«Όταν παραλάβαμε δύο άψυχα σώματα ήταν η στιγμή που ξεκίνησαν να χτυπάνε τα κινητά τους»

Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε στο σημείο της τραγωδίας, ήταν το φλεγόμενο βαγόνι και έντονος καπνός. «Μόλις το είδα, σκέφτηκα, Μαίρη τι θα κάνεις απόψε, τι θα πάρεις από εδώ; Είδα παιδιά έξω στον δρόμο, άλλα με αίματα στο πρόσωπο, άλλα να κλαίνε φωνάζοντας σε κατάσταση σοκ». Σύμφωνα με την ίδια, το πιο σοκαριστικό ήταν ότι η πλειοψηφία των θυμάτων ήταν νέοι. «Ό,τι έβγαζε η ΕΜΑΚ ήταν σκοτωμένα νέα παιδιά. Το καταλαβαίναμε από το σωματότυπο ότι ήταν παιδιά. Όταν μετά από αρκετή ώρα παραλάβαμε δύο άψυχα σώματα, ήταν η στιγμή που ξεκίνησαν να χτυπάνε τα κινητά τους… τους έψαχναν οι δικοί τους άνθρωποι», περιγράφει.

«Τα ασθενοφόρα που έρχονταν μας άναβαν τα φώτα για να μας πουν ‘’εδώ είμαστε’’»

Στην κρίσιμη διαδρομή από το σημείο της τραγωδίας προς τα νοσοκομεία, η κα Κατσαντώνη διηγείται πως έβλεπαν τα ασθενοφόρα που έφταναν μετά από την έκκληση για περισσότερα πληρώματα. Επιχείρησαν συνολικά πάνω από 40 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ. «Τους καλέσανε από τα σπίτια τους, όταν παραλάβαμε τους πρώτους τραυματίες και πηγαίναμε στα νοσοκομεία, βλέπαμε τους συναδέλφους από τη διπλανή λωρίδα του δρόμου να έρχονται και μας άναβαν τα φώτα για να μας πουν ‘’εδώ είμαστε’’». ‘Ολη η Λάρισα είχε μάθει το τι έγινε. «Πάντα οι οδηγοί σέβονται το ασθενοφόρο και κάνουν στην άκρη. Εκείνο το βράδυ όμως, πιο πολύ από ποτέ. Βάζανε αλάρμ και σταματούσανε για να περάσουμε. Είχαν μάθει όλοι από νωρίς τι έγινε στα Τέμπη», περιγράφει.

«Ευγνώμων για τις γυναίκες που έχουμε στο ΕΚΑΒ αυτή τη στιγμή»

Η κα Κατσαντώνη ξεκίνησε να εργάζεται ως νοσηλεύτρια το 2008 ενώ από το 2012 έως σήμερα είναι διασώστρια του ΕΚΑΒ. Μιλώντας για τη σημασία της ψυχραιμίας και της συνεργασίας στο επάγγελμά της, δηλώνει “ευγνώμων για τις γυναίκες του ΕΚΑΒ Λάρισας” και ξεκαθαρίζει πως αν και πρόκειται για ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, στον αγώνα για τη ζωή δεν υπάρχει περιθώριο για σεξισμό και η εκτίμηση είναι αμοιβαία, χωρίς να επηρεάζεται από το φύλο. «Είναι δύσκολη δουλειά που χρειάζεται συνεργασία για να διαχειριστούμε τα δύσκολα περιστατικά, αποκτούμε στενή σχέση με τους συναδέλφους μας και αυτό μας βοηθάει να κρατάμε τις ισορροπίες», εξηγεί.«Πάνω από το 50% των μελών της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης είναι γυναίκες»

Η Δανάη Μαυρουδή είναι εθελόντρια της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης και ήταν στην 26μελή αποστολή μαζί με σκύλο-διασώστη που επιχείρησε στα συντρίμμια του σεισμού στην πόλη Ανιτγιαμάν, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Μπήκε στην ΕΟΔ το 2008, όταν οι γυναίκες ήταν… μετρημένες στα δάχτυλα. Ωστόσο, τα τελευταία 4 χρόνια αυτό έχει αλλάξει, καθώς ολοένα και περισσότερες γυναίκες γίνονται διασώστριες. «Όλοι έχουμε κοινό σκοπό, τη διάσωση ζωών και άνδρες-γυναίκες έχουν ίση αντιπροσώπευση σε θεσμικές θέσεις», αναφέρει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κα Μαρία Ζαχαριάδου, αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΟΔ. Όπως σημειώνει η ίδια στο Politic.gr, “η ΕΟΔ διαχρονικά στην πορεια της υποστηρίζει τη γτυνακεια παρουσία και συμμετοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα ποσοστό πάνω από το 50% των εθελοντών μελών της ΕΟΔ, αποτελείται από γυναίκες. Γυναίκες εργαζόμενες, μητέρες, γυναίκες που έχουν μονογονεϊκές οικογένειες”. Σύμφωνα με την ίδια, τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες βρήκαν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν σε αρκετές επιχειρήσεις και είναι και κάτι που αποτυπώνεται και στα στατιστικά, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, οι επιχειρήσεις είχαν στελεχωθεί εξ ολοκληρου από γυναίκες. “Η γυναικεία παρουσία στην ΕΟΔ είναι δυναμική τόσο στο αστικό πεδίο, όσο και στο θαλάσσιο και στο ορεινό πεδίο και πολλές επιχειρήσεις”. προσθέτει.

«Τέτοιες στιγμές νιώθεις ότι το έργο σου έχει αξία»

Ένα μήνα μετά την αποστολή της ΕΟΔ στην Τουρκία, η κα Μαυρουδή λέει πως αυτό που δεν μπορεί να ξεχάσει, είναι το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά, «τέτοιες στιγμές νιώθεις ότι το έργο σου έχει αξία». Η Ανιτγιαμάν ήταν μια πόλη που είχε κυρίως αγνοούμενους και ελάχιστους διασωθέντες, γι’ αυτό οι άνθρωποι ζούσαν στο πεζοδρόμιο σε θερμοκρασίες ψύχους που άγγιζαν τους -17 βαθμούς, περιμένοντας από θαύμα να φανούν οι δικοί τους. «Είδαμε εικόνες αποκάλυψης, σε μια πόλη τυλιγμένη στην νεφελομίχλη και κτίρια-φαντάσματα», αναφέρει.

«Επιχειρούσαμε 24 ώρες σε ένα σημείο και βγήκε ένα παιδάκι από την τρύπα»

Η μεγαλύτερη δικαίωση ήρθε όταν μετά από πολύωρη επιχείρηση, σε ένα σημείο που υπήρχαν ενδείξεις για ζωντανούς βγήκε ζωντανό ένα παιδάκι, αναφέρει. «Η θερμική κάμερα και ο σκύλος διασώστης μας έδιναν ενδείξεις για ζωή σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Επιχειρούσαμε για 24 ώρες σκάβοντας, και λίγο μετά τη λήξη της επιχείρησης, βγήκε ένα παιδάκι μόνο του από την τρύπα. Ήταν μια δικαίωση για εμάς», περιγράφει, ενώ επιβεβαιώνει ότι ορισμένες φορές η ελπίδα πεθαίνει πράγματι τελευταία. «Κάποια στιγμή βγήκαν οι μπουλντόζες -κάτι που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους των ερευνών- και αφού σήκωσαν τα ογκώδη συντρίμμια που ήταν πάνω πάνω, βρήκαμε ζωντανές δύο κοπέλες. Ήταν τυχερές γιατί είχαν εγκλωβιστεί σε τριγωνικό σημείο και είχαν θύλακα οξυγόνου», σημειώνει.