Από το 2012 μέχρι σήμερα, το ΠΑΣΟΚ έχει εισέλθει σ’ έναν κυκεώνα επικοινωνιακών και οργανωτικών μεταβολών που, εκ του αποτελέσματος, δεν απέδωσαν καρπούς. Από την «Ελιά» στο «ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη» και από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη στο Κίνημα Αλλαγής, η ποσοστιαία «εκλογική απόσταση» που χώρισε όλους αυτούς τους πειραματισμούς ήταν τελικά 0,08%.

Κοινός τόπος όλων αυτών των προσπαθειών ήταν ότι άλλαζε διαρκώς το όνομα και το σήμα. Παραδόξως, ούτε μία φορά μέχρι σήμερα δεν ακολουθήθηκε το μοντέλο διατήρησης του ονόματος και των συμβόλων με ταυτόχρονη ριζοσπαστική αλλαγή σε επίπεδο προσώπων, λειτουργιών, δομών και ιδεών. Και μια φορά που επιχειρήθηκε, με θεσμικό τρόπο, το πέρασμα από ένα κλειστό, αρχηγικό κόμμα των «διαδρόμων», σε έναν ανοιχτό, δημοκρατικό πολιτικό φορέα των «δρόμων», τον Απρίλιο του 2017, η απάντηση του συστήματος ήταν η άμεση και αντιδημοκρατική αφαίρεση των αρμοδιοτήτων κάθε αιρετής, θεσμικής οντότητας του κόμματος.

Θα περίμενε κανείς ότι βασικός λόγος για την αδυναμία ανάκαμψης του πολιτικού μας φορέα είναι η περιχαράκωση και η «αλλεργία» που προκαλεί στο κομματικό κατεστημένο η οιαδήποτε επιχειρούμενη αλλαγή. Στην πραγματικότητα, αυτές οι συμπεριφορές δεν αποτελούν το πραγματικό αίτιο του προβλήματος, αλλά μια από τις μορφές εμφάνισης αυτού.

Στη συνεδρίαση της γραμματείας της οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, εκούσια ή ακούσια, η πρόεδρός του μίλησε πλέον για ένα κόμμα «σφραγίδα». Ενα κόμμα-παρακολούθημα, που θα βασίζει την οργανωτική και πολιτική του λειτουργία στη στελέχωση ενός άλλου πολιτικού υποκειμένου από το οποίο θα «δανείζεται» τον πρόεδρο και τα μέλη Πολιτικού Συμβουλίου και Κεντρικής Επιτροπής. Η πρόεδρος δηλαδή του ΠΑΣΟΚ επιφυλάσσει για το ιστορικό αυτό κόμμα τον ρόλο του «κόμματος-Μπάμπουσκα».

Στη συμπεριφορά αυτή αποτυπώνεται και το πραγματικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για τεράστιο έλλειμμα παραταξιακής συνείδησης. Κι όταν δεν υπάρχει συνείδηση, υπερισχύει η τυχοδιωκτική αυτοσυντήρηση. Αυτή η κατάσταση είναι που δεν δημιουργεί καμία αναστολή στη «μετακίνηση» των στελεχών, στον τρόπο που συμπεριφέρεται η εκάστοτε ηγεσία στις προηγούμενες, στην επιλογή κατάργησης ενός ιστορικού κόμματος χωρίς έστω κάποια πρόνοια για την υστεροφημία του. Γι’ αυτό και όσο έχουν τα ηνία της παράταξης στελέχη που βάζουν το «εγώ» πάνω από το ΠΑΣΟΚ, ο πολιτικός μας φορέας, όσα ονόματα και αν αλλάξει, δεν πρόκειται ποτέ να ορθοποδήσει.