Οι τέσσερις από εμάς καθόμαστε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και προσπαθούμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες από τη ζωή στους δρόμους της πόλης. Μπροστά μας κάθονται οι άντρες συνάδελφοί μας, αυστηρά διαχωρισμένοι ανά φύλο, όπως απαιτείται από τους κανόνες στην περιοχή Helmand.

 

Η καθημερινή διαδρομή από το σπίτι μας στο νοσοκομείο Boost δεν διαρκεί πολύ, αλλά είναι η μόνη μας ευκαιρία να δούμε μερικές στιγμές από την καθημερινή ζωή στους δρόμους του Laskhar Gah.

 

Θα θέλαμε να βγούμε και να συναναστραφούμε περισσότερο με τους ανθρώπους, να συμμετέχουμε λίγο περισσότερο στην καθημερινή ζωή, αλλά η τεταμένη κατάσταση ασφαλείας στην περιοχή δεν θα μας το επιτρέψει σύντομα.

 

ADVERTISING

Το πολυπόθητο μπλε δακτυλικό αποτύπωμα

Φτάνοντας στο νοσοκομείο, πηγαίνω στις πρώτες πρωινές επισκέψεις στην μαιευτική κλινική. Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την ασθενή που είδα χτες.

 

Η Gulalai * έφτασε στην κλινική μας σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Αφού γέννησε το ενδέκατο παιδί της στο σπίτι, δεν είχε σταματήσει να αιμορραγεί. Στην κλινική, συνειδητοποιήσαμε ότι χρειαζόταν επειγόντως να χειρουργηθεί για να σωθεί.

 

 

 

Σε αυτήν την περιοχή του Αφγανιστάν, οι γυναίκες γενικά θεωρείται ότι δεν έχουν το δικαίωμα να συναινέσουν όταν πρόκειται για ιατρικές διαδικασίες, και πριν μας επιτραπεί να χειρουργήσουμε μια γυναίκα, πρέπει να πάρουμε την άδεια του αρσενικού «φροντιστή». Αυτός είναι πρωτίστως ο σύζυγος, αλλά μπορεί να είναι και ο αδελφός, ο κουνιάδος, ο θείος ... Έτσι έγινε και χθες, χάθηκαν πολύτιμα λεπτά απελπισμένης αναμονής μέχρι να κρατήσουμε επιτέλους το πολυπόθητο χαρτάκι με το μπλε δακτυλικό αποτύπωμα ενός από αυτά τα πρόσωπα, που δηλώνει τη συμφωνία τους. Μόνο έτσι μπορέσαμε να μεταφέρουμε την ασθενή στο χειρουργείο.

 

Γυναίκες μεταξύ γυναικών

Τη στιγμή που περνάω από τις μεγάλες διπλές πόρτες της μαιευτικής κλινικής, οι οποίες παραμένουν κλειστές για τους άνδρες, νιώθω μια χαλαρή ατμόσφαιρα.

 

Οι μαίες της νυχτερινής βάρδιας ανταλλάσσουν γελώντας τα τελευταία νέα με τις μαίες της πρωινής βάρδιας. Αναγνωρίζω την Gulalai σε ένα από τα κρεβάτια, και νιώθω ανακουφισμένη που τη βλέπω να χαμογελά αμυδρά. Επέζησε και πέρασε τη νύχτα σε καλή κατάσταση.

 

Η επικεφαλής της ομάδας αναφέρει ότι έγιναν πάνω από 40 τοκετοί κατά τη διάρκεια της νύχτας. Έτσι, παρά τις αυξημένες συγκρούσεις στις γύρω περιοχές και τα πολυάριθμα εμπόδια, έχουμε σχεδόν έναν φυσιολογικό αριθμό γεννήσεων ξανά στην αίθουσα τοκετών του νοσοκομείου Boost.

 

 

 

Προς το παρόν, όλοι οι ασθενείς φαίνεται να έχουν σταθεροποιηθεί, οπότε μπορώ να ξεκινήσω τις επισκέψεις μου μαζί με δύο γιατρούς.

 

Βρισκόμαστε ακριβώς στην αίθουσα των 10 κρεβατιών όπου οι ασθενείς μας αναρρώνουν μετά από καισαρική τομή, όταν ξαφνικά μία από τις μαίες σπεύδει από την αίθουσα τοκετού. Δεν μιλάω τη γλώσσα, αλλά καταλαβαίνω αμέσως ότι πρόκειται για έκτακτη ανάγκη.

 

Ενώ τρέχουμε στην αίθουσα τοκετού, συνάδελφός μου μεταφράζει τις δύο λέξεις κλειδιά: «δυστοκία ώμων».

 

Η δυστοκία των ώμων είναι μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είτε στη χώρα μου στη Γερμανία, είτε εδώ στο Αφγανιστάν.

 

Η κίνηση που έσωσε μία ζωή

Τα μάτια μου σαρώνουν ζωηρά τα οκτώ κρεβάτια του τοκετού, χωρισμένα με λεπτές κουρτίνες, στο καθένα από τα οποία βρίσκεται μια γυναίκα που έχει ήδη γεννήσει ή γεννάει.

 

Στο κέντρο αριστερά βλέπω δύο μαίες να στέκονται δίπλα σε μια γυναίκα. Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Βιαζόμαστε και βλέπουμε αμέσως το κολλημένο κεφάλι του μωρού.

 

Εκτελούμε γρήγορα τις κινήσεις για τις οποίες έχουμε εκπαιδευτεί και εξασκηθεί, και μετά από ένα φαινομενικά ατελείωτο λεπτό, είμαστε σε θέση να απελευθερώσουμε τον εγκλωβισμένο ώμο του μωρού. Μια στιγμή αργότερα, τοποθετούμε το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας.

 

Το νεογέννητο είναι χλωμό, αδύναμο και δεν αναπνέει ακόμη καλά. Κόβουμε βιαστικά τον ομφάλιο λώρο και φέρνουμε το παιδί στον χώρο της ανάνηψης.

 

Ελέγχουμε τον καρδιακό σφυγμό. Περίπου 100 παλμοί το λεπτό. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι.

 

Ανακουφισμένοι κοιτάμε ο ένας τον άλλον και η ένταση πέφτει σιγά σιγά.

 

Εξαντλημένη αλλά χαρούμενη

Φέρνουμε το αγοράκι πίσω στην εξουθενωμένη μητέρα. Όταν βλέπει το φύλο του μωρού, αρχίζει να ακτινοβολεί.

 

Η συνάδελφός μου εξηγεί ότι αυτό είναι το έβδομο παιδί της, αλλά έχει μόνο ένα ακόμη αγόρι στο σπίτι.

 

Η Bibi Sahida* προέρχεται από μια απομακρυσμένη περιοχή του Lashkar Gah. Ταξίδεψε αρκετές ώρες για να γεννήσει στο νοσοκομείο μας. Το πολύχρωμο, γεμάτο χάντρες φόρεμά της είναι γεμάτο από τη σκόνη του δρόμου, τα μαλλιά της παραδοσιακά πλεγμένα σε πολλές κοτσίδες. Πολλά σκονισμένα βραχιόλια χτυπούν στο μπράτσο της καθώς πιάνει το χέρι μου. Θα προσευχηθεί για μένα, μεταφράζει ο συνάδελφός μου.

 

Πόσο υπέροχο ήταν ότι η Bibi Sahida μπόρεσε να φτάσει στην κλινική μας παρά τις επισφαλείς συνθήκες που επικρατούν και που ήμασταν σε θέση να τη βοηθήσουμε σε αυτό το επείγον περιστατικό.

 

Είμαι πολύ χαρούμενη που το μικρό αγόρι επέζησε και μπορέσαμε να διαχειριστούμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση για τη μητέρα και το παιδί τόσο καλά.

 

Αλλά, επίσης, ένα είδος θλιβερού συναισθήματος μου δημιουργείται πάντα σε αυτές τις στιγμές: γνωρίζοντας ότι οι γυναίκες εδώ στην Helmand είναι συχνά πιο ευτυχισμένες όταν γεννούν αγόρι παρά κορίτσι.

 

*Τα ονόματα άλλαξαν για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των ασθενών

 

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρεμβαίνουν στο Αφγανιστάν από το 1980, με μια μικρή διακοπή το 2004 μετά τη δολοφονία μελών του προσωπικού τους. Τα προγράμματά τους επικεντρώνονται στην υγειονομική περίθαλψη έκτακτης ανάγκης, στη φροντίδα τραύματος, καθώς στην παιδιατρική και μαιευτική φροντίδα. Το Αφγανιστάν έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στον κόσμο. Παρά τις πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συνεχίζουν κανονικά τα προγράμματά τους σε πέντε περιοχές: Herat, Kandahar, Khost, Kunduz και Lashkar Gah. Στο νοσοκομείο της περιοχής Lashkar Gah μεταξύ 12-16 Αυγούστου βοήθησαν σε 215 τοκετούς, προχώρησαν σε 105 χειρουργικές επεμβάσεις και παρείχαν φροντίδα σε 65 τραυματίες πολέμου.