To 2023 θα είναι εκλογικό έτος όσο αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, και βάσει νόμου, στο τέλος του πρώτου εξαμήνου θα πρέπει οι «στρατιές των μονομάχων» να είναι έτοιμες για τον αγώνα που θα δώσουν.

Αρχικά θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ο όρος Αυτοδιοίκηση, στερείται περιεχομένου, από τη στιγμή που δεν συνυπάρχουν άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους οι όροι, πόροι και αρμοδιότητες. Σ’ αυτό το σημείο, για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλοί Τοπικοί Άρχοντες, παρόλη τη σχετική φιλολογία, απεύχονται να τους δοθεί η αρμοδιότητα είσπραξης πόρων, γιατί ως γνήσιοι καταφερτζήδες, θα απωλέσουν το προνόμιο του χαϊδέματος των ψηφοφόρων - πελατών.

Θα πρέπει όμως αρχικά να συμφωνήσουμε ότι θα θεραπεύσουμε τα αίτια, και όχι τα συμπτώματα, της παθογένειας που μαστίζει τις τοπικές κοινωνίες. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε ποιον Δήμο θέλουμε και ποια χαρακτηριστικά θα έχει ο Δήμαρχος που θα αναλάβει το έργο που θα του αναθέσουν οι πολίτες και όχι απλά οι κάτοικοι του.

Οι εποχές που μια χαρισματική προσωπικότητα, πάντα υποκειμενικά, έριχνε το σακάκι στους ώμους, και ξεκινούσε την πορεία προς την εξουσία, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο Δήμαρχος της αφίσας, κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εκπληκτικό νούμερο καλοκαιρινής επιθεώρησης, όχι όμως συνειδητή επιλογή στις μέρες μας. Ευθύνη βέβαια σε αυτό έχουν και οι ψηφοφόροι - χειροκροτητές, που απεχθάνονται όπως ο διάβολος το λιβάνι την ατομική ευθύνη.

Θέλουμε ένα Δήμαρχο ο οποίος θα υλοποιήσει, ένα εκ των προτέρων επεξεργασμένο πρόγραμμα με τη μέθοδο της στοχοθεσίας, και όχι ένα ουτοπικό πρόγραμμα που θα υπηρετήσει τις βλέψεις του.

Έναν Τοπικό Άρχοντα που θα κρατάει το δικό του «χαρτοφύλακα» και δεν θα ευτελίζει το θεσμό, επιλέγοντας το ρόλο του «βαστάζου». Κάποιον που ο μόνος συνομιλητής του δεν θα είναι ο καθρέπτης του. Δεν θα μοιράζει οφίτσια, αναλόγως των προεκλογικών υποσχέσεων και θα έχει κατανοήσει ότι αυτά δεν είναι «κομμάτια πίτας» που πρέπει να «χορτάσουν» όλους. Ένα Δήμαρχο που θα μπορέσει να περάσει με επιτυχία ανάμεσα από τις συμπληγάδες του Λαϊκισμού και του Ελιτισμού.

Ο Δήμαρχος δεν μπορεί να πετάει την μπάλα στην κερκίδα με δήθεν αγωνιστική διεκδικησιμότητα σε ανέφικτους στόχους. Αντίθετα, οφείλει να είναι αφοσιωμένος στη μικροκλίμακα της καθημερινότητας. Δεν θα πρέπει να υπεκφεύγει με ένα δήθεν μεγάλο οραματικό έργο, αλλά να δίνει πρωτίστως έμφαση στον πολιτισμό της καθημερινότητας και τη συλλογική αρμονική συνύπαρξη στον δημόσιο χώρο.

Ο δήμαρχος δεν πρέπει να είναι ο καλοθελητής των χιλιάδων ατομικών και ιδιωτικών συμφερόντων, αλλά ο «πολιτικός συνθέτης» του συλλογικού συμφέροντος. Αφού λοιπόν συμφωνήσουμε ποια χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει ο επικεφαλής μιας συντονισμένης και συλλογικής προσπάθειας, θα πρέπει και εμείς ως πολίτες να δούμε το εσωτερικό μας χρέος, και να το εξοφλήσουμε απέναντι στους εαυτούς μας. Σε διαφορετική περίπτωση θα λειτουργήσουμε με το χαρακτηριστικό του πελάτη, που ο ερχομός του λογαριασμού, τον βρίσκει να δένει τα κορδόνια του κάτω από το τραπέζι, για να αποφύγει την εξόφλησή του.

Συμπερασματικά ο Δήμαρχος δεν θα πρέπει να είναι τίποτα άλλο, από έναν κανονικό άνθρωπο. Όσο αφορά τους πολίτες, που μετά τις εκλογές μετατρέπουν το χειροκρότημα σε παράπονα και σε αιτήματα «αντιπαροχής», θα πρέπει να γνωρίζουν ότι «…………τα φτερά για να βγουν τα προβλέπουμε».
 
ΥΓ.  Όλα τα παραπάνω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αναφέρονται δυστυχώς μόνο στην τωρινή Δημοτική Αρχή, αλλά σε όλους τους Δημάρχους ΚΑΡΤ – ΠΟΣΤΑΛ, που έκαναν το αγροτικό τους σε βάρος του Δήμου.