Βρισκόμαστε αισίως στο 2017. Λίγα 24ωρα από την αλλαγή του χρόνου και όλα ‘’Τριγύρω αλλάζουνε, και όλα τα ίδια μένουν’’ όπως λέει και το γνωστό άσμα. Όλα; Όχι όλα. Τα Café αυξάνονται και πληθύνονται σαν άλλα μανιτάρια! Πραγματικά τι κακό είναι αυτό που συμβαίνει κανένας δεν το ξέρει. Η ανεργία ‘’χτυπάει’’ ταβάνι, οι νέοι προσπαθούν να φύγουν από την πόλη αναζητώντας αλλού την επαγγελματική και προσωπική τους ευτυχία και οι τοπικοί άρχοντες και επιχειρηματίες επενδύουν στη ‘’βαριά βιομηχανία’’ της πόλης. Τον καφέ.

Τα τελευταία χρόνια πολλά ήταν τα καταστήματα τα οποία είτε δημιουργήθηκαν από το μηδέν, είτε άλλαξαν χέρια, είτε απλά άλλαξαν τοποθεσία αλλά με κοινό γνώμονα τον καφέ έκαναν την εμφάνισή τους στην πόλη αλλάζοντας τα δεδομένα της αγοράς. Η ερώτηση είναι πολύ απλή και κατανοητή. Γιατί;

Ο νομός και η πόλη ειδικότερα των Σερρών, ήταν κατεξοχήν αγροτικοί. Βαμβακοκαλλιεργητές, τευτλοπαραγωγοί, καπνοκαλλιεργητές, κτηνοτρόφοι και άλλοι πολλοί έπαιρναν δουλειά από τη γη και ζούσαν με αυτή. Μεγάλες βιομηχανίες δεν υπήρχαν, ούτε υπάρχουν οπότε και οι θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες σε αυτό που αποκαλούμε ‘’βαριά βιομηχανία’’ σε μια περιοχή. Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες δεν συνηγορούν στο να επιστρέψουμε στο πάλαι ποτέ κραταιό καιρό της όποιας βιομηχανίας και ως εκ τούτου χάνονται θέσεις εργασίας αλλά και μυαλά για να τις στελεχώσουν.

Αυτή τη στιγμή που ο κόσμος αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες, που οι άνθρωποι σπουδαγμένοι και καταρτισμένοι δεν βρίσκουν μία θέση στον κλάδο τους και αναγκάζονται να ξενιτευτούν,  από τη στιγμή που η ανάπτυξη μέσα από επενδύσεις μοιάζει ένα όνειρο απατηλό, τη λύση έρχεται να δώσει το ζεστό ρόφημα με τις δεκάδες παραλλαγές του.

 Στην πόλη των Σερρών, πολλοί επιχειρηματίες στράφηκαν προς τον καφέ και την εστίαση προσπαθώντας να κερδίσουν ένα κομμάτι στην πίτα της αγοράς, ‘’αντιγράφοντας’’ τη σκέψη από κάποιον προκάτοχο και αλλάζοντας απλά τον τρόπο και τη μορφή. Είτε στο κέντρο, είτε λίγο πιο μακριά τα café πήραν σάρκα και οστά, καλώντας τους πολίτες να τα δοκιμάσουν. Ο καφές ‘’τράβηξε’’ κόσμο κάθε ηλικίας και κοινωνικών κριτηρίων, αφού είναι είδος ‘’πρώτης ανάγκης’’ στις Σέρρες του 2017. Μαζί με τον καφέ ήρθαν και τα συνοδευτικά, με πίτες, πιτάκια, αλλαντικά, κασέρια να κοσμούν και να συντροφεύουν το ρόφημα δίνοντας μία διαφορετική αισθητική σε αυτό το πάντρεμα γεύσης και όψης.

Τα café απασχόλησαν και απασχολούν δεκάδες άτομα, κυρίως νεαρής ηλικίας, και στην πλειοψηφία τους κορίτσια τα οποία προσπαθούν να συμπληρώσουν το εισόδημά τους μέχρι να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και να βρουν κάτι καλύτερο. Και εδώ έρχεται ο προβληματισμός του γράφοντος. Είναι κάτι προσωρινό με ημερομηνία λήξης ή έχει καταστεί πλέον κάτι μόνιμο αφού η μοναδική βιομηχανία της χώρας είναι ο καφές; Θεωρώ το δεύτερο. Και εξηγούμαι.

Πρώτον, όπως αναφέρθηκε παραπάνω τα café έχουν κερδίσει ήδη σχεδόν το 100% του κόσμου, ο οποίος θα τα επισκεφθεί τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα, ενώ κάποιοι ίσως και περισσότερο.

Δεύτερον, το μεροκάματο που προσφέρει μία θέση σερβιτόρου, barista, ατόμου στην κουζίνα, ΔΕΝ βρίσκεται αλλού και με τέτοια συχνότητα.

Τρίτον αν το αφεντικό είναι σωστό και δεν θέλει να έχει μπλεξίματα με εφορίες, κράτος, ελεγκτές κ.τ.λ.  φροντίζει και παρέχει και ασφάλεια στους εργαζόμενους.

Και τέταρτον τα φιλοδωρήματα που μπαίνουν στο χέρι της σερβιτόρας ή του σερβιτόρου αρκετές φορές είναι ικανά ακόμη και για μισό μεροκάματο.

Γιατί λοιπόν κάποιος να αναζητήσει μία λύση αλλού; Γιατί να μην παραμείνει με τη ζεστασιά που προσφέρει η βιομηχανία του καφέ; Γιατί να αναλωθεί ψάχνοντας για μία πιο αμφίβολη θέση, όταν η εργασία εδώ θεωρείται σίγουρη; Μόνο που με το να γίνονται επενδύσεις στο χώρο του καφέ το κέρδος είναι βραχυπρόθεσμο και μηδενικές προοπτικές ανάπτυξης.

Αν θέλεις ως χώρα να βασιστείς στα πόδια σου, δημιουργώντας ευκαιρίες για εργασία στους νέους και καταρτισμένους νεαρούς σου, φρόντισε να δημιουργήσεις. Κάνε μακροπρόθεσμα σχέδια και δες μακριά. Γιατί το τώρα είναι εφήμερο. Και χάνεται.