Στην Αντιπεριφέρεια Σερρών, το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα πεπραγμένα της διοίκησης· είναι κυρίως ότι δεν υπάρχει κανείς απέναντι για να τα ελέγξει σοβαρά. Η εικόνα που εκπέμπεται εδώ και μήνες είναι αυτή μιας διοίκησης που κινείται σχεδόν ανεμπόδιστα, όχι επειδή τα κάνει όλα σωστά, αλλά επειδή η αντιπολίτευση έχει επιλέξει τον ρόλο του κομπάρσου.

Οι περιφερειακοί σύμβουλοι του Νομού Σερρών που εκπροσωπούν τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης εμφανίζονται χαμηλόφωνοι, αμήχανοι, συχνά απόντες από τα μεγάλα και ουσιαστικά ζητήματα. Παρεμβάσεις αποσπασματικές, θέσεις χωρίς αιχμή, δημόσιος λόγος που δεν φτάνει ποτέ στην κοινωνία. Ιδίως η παράταξη Παπαστεργίου δείχνει να έχει υιοθετήσει μια βολική τακτική σιωπής, σαν να θεωρεί ότι η αντιπολίτευση είναι αγγαρεία και όχι θεσμικό καθήκον.

Το αποτέλεσμα είναι μια αντιπολίτευση–φάντασμα. Δεν ενοχλεί, δεν πιέζει, δεν αποκαλύπτει, δεν συγκρούεται. Και όταν δεν υπάρχει σύγκρουση, δεν υπάρχει και πολιτική. Υπάρχει μόνο διαχείριση εικόνας, δημόσιες σχέσεις και μια μόνιμη προσπάθεια «να μη χαλάσει το κλίμα».

Πίσω από αυτή τη στάση κρύβεται ένα βαθύτερο πρόβλημα: η έλλειψη κοινωνικού αισθητηρίου και πολιτικής φιλοδοξίας με ουσία. Κάποιοι μοιάζουν να πιστεύουν ότι η πολιτική καριέρα χτίζεται με κοινωνικό κονσιμασιόν, παρουσίες σε εκδηλώσεις και χαμόγελα στις φωτογραφίες. Ότι αρκεί να είσαι «ευχάριστος» για να είσαι και χρήσιμος. Πρόκειται για επικίνδυνη αυταπάτη.

Διότι όταν η αντιπολίτευση απουσιάζει, η κοινωνία μένει χωρίς φωνή μέσα στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Τα πραγματικά προβλήματα ,υποδομές, ασφάλεια, καθημερινότητα , περνούν σε δεύτερη μοίρα και η πολιτική ευθύνη διαχέεται μέχρι να εξαφανιστεί. Και τότε, η Αντιπεριφέρεια Σερρών δεν λειτουργεί απλώς χωρίς έλεγχο· λειτουργεί χωρίς αντίβαρο.

Σε αυτή τη συγκυρία, οι εδώ εκπρόσωποι των παρατάξεων της αντιπολίτευσης δεν κρίνονται αυστηρά. Κρίνονται απλώς ανεπαρκείς για τον ρόλο που τους ανέθεσαν οι πολίτες. Μια αντιπολίτευση που δεν τολμά να υψώσει φωνή δεν είναι μετριοπαθής· είναι ανύπαρκτη. Και αυτό, για τα δημοκρατικά δεδομένα του τόπου, δεν είναι απλώς θλιβερό. Είναι επικίνδυνο.