Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΗΣ on 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 2021
Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δικιά τους ομορφιά. Υπάρχουν όμως ορισμένοι που έχουν κάτι
που κάνει και τους υπόλοιπους από εμάς να χαμογελάμε λίγο παραπάνω. Το άρθρο αυτό
είναι για αυτούς και για το πώς μπορούμε να τους μοιάσουμε αν θέλουμε.
Τις προάλλες πήρα ένα ταξί για να ανέβω από το κέντρο στα βόρεια. Ο ταξιτζής ήταν ένας
κύριος 68 ετών (μου το είπε δεν το κατάλαβα) ο οποίος με το που μπήκα μέσα μου έκανε
αμέσως ένα αστείο. Μίλησε με ομοιοκαταληξία και γέλασε.
«Σου αρέσουν οι ρίμες;» του λέω.
«Μου αρέσουν οι ρίμες, μου αρέσουν και οι χρήμες» είπε. (Τα χρήματα δηλαδή). Όχι τόσο
πετυχημένο ίσως ποιητικά, αλλά εκείνη τη στιγμή είχε πλάκα.
Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο προς τιμήν του και θα είναι γραμμένο με ρίμες!
Στο ταξί
Μπήκα μεσ’ το ταξί του εγώ κι έκανε καλαμπούρι,
Ανάλογα του απάντησα, «Θα βρήκα κελεπούρι!»
ίσως εκείνος σκέφτηκε, μα είχε βρει Φλαμούρη.
Το δρόμο μοιραστήκαμε και κύλησε η ώρα
ούτε το φανταστήκαμε πως ένα από τα δώρα
που η ζωή απλόχερα σε όλους μας μοιράζει,
είναι αυτό το μοίρασμα, δυο ανθρώποι κι ένα γκάζι.
Δεν κράτησε πολύ. Λεπτά απ΄τη ζωή μας.
Κι όμως υπήρξε εγκάρδια η σύνδεση η δική μας.
Μιλήσαμε, γελάσαμε, διαλέγαμε τις ρίμες,
Οι άνθρωποι είναι και όμορφοι και ας ακούμε φήμες…
Στο δρόμο
Μα δεν είναι αυτός εξαίρεση, ο άνθρωπος μονάδα,
δεν είναι καμιά αίρεση που υπάρχει στην Ελλάδα.
Στο δρόμο περπατούσαμε πριν μία εβδομάδα
Εγώ και η γυναίκα μου κι η Φρόσω (η σκυλίτσα μας) σαν ομάδα.
Πάνω στο πεζοδρόμιο, προχωράγαμε χέρι χέρι
Ώσπου οδηγός σταμάτησε, χαρά για να μας φέρει.
«Μπράβο παιδιά. Ομορφαίνετε τον κόσμο!» είπε κι ας μην μας ξέρει,
Με μια απλή κουβέντα του, έφερε καλοκαίρι.
Ελπίδα πολλή μας έδωσε, εκεί μέρα μεσημέρι.
Στο Σούπερ Μάρκετ
Στο Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς, ο υπάλληλος με ρωτάει
«Αυτοκίνητο στο πάρκινγκ έχετε;» και τα κουμπιά πατάει.
«Δεν έχω. Θα μου δώσετε;» απαντώ εύθυμα, περίεργα με κοιτάει,
ξαφνιάζεται, κοντοστέκεται κι ένα χαμόγελο σκάει.
Δε θέλει πολύ
Πολλά δε χρειάζονται ο κόσμος μας λίγο ν’ αλλάξει,
Φτάνει ένα-δυο πράγματα να κάνουμε κι εμείς πράξη.
Μια καλή συζήτηση, ένας λόγος, μια κουβέντα
και χρώμα λίγο ρίχνουμε στης πόλης τα τσιμέντα.
Όλοι άνθρωποι
Όλοι διψάμε ν’ακούσουμε κάτι ευγενικό
κάτι καλοπροαίρετο, κάτι αυθεντικό.
Όλοι είμαστε άνθρωποι, και όλοι μας πονάμε
όλοι μας χαιρόμαστε και όλοι μας γελάμε.
Διψάμε όλοι για σύνδεση, μα ίσως το ξεχνάμε.
Γίνει κι εσύ ο άνθρωπος που θα πάει λίγο πιο πέρα,
πιο πέρα από το σύνηθες, απ’ της «ασφάλειας» τη σφαίρα.
Κάνε κάποιον χαρούμενο, συνδέσου, πες Καλησπέρα
Και πριν απ’όλα θα το δεις, θα φτιάξει η δική σου μέρα!
Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δικιά τους ομορφιά. Υπάρχουν όμως ορισμένοι που έχουν κάτι
που κάνει και τους υπόλοιπους από εμάς να χαμογελάμε λίγο παραπάνω. Το άρθρο αυτό
είναι για αυτούς και για το πώς μπορούμε να τους μοιάσουμε αν θέλουμε.
Τις προάλλες πήρα ένα ταξί για να ανέβω από το κέντρο στα βόρεια. Ο ταξιτζής ήταν ένας
κύριος 68 ετών (μου το είπε δεν το κατάλαβα) ο οποίος με το που μπήκα μέσα μου έκανε
αμέσως ένα αστείο. Μίλησε με ομοιοκαταληξία και γέλασε.
«Σου αρέσουν οι ρίμες;» του λέω.
«Μου αρέσουν οι ρίμες, μου αρέσουν και οι χρήμες» είπε. (Τα χρήματα δηλαδή). Όχι τόσο
πετυχημένο ίσως ποιητικά, αλλά εκείνη τη στιγμή είχε πλάκα.
Το άρθρο αυτό είναι γραμμένο προς τιμήν του και θα είναι γραμμένο με ρίμες!
Στο ταξί
Μπήκα μεσ’ το ταξί του εγώ κι έκανε καλαμπούρι,
Ανάλογα του απάντησα, «Θα βρήκα κελεπούρι!»
ίσως εκείνος σκέφτηκε, μα είχε βρει Φλαμούρη.
Το δρόμο μοιραστήκαμε και κύλησε η ώρα
ούτε το φανταστήκαμε πως ένα από τα δώρα
που η ζωή απλόχερα σε όλους μας μοιράζει,
είναι αυτό το μοίρασμα, δυο ανθρώποι κι ένα γκάζι.
Δεν κράτησε πολύ. Λεπτά απ΄τη ζωή μας.
Κι όμως υπήρξε εγκάρδια η σύνδεση η δική μας.
Μιλήσαμε, γελάσαμε, διαλέγαμε τις ρίμες,
Οι άνθρωποι είναι και όμορφοι και ας ακούμε φήμες…
Στο δρόμο
Μα δεν είναι αυτός εξαίρεση, ο άνθρωπος μονάδα,
δεν είναι καμιά αίρεση που υπάρχει στην Ελλάδα.
Στο δρόμο περπατούσαμε πριν μία εβδομάδα
Εγώ και η γυναίκα μου κι η Φρόσω (η σκυλίτσα μας) σαν ομάδα.
Πάνω στο πεζοδρόμιο, προχωράγαμε χέρι χέρι
Ώσπου οδηγός σταμάτησε, χαρά για να μας φέρει.
«Μπράβο παιδιά. Ομορφαίνετε τον κόσμο!» είπε κι ας μην μας ξέρει,
Με μια απλή κουβέντα του, έφερε καλοκαίρι.
Ελπίδα πολλή μας έδωσε, εκεί μέρα μεσημέρι.
Στο Σούπερ Μάρκετ
Στο Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς, ο υπάλληλος με ρωτάει
«Αυτοκίνητο στο πάρκινγκ έχετε;» και τα κουμπιά πατάει.
«Δεν έχω. Θα μου δώσετε;» απαντώ εύθυμα, περίεργα με κοιτάει,
ξαφνιάζεται, κοντοστέκεται κι ένα χαμόγελο σκάει.
Δε θέλει πολύ
Πολλά δε χρειάζονται ο κόσμος μας λίγο ν’ αλλάξει,
Φτάνει ένα-δυο πράγματα να κάνουμε κι εμείς πράξη.
Μια καλή συζήτηση, ένας λόγος, μια κουβέντα
και χρώμα λίγο ρίχνουμε στης πόλης τα τσιμέντα.
Όλοι άνθρωποι
Όλοι διψάμε ν’ακούσουμε κάτι ευγενικό
κάτι καλοπροαίρετο, κάτι αυθεντικό.
Όλοι είμαστε άνθρωποι, και όλοι μας πονάμε
όλοι μας χαιρόμαστε και όλοι μας γελάμε.
Διψάμε όλοι για σύνδεση, μα ίσως το ξεχνάμε.
Γίνει κι εσύ ο άνθρωπος που θα πάει λίγο πιο πέρα,
πιο πέρα από το σύνηθες, απ’ της «ασφάλειας» τη σφαίρα.
Κάνε κάποιον χαρούμενο, συνδέσου, πες Καλησπέρα
Και πριν απ’όλα θα το δεις, θα φτιάξει η δική σου μέρα!
#SerresParatiritis
