ΣΗΜΕΙΑ ΑΙΧΜΗΣ
Πολιτικές ……ανορθογραφίες !! -Γράφει ο ΣΑΡΑΦΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
Στο ίδιο έργο κάνει πρόβες η Κυβερνητική παράταξη και σήμερα, μη τολμώντας να πει την αλήθεια, όσο αφορά τα οικονομικά μεγέθη και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από άστοχες μετεκλογικές κινήσεις. Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα νέο 2009, αν επιδείξουμε την ίδια επική ανευθυνότητα του «προστατευμένου είδους της Ραφήνας».
Στο ίδιο έργο κάνει πρόβες η Κυβερνητική παράταξη και σήμερα, μη τολμώντας να πει την αλήθεια, όσο αφορά τα οικονομικά μεγέθη και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από άστοχες μετεκλογικές κινήσεις. Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα νέο 2009, αν επιδείξουμε την ίδια επική ανευθυνότητα του «προστατευμένου είδους της Ραφήνας».
Λίγες μέρες πριν τη εκλογική διαδικασίας, έχουν κυριαρχήσει τα
ψευδεπίγραφα διλλήματα, και τα σημάδια για το μέλλον είναι αποθαρρυντικά.
Ο λόγος την Κυβερνητικής Παράταξης αναλίσκετε σε ευφυολογήματα και
πολιτικές ανορθογραφίες. Προφανώς δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα από
το πρόσφατο παρελθόν, και πορεύεται με μοναδικό γνώμονα τη διατήρηση
της εξουσίας. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όταν μπροστάρηδες της
προσπάθειας της, είναι άνθρωποι που ακόμα δεν θέλουν να καταλάβουν πως
φθάσαμε στο 2010, και γιατί κατέρρευσε το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής
Ελλάδας. Ο λόγος είναι απλός κατέρρευσε γιατί δεν ξέραμε ούτε το λόγο για
το οποίο θέλαμε να το φτιάξουμε, ούτε το λόγο που έπρεπε να το φτιάξουμε.
Το Μνημόνιο ήταν το τίμημα της ολιγωρίας του πολιτικού
συστήματος. Μια βασική αρχή στην Οικονομική Θεωρία, είναι ο
υπολογισμός του όρου κόστους. Κανένα κόστος δεν υπολογίσθηκε τις
προηγούμενες δεκαετίες πλην του “πολιτικού κόστους”. Όλα τα
υπόλοιπα είδη κόστους δεν άπτονταν των ενδιαφερόντων των
ασκούντων την εξουσία. Για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δεν φταίει μόνο η
παράσταση αλλά και οι θεατές που άσκησαν το «δημοκρατικό δικαίωμα»
τους στηριζόμενο στο τρίπτυχο χειροκροτώ – ψηφίζω - απαιτώ.
Το κράτος δεν μπορεί να παρέχει περισσότερα απ’ όσα του επιτρέπουν
τα έσοδά του. Αυτή την απλή αλήθεια, δεν την καταλάβαμε ποτέ, τόσο στο
επίπεδο των διοικούντων όσο και στο επίπεδο του απλού πολίτη. Έτσι με ένα
σύστημα λανθασμένων επιλογών οδήγησε τη χώρα σε μια αναπτυξιακή
αντίληψη, όχι της παραγωγικότητας, αλλά της κατανάλωσης.
Στο ίδιο έργο κάνει πρόβες η Κυβερνητική παράταξη και σήμερα,
μη τολμώντας να πει την αλήθεια, όσο αφορά τα οικονομικά μεγέθη και
τους κινδύνους που ελλοχεύουν από άστοχες μετεκλογικές κινήσεις. Με
μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα νέο 2009, αν επιδείξουμε την
ίδια επική ανευθυνότητα του «προστατευμένου είδους της Ραφήνας».
Η Ορθή σειρά των εννοιών είναι: σχεδιάζω – παράγω - κατανέμω. Όταν
αλλάξεις κατά το δοκούν τη σειρά αυτή, το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό.
Προφανώς οι «γυρολόγοι άριστοι» δεν πρόλαβαν να μελετήσουν αυτό το
κεφάλαιο της Οικονομικής Θεωρίας. Επομένως καλύπτουν τα κενά τους με
δοκιμασμένες από το παρελθόν ενέργειες, όπως είναι η παρουσία τους σε
λαϊκά πανηγύρια και ευλαβικά χειροφιλήματα στη «μαύρη εξουσία». Να
έχουμε και τον θεό, σύμμαχό μας αν κάτσει η στραβή στην βάρδια μας.
Από την άλλη μεριά, ένα πλέγμα δημοκρατικών θεσμών δεν μπόρεσε
να μας προστατεύσει από την καταστροφή. Έτσι νομοτελειακά γεννήθηκε το
φαινόμενο της κατάχρησης εξουσίας, η οποία με την σειρά της γέννησε τη
διαφθορά. Οι θεσμοί μας εμπλουτίστηκαν, η κοινωνία όμως που πρέπει να
κατοικήσει αυτούς τους θεσμούς παρέμεινε η ίδια.
Σήμερα έχουμε το φαινόμενο να κινδυνεύουν και αυτοί οι θεσμοί, από
λαθρεπιβάτες της κανονικότητας. Εκείνο που πρέπει να αντιμετωπισθεί είναι η
λειτουργική κρίση του πολιτικού μας συστήματος.
Όταν έχεις έναν άρρωστο οργανισμό οφείλεις να τον θεραπεύσεις,
γιατί αυτός θα συνεχίσει να γεννάει αρρώστιες. Η θεραπεία δεν μπορεί
να προέλθει από αυτοαποκαλούμενους επιτελάρχες, που έχουν ως
μοναδικό τους σκοπό την αυτοσυντήρηση.
Στις μέρες μας έχουμε και το φαινόμενο, σε αυτή την προσπάθεια της
αυτοδύναμης εξουσίας, να υπάρχει προσπάθεια παρερμηνείας του
Συντάγματος, όσο αφορά το θέμα του σχηματισμού κυβέρνησης.
Το πολίτευμα της χώρας είναι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, και το
εκλογικό σώμα επιλέγει εκπροσώπους, με συγκεκριμένη διαδικασία, και
μέσω αυτών επιτυγχάνεται ο σχηματισμός Κυβέρνησης. Αν επιθυμείς τη
απόλυτη εξουσία, πετυχαίνεις αυτοδυναμία, και χαράζεις τη ρότα σου. Σε
διαφορετική περίπτωση, βάσει συγκεκριμένων στόχων, αναζητάς
συναινέσεις, από τις οποίες θα προκύψει και ο Πρωθυπουργός, με
μοναδικό κριτήριο, τη δυνατότητα του, να τους υπηρετήσει.
Έτσι περάσαμε από το παραμύθι του «άγνωστου χ», αφού είναι πλέον
βέβαιο ότι το πρώτο με το τρίτο κόμμα, μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση,
στο τσιτάτο του «όχι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη». Είναι μια φιλότιμη άλλα
άγαρμπη προσπάθεια, να δικαιολογηθεί η προσφυγή σε δεύτερες εκλογές.
Και σε αυτή την προσπάθεια συναγωνίζονται ποιος θα παίξει επάξια το ρόλο
του «γελωτοποιού» του Αυτοκράτορα.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δείξει υπευθυνότητα, και να κάνει ξεκάθαρο
προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν προτίθεται για άλλη μια φορά, να
παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας.
Το 1954 ο Κώστας Αξελός σε ένα κείμενο του έγραφε : «η Ελλάδα
είναι μια σχεδόν πραγματικότητα». Από τότε μέχρι σήμερα αυτό το
«σχεδόν» εξακολουθεί να συνοδεύει την πραγματικότητα της ζωής μας.
Με τις επιλογές μας καλούμαστε να τον διαψεύσουμε, κλείνοντας τα
μάτια μας, σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Η αυτοκριτική δεν είναι ένα
σφουγγάρι που τα σβήνει όλα, και προπάντων πρέπει πάντα να
συνοδεύεται από το αίσθημα της ευθύνης.
ψευδεπίγραφα διλλήματα, και τα σημάδια για το μέλλον είναι αποθαρρυντικά.
Ο λόγος την Κυβερνητικής Παράταξης αναλίσκετε σε ευφυολογήματα και
πολιτικές ανορθογραφίες. Προφανώς δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα από
το πρόσφατο παρελθόν, και πορεύεται με μοναδικό γνώμονα τη διατήρηση
της εξουσίας. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό, όταν μπροστάρηδες της
προσπάθειας της, είναι άνθρωποι που ακόμα δεν θέλουν να καταλάβουν πως
φθάσαμε στο 2010, και γιατί κατέρρευσε το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής
Ελλάδας. Ο λόγος είναι απλός κατέρρευσε γιατί δεν ξέραμε ούτε το λόγο για
το οποίο θέλαμε να το φτιάξουμε, ούτε το λόγο που έπρεπε να το φτιάξουμε.
Το Μνημόνιο ήταν το τίμημα της ολιγωρίας του πολιτικού
συστήματος. Μια βασική αρχή στην Οικονομική Θεωρία, είναι ο
υπολογισμός του όρου κόστους. Κανένα κόστος δεν υπολογίσθηκε τις
προηγούμενες δεκαετίες πλην του “πολιτικού κόστους”. Όλα τα
υπόλοιπα είδη κόστους δεν άπτονταν των ενδιαφερόντων των
ασκούντων την εξουσία. Για να είμαστε δίκαιοι, ποτέ δεν φταίει μόνο η
παράσταση αλλά και οι θεατές που άσκησαν το «δημοκρατικό δικαίωμα»
τους στηριζόμενο στο τρίπτυχο χειροκροτώ – ψηφίζω - απαιτώ.
Το κράτος δεν μπορεί να παρέχει περισσότερα απ’ όσα του επιτρέπουν
τα έσοδά του. Αυτή την απλή αλήθεια, δεν την καταλάβαμε ποτέ, τόσο στο
επίπεδο των διοικούντων όσο και στο επίπεδο του απλού πολίτη. Έτσι με ένα
σύστημα λανθασμένων επιλογών οδήγησε τη χώρα σε μια αναπτυξιακή
αντίληψη, όχι της παραγωγικότητας, αλλά της κατανάλωσης.
Στο ίδιο έργο κάνει πρόβες η Κυβερνητική παράταξη και σήμερα,
μη τολμώντας να πει την αλήθεια, όσο αφορά τα οικονομικά μεγέθη και
τους κινδύνους που ελλοχεύουν από άστοχες μετεκλογικές κινήσεις. Με
μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε σε ένα νέο 2009, αν επιδείξουμε την
ίδια επική ανευθυνότητα του «προστατευμένου είδους της Ραφήνας».
Η Ορθή σειρά των εννοιών είναι: σχεδιάζω – παράγω - κατανέμω. Όταν
αλλάξεις κατά το δοκούν τη σειρά αυτή, το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό.
Προφανώς οι «γυρολόγοι άριστοι» δεν πρόλαβαν να μελετήσουν αυτό το
κεφάλαιο της Οικονομικής Θεωρίας. Επομένως καλύπτουν τα κενά τους με
δοκιμασμένες από το παρελθόν ενέργειες, όπως είναι η παρουσία τους σε
λαϊκά πανηγύρια και ευλαβικά χειροφιλήματα στη «μαύρη εξουσία». Να
έχουμε και τον θεό, σύμμαχό μας αν κάτσει η στραβή στην βάρδια μας.
Από την άλλη μεριά, ένα πλέγμα δημοκρατικών θεσμών δεν μπόρεσε
να μας προστατεύσει από την καταστροφή. Έτσι νομοτελειακά γεννήθηκε το
φαινόμενο της κατάχρησης εξουσίας, η οποία με την σειρά της γέννησε τη
διαφθορά. Οι θεσμοί μας εμπλουτίστηκαν, η κοινωνία όμως που πρέπει να
κατοικήσει αυτούς τους θεσμούς παρέμεινε η ίδια.
Σήμερα έχουμε το φαινόμενο να κινδυνεύουν και αυτοί οι θεσμοί, από
λαθρεπιβάτες της κανονικότητας. Εκείνο που πρέπει να αντιμετωπισθεί είναι η
λειτουργική κρίση του πολιτικού μας συστήματος.
Όταν έχεις έναν άρρωστο οργανισμό οφείλεις να τον θεραπεύσεις,
γιατί αυτός θα συνεχίσει να γεννάει αρρώστιες. Η θεραπεία δεν μπορεί
να προέλθει από αυτοαποκαλούμενους επιτελάρχες, που έχουν ως
μοναδικό τους σκοπό την αυτοσυντήρηση.
Στις μέρες μας έχουμε και το φαινόμενο, σε αυτή την προσπάθεια της
αυτοδύναμης εξουσίας, να υπάρχει προσπάθεια παρερμηνείας του
Συντάγματος, όσο αφορά το θέμα του σχηματισμού κυβέρνησης.
Το πολίτευμα της χώρας είναι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, και το
εκλογικό σώμα επιλέγει εκπροσώπους, με συγκεκριμένη διαδικασία, και
μέσω αυτών επιτυγχάνεται ο σχηματισμός Κυβέρνησης. Αν επιθυμείς τη
απόλυτη εξουσία, πετυχαίνεις αυτοδυναμία, και χαράζεις τη ρότα σου. Σε
διαφορετική περίπτωση, βάσει συγκεκριμένων στόχων, αναζητάς
συναινέσεις, από τις οποίες θα προκύψει και ο Πρωθυπουργός, με
μοναδικό κριτήριο, τη δυνατότητα του, να τους υπηρετήσει.
Έτσι περάσαμε από το παραμύθι του «άγνωστου χ», αφού είναι πλέον
βέβαιο ότι το πρώτο με το τρίτο κόμμα, μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση,
στο τσιτάτο του «όχι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη». Είναι μια φιλότιμη άλλα
άγαρμπη προσπάθεια, να δικαιολογηθεί η προσφυγή σε δεύτερες εκλογές.
Και σε αυτή την προσπάθεια συναγωνίζονται ποιος θα παίξει επάξια το ρόλο
του «γελωτοποιού» του Αυτοκράτορα.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δείξει υπευθυνότητα, και να κάνει ξεκάθαρο
προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν προτίθεται για άλλη μια φορά, να
παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας.
Το 1954 ο Κώστας Αξελός σε ένα κείμενο του έγραφε : «η Ελλάδα
είναι μια σχεδόν πραγματικότητα». Από τότε μέχρι σήμερα αυτό το
«σχεδόν» εξακολουθεί να συνοδεύει την πραγματικότητα της ζωής μας.
Με τις επιλογές μας καλούμαστε να τον διαψεύσουμε, κλείνοντας τα
μάτια μας, σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Η αυτοκριτική δεν είναι ένα
σφουγγάρι που τα σβήνει όλα, και προπάντων πρέπει πάντα να
συνοδεύεται από το αίσθημα της ευθύνης.
#SerresParatiritis
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
