Το ερώτημα, όμως, είναι αμείλικτο: ποιος είναι ο Μάκης για να απειλεί;

Ο Μάκης Βορίδης δεν είναι ένας ουδέτερος υπουργός που βρέθηκε συγκυριακά απέναντι στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Είναι πολιτικό πρόσωπο με κεντρικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, η οποία εξελίχθηκε σε ένα από τα σοβαρότερα σκάνδαλα διαχείρισης κοινοτικών πόρων των τελευταίων ετών.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβίβασε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ο κ. Βορίδης συγκαταλέγεται στα πρόσωπα που υποδείχθηκαν ως ενορχηστρωτές και πολιτικοί εγγυητές ενός μηχανισμού που περιγράφεται πλέον ως εγκληματική οργάνωση με δομή, ρόλους και ιεραρχία στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ένα σύστημα που δεν λειτούργησε απλώς με αστοχίες ή λάθη, αλλά με συγκεκριμένη μεθοδολογία, πελατειακές εξαρτήσεις και κατασπατάληση επιδοτήσεων εις βάρος των πραγματικών δικαιούχων.

Κι όμως, παρά τη βαρύτητα αυτών των ευρωπαϊκών υποδείξεων, ο κ. Βορίδης δεν κλήθηκε ποτέ να λογοδοτήσει ουσιαστικά. Όχι επειδή κατέρρευσαν οι καταγγελίες. Αλλά επειδή η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ επέλεξε συνειδητά τη θεσμική συγκάλυψη: μπλόκαρε τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής και οδήγησε την υπόθεση σε μια εξεταστική διαδικασία-παρωδία, που λειτούργησε ως εργαλείο ξεπλύματος, χρονικής μετάθεσης και τελικής παραγραφής πολιτικών ευθυνών.

Από αυτήν ακριβώς τη θέση ,του πολιτικά διασωθέντα , εμφανίζεται σήμερα ο ίδιος υπουργός να κουνά το δάχτυλο στους αγρότες.

Η φράση του, «με το “δεν μιλάω” στο τέλος δεν θα πάρει κανείς τίποτα», δεν αποτελεί απλώς μια ατυχή διατύπωση. Είναι ωμός πολιτικός εκβιασμός. Είναι η λογική μιας εξουσίας που δεν πείθει και δεν απαντά, αλλά απειλεί. Που μετατρέπει το δικαίωμα στη διαμαρτυρία σε όρο πειθαρχίας και την κρατική πολιτική σε μηχανισμό συμμόρφωσης.

Και όλα αυτά απέναντι σε έναν αγροτικό κόσμο:

• εξαντλημένο από το κόστος παραγωγής,

• στραγγαλισμένο από την ακρίβεια,

• προδομένο από ένα σύστημα επιδοτήσεων που δεν λειτούργησε υπέρ του,

• και μόνιμα στο περιθώριο των κυβερνητικών επιλογών.

Οι αγρότες δεν «δεν μιλούν». Μιλούν εδώ και χρόνια. Φωνάζουν, προειδοποιούν, διεκδικούν. Απλώς δεν τους άκουγε κανείς — μέχρι που η φωνή τους έγινε πολιτικό πρόβλημα.

Ο κ. Βορίδης, πριν απειλήσει, όφειλε να έχει κάνει κάτι στοιχειώδες:
να έχει λογοδοτήσει.

Όταν εκείνοι που φέρουν βαριές πολιτικές σκιές εμφανίζονται ως τιμητές και όταν πρόσωπα που υποδείχθηκαν από ευρωπαϊκούς θεσμούς ως κρίκοι ενός σκανδάλου μιλούν με ύφος εξουσίας, τότε το πρόβλημα δεν είναι οι κινητοποιήσεις.

Είναι η αλαζονεία μιας εξουσίας που νομίζει ότι μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν της και να κυβερνά με φόβο.

Αυτός είναι ο «Μάκης».
Και γι’ αυτό ακριβώς δεν δικαιούται να κουνά το δάχτυλο.