και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουμε να έχουμε δυο ανθρώπους γύρω μας.
Και που και που να χαμογελάμε…
Μπράβο σε όλους μας!!
ερευνητή, στον πρωταθλητή, στον πετυχημένο, στον πλούσιο, στον όμορφο,
στον έξυπνο, στον “ικανό”.
Που λέμε μπράβο ΜΟΝΟ σε κάποιον που πέτυχε κάτι σπάνιο και “ιδιαίτερο”.
Και ταυτόχρονα ξεχνάμε να λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που μεγαλώνει μια
οικογένεια. Ξεχνάμε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι το να μεγαλώνεις παιδιά
και να συνεχίζεις να είσαι ζευγάρι.
Δε λέμε μπράβο σε μια μητέρα ή ένα πατέρα, που διαχειρίζονται τις τεράστιες
πιέσεις και δυσκολίες της ανατροφής ενός παιδιού. Την αυτοθυσία, το άγχος,
τις αγωνίες, την απίστευτη κούραση, την συνεχή ευθύνη, την αβεβαιότητα.
Δε λέμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που έχει μια σχέση, γιατί ξεχνάμε πόσο
απίστευτα δύσκολες είναι οι σχέσεις. Πόσο αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν
και διαρκώς ξεπερνάνε κομμάτια του εαυτού τους, για να μένουν, και άλλη
μια μέρα, μαζί.
Δε λέμε μπράβο σε κάποιον που μένει μόνος του και καταφέρνει με κάποιο
τρόπο, να μένει λειτουργικός και να μην τρελαίνεται από τη μοναξιά που τον
πονάει.
Δε λέμε μπράβο σε ένα παιδί, μόνο για το ότι κατορθώνει να διαχειρίζεται
(καμιά φορά όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα) τα έντονα συναισθήματά του και
μεγαλώνει σε ένα κόσμο που συχνά ίσως φαντάζει απειλητικός.
Δε λέμε μπράβο σε μια γυναίκα, απλά και μόνο που είναι γυναίκα και πρέπει
να διαχειρίζεται όλες τις προκαταλήψεις απέναντι στις γυναίκες (που
δυστυχώς ακόμα κρατούν καλά στην κοινωνία μας) και τις υπέρογκες
προσδοκίες από εκείνη, χωρίς να απελπίζεται. Που αντιμετωπίζει συχνά έναν
εχθρικό κόσμο με διακρίσεις απέναντί της.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άντρα που πρέπει να ανταπεξέλθει στις πιέσεις και
τα στερεότυπα που η κοινωνία μας ορίζει, ώστε να θεωρείται άξιος στο είδος
του. που συγκρίνεται με τους άλλους άντρες που ίσως ήταν πιο τυχεροί από
εκείνον και που ξεκίνησαν από καλύτερη θέση, βιώνοντας συχνά μια αίσθηση
κατωτερότητας που δεν έχει ό,τι και οι άλλοι.
Δε λέμε μπράβο σε μια νοικοκυρά, καθώς ξεχνάμε την αέναη σιωπηλή
προσπάθεια που διαρκώς χρειάζεται να καταβάλει, για να καταφέρνει να
κρατάει ένα σπιτικό σε τάξη, χωρίς κανείς να της το αναγνωρίζει.
Δε λέμε μπράβο στον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει έστω και έναν φίλο,
γιατί ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι να νοιάζεσαι για κάποιον και να σε
νοιάζεται και εκείνος, και να διατηρείς μια καλή σχέση.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άνθρωπο που δεν έχει κανέναν φίλο, γιατί δεν
αναλογιζόμαστε πόσο πρέπει να υποφέρει από την κατάσταση που ζει, ακόμα
και αν δεν το συνειδητοποιεί πάντα.
Δε λέμε μπράβο σε κάποιον, ο οποίος έχει μια δουλειά, γιατί θεωρούμε
δεδομένες τις θυσίες που κάνει, προκειμένου να διατηρεί τη θέση του. Τον
αγώνα του να είναι υπεύθυνος και να διαχειρίζεται τους συναδέλφους του και
το αφεντικό του.
Δε λέμε μπράβο σε έναν άνεργο, γιατί δε σκεφτόμαστε τον δικό του αγώνα
και την δική του αγωνία, αλλά και το στίγμα της ανεργίας στην κοινωνία που
ζούμε.
Λέμε μπράβο σε έναν ηθοποιό, επιχειρηματία, τραγουδιστή, μοντέλο,
πολιτικό, αθλητή, δημοσιογράφο, συγγραφέα, ζωγράφο, γιατρό που έχει
διακριθεί.
Λέμε μπράβο σε όσους έχουν κατορθώσει κάτι το “εξαιρετικό”. Στους
“λαμπερούς” ανθρώπους. Η κοινωνία μας προβάλει τα εγχειρήματα μεγάλης
δυσκολίας ως το μέτρο σύγκρισης για τη διάκριση και τον έπαινο.
Έτσι εμείς οι απλοί, “μη-λαμπεροί” άνθρωποι, νιώθουμε λίγοι όταν
συγκρινόμαστε με τους “επιτυχημένους”. Η ζωή μας δεν έχει και κάτι το
“ιδιαίτερο” σύμφωνα με τα κριτήρια επιτυχίας της κοινωνίας.
Γιατί ξεχνάμε πως κάθε μέρα καταφέρνουμε κάτι ακόμα πιο
δύσκολο και εξαιρετικό.
Καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς να χάνουμε εντελώς τα λογικά μας. Να
ανταπεξερχόμαστε στις δυσκολίες με τις οποίες η ζωή καθημερινά μας φέρνει
αντιμέτωπους. Να διαχειριζόμαστε τις ανασφάλειες μας, τους δαίμονές μας,
την εύθραυστη φύση μας, την ακόρεστη ανάγκη μας για αποδοχή, τις
απογοητεύσεις μας και τις ματαιώσεις των ονείρων και των προσδοκιών μας.
Και μέσα σε όλα αυτά, καταφέρνουμε να έχουμε δυο ανθρώπους γύρω μας.
Και που και που να χαμογελάμε…
Μπράβο σε όλους μας!!
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
