Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ
35,5% για ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας
Όταν ένα νοικοκυριό χρειάζεται να ξοδεύει πάνω από το 1/3 του διαθέσιμου εισοδήματός του μόνο για τη στέγαση, τότε δεν μιλάμε για κοινωνικό κράτος – μιλάμε για επιβίωση στα όρια της εξαθλίωσης.
Όταν ένα νοικοκυριό χρειάζεται να ξοδεύει πάνω από το 1/3 του διαθέσιμου εισοδήματός του μόνο για τη στέγαση, τότε δεν μιλάμε για κοινωνικό κράτος – μιλάμε για επιβίωση στα όρια της εξαθλίωσης.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην Ευρώπη, με το μέσο ελληνικό νοικοκυριό να δαπανά 35,5%
του εισοδήματός του για στέγη. Και ποια στέγη, άραγε; Μικρά διαμερίσματα με ελλιπή συντήρηση, ανεπαρκή μόνωση, συχνά χωρίς θέρμανση ή ψύξη. Και με ενοίκια που ακολουθούν την ανοδική τρέλα των βραχυχρόνιων μισθώσεων και της "επένδυσης στα ακίνητα".
Η Δανία ακολουθεί με 26,3%, και ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 19,2%. Στην Ελλάδα της «ανάπτυξης», της «καινοτομίας» και των «επενδύσεων», η στέγη έχει μετατραπεί σε είδος πολυτελείας. Ειδικά για τους νέους, η αναζήτηση στέγης μετατρέπεται σε καθημερινό εφιάλτη, οδηγώντας πολλούς είτε στην παραμονή στο πατρικό, είτε στη μετανάστευση.
Η στέγαση, όμως, δεν είναι προϊόν της αγοράς. Είναι κοινωνικό δικαίωμα. Και όταν ένα κράτος αποτυγχάνει να το εξασφαλίσει, όταν το
επιτρέπει να το ροκανίζουν τα funds, οι «επενδυτές» και οι πλατφόρμες τύπου Airbnb, τότε το ίδιο το κράτος έχει απολέσει τον κοινωνικό
του ρόλο.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών –και κυρίως η σημερινή– αντί να αντιμετωπίσουν τη στεγαστική κρίση, επιλέγουν να την τροφοδοτούν.
Επιδόματα ενοικίου, φοροαπαλλαγές στους μεγαλοϊδιοκτήτες και... αναπτυξιακά παραμύθια, ενώ οι πολίτες πνίγονται από την ακρίβεια και
την απόγνωση.
Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δουλεύουν για να πληρώνουν ενοίκιο και λογαριασμούς. Όπου το «δικό μου σπίτι» είναι προνόμιο, όχι προοπτική. Όπου ο βασικός μισθός δεν αρκεί ούτε για ένα στούντιο στο κέντρο.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα χωρίς στέγη για τους πολίτες της και με σπίτια που αγοράζονται από ξένους για να μένουν άδεια ή να νοικιάζονται πανάκριβα στους ίδιους τους Έλληνες.
Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την κοινωνική κατοικία, τη ρύθμιση της αγοράς, τον έλεγχο των ενοικίων και την αναχαίτιση της κερδοσκοπίας, η στεγαστική κρίση δεν θα είναι πρόβλημα – θα είναι κοινωνική καταστροφή.
Γιατί μια κοινωνία χωρίς στέγη, είναι μια κοινωνία χωρίς ελπίδα.
του εισοδήματός του για στέγη. Και ποια στέγη, άραγε; Μικρά διαμερίσματα με ελλιπή συντήρηση, ανεπαρκή μόνωση, συχνά χωρίς θέρμανση ή ψύξη. Και με ενοίκια που ακολουθούν την ανοδική τρέλα των βραχυχρόνιων μισθώσεων και της "επένδυσης στα ακίνητα".
Η Δανία ακολουθεί με 26,3%, και ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 19,2%. Στην Ελλάδα της «ανάπτυξης», της «καινοτομίας» και των «επενδύσεων», η στέγη έχει μετατραπεί σε είδος πολυτελείας. Ειδικά για τους νέους, η αναζήτηση στέγης μετατρέπεται σε καθημερινό εφιάλτη, οδηγώντας πολλούς είτε στην παραμονή στο πατρικό, είτε στη μετανάστευση.
Η στέγαση, όμως, δεν είναι προϊόν της αγοράς. Είναι κοινωνικό δικαίωμα. Και όταν ένα κράτος αποτυγχάνει να το εξασφαλίσει, όταν το
επιτρέπει να το ροκανίζουν τα funds, οι «επενδυτές» και οι πλατφόρμες τύπου Airbnb, τότε το ίδιο το κράτος έχει απολέσει τον κοινωνικό
του ρόλο.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών –και κυρίως η σημερινή– αντί να αντιμετωπίσουν τη στεγαστική κρίση, επιλέγουν να την τροφοδοτούν.
Επιδόματα ενοικίου, φοροαπαλλαγές στους μεγαλοϊδιοκτήτες και... αναπτυξιακά παραμύθια, ενώ οι πολίτες πνίγονται από την ακρίβεια και
την απόγνωση.
Το αποτέλεσμα; Μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι δουλεύουν για να πληρώνουν ενοίκιο και λογαριασμούς. Όπου το «δικό μου σπίτι» είναι προνόμιο, όχι προοπτική. Όπου ο βασικός μισθός δεν αρκεί ούτε για ένα στούντιο στο κέντρο.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα χωρίς στέγη για τους πολίτες της και με σπίτια που αγοράζονται από ξένους για να μένουν άδεια ή να νοικιάζονται πανάκριβα στους ίδιους τους Έλληνες.
Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για την κοινωνική κατοικία, τη ρύθμιση της αγοράς, τον έλεγχο των ενοικίων και την αναχαίτιση της κερδοσκοπίας, η στεγαστική κρίση δεν θα είναι πρόβλημα – θα είναι κοινωνική καταστροφή.
Γιατί μια κοινωνία χωρίς στέγη, είναι μια κοινωνία χωρίς ελπίδα.
#SerresParatiritis
