Η καθημερινότητα του Έλληνα καταναλωτή έχει μετατραπεί σε έναν διαρκή εφιάλτη. Οι τιμές τροφίμων και υπηρεσιών έχουν εκτοξευθεί στον Θεό, ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι στα τάρταρα. Η αγοραστική δύναμη συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, οδηγώντας τα νοικοκυριά σε αδιέξοδο.

Με ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, η αισχροκέρδεια και η απληστία κερδών έχουν βρει το τέλειο καταφύγιο. Από τα βασικά είδη διατροφής – ψωμί, γάλα, φρούτα, λαχανικά – μέχρι το κρέας και τα ψάρια, οι τιμές θυμίζουν χρυσάφι σε όλη τη χώρα, από τη νησιωτική μέχρι την ηπειρωτική Ελλάδα.

Η κοινωνία στενάζει, ενώ το «καλάθι του νοικοκυριού» έχει καταντήσει άδειο καλάθι κοροϊδίας. Την ώρα που η πολιτεία περιορίζεται σε ευχολόγια και επικοινωνιακά τεχνάσματα, η πραγματικότητα στις λαϊκές αγορές και στα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι αμείλικτη: το κόστος ζωής καλπάζει και το εισόδημα δεν φτάνει ούτε για τα βασικά.

Κι όμως, η κυβέρνηση εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια. Προτιμά να φωτογραφίζεται δίπλα σε «success stories» και να πανηγυρίζει για νούμερα στατιστικών, την ώρα που ο μέσος πολίτης μετράει τα κέρματα για να πληρώσει το σούπερ μάρκετ. Δεν είναι ανικανότητα – είναι συνειδητή επιλογή: να αφήσει τις αγορές ασύδοτες, να προστατεύσει την αισχροκέρδεια, να μετατρέψει το ψυγείο του λαού σε θυσιαστήριο για τα υπερκέρδη των λίγων.

Η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι πολιτική. Είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας, της έλλειψης ελέγχου, της προκλητικής εύνοιας προς τους μεγάλους ομίλους. Και όσο οι πολίτες πληρώνουν «τιμές από χρυσάφι» για να ζήσουν, η κυβέρνηση επιμένει να τους εμπαίζει με προεκλογικά μέτρα-ασπιρίνες.

Η αλήθεια είναι μία: οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο. Και όσο η κοινωνία στενάζει, η οργή συσσωρεύεται.