Δεν πρόκειται για τεχνική μεταρρύθμιση.
Δεν πρόκειται για «επιτάχυνση της Δικαιοσύνης».
Πρόκειται για συνειδητή πολιτική επιλογή.

Το νέο πλαίσιο της αναγκαστικής εκτέλεσης δεν έρχεται να θεραπεύσει παθογένειες. Έρχεται να κλείσει οριστικά τον δρόμο της άμυνας για χιλιάδες οφειλέτες και να διασφαλίσει ότι τίποτα δεν θα παρεμβάλλεται πια ανάμεσα σε τράπεζες, funds και πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση νομοθετεί για έναν κόσμο όπου η περιουσία αλλάζει χέρια γρήγορα, σιωπηλά και χωρίς αντιστάσεις.
Και όπου η Δικαιοσύνη λειτουργεί ως γραφείο εκκαθάρισης, όχι ως θεσμός προστασίας.

Από το δικαίωμα άμυνας στη διοικητική διαδικασία

Η ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής , το τελευταίο ουσιαστικό όπλο του οφειλέτη , ακρωτηριάζεται.

Όποιος δεν κινηθεί μέσα σε 15 εργάσιμες ημέρες, χάνει οριστικά το δικαίωμα να αμφισβητήσει ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της απαίτησης. Δεν εξετάζεται αν το χρέος είναι πραγματικό, νόμιμο ή διογκωμένο. Εξετάζεται μόνο αν ο πολίτης πρόλαβε.

Η ανακοπή κατά της εκτέλεσης μετατρέπεται σε τυπική διαδικασία χωρίς ουσία.
Η δικαστική κρίση αντικαθίσταται από χρονοδιαγράμματα και απαράδεκτα.

Επαναπροσδιορισμός ή εξαφάνιση

Ακόμη πιο κυνική είναι η ρύθμιση για τις εκκρεμείς ανακοπές. Υποθέσεις που έχουν ήδη κατατεθεί, πληρωθεί, προσδιοριστεί, υποχρεωτικά επανεισάγονται με νέα αίτηση του οφειλέτη.

Αν δεν το κάνει;
Η υπόθεση πεθαίνει.

Αν η δικάσιμος είναι μετά τις 16 Σεπτεμβρίου 2026;
Η ανακοπή θεωρείται αυτοδικαίως αποσυρθείσα.

Όχι απορριφθείσα.
Όχι κριθείσα.
Εξαφανισμένη.

Αυτό δεν είναι επιτάχυνση.
Είναι θεσμικό ξεκαθάρισμα του τοπίου για να μην υπάρχει καμία καθυστέρηση στους πλειστηριασμούς.

Funds χωρίς εμπόδια ,κοινωνία χωρίς προστασία

Το νομοθετικό πακέτο δεν γράφτηκε σε κοινωνικό κενό. Έρχεται σε μια περίοδο όπου:

• τα funds έχουν αποκτήσει μαζικά στεγαστικά και επαγγελματικά δάνεια,

• οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί έχουν γίνει βιομηχανία,

• και η πρώτη κατοικία έχει πάψει να αποτελεί κόκκινη γραμμή.

Η υποχρεωτική στρέψη και κατά του υπερθεματιστή «κλειδώνει» το αποτέλεσμα. Ο αγοραστής προστατεύεται. Η επένδυση δεν κινδυνεύει. Το ακίνητο καθαρίζει νομικά.

Ο οφειλέτης, όμως, δεν προστατεύεται. Αντιμετωπίζεται ως παράγοντας καθυστέρησης που πρέπει να εξαλειφθεί.

Το κράτος ως εργαλείο μεταφοράς πλούτου

Αυτό που οικοδομείται δεν είναι απλώς ένα αυστηρό δικονομικό πλαίσιο. Είναι ένα καθεστώς πλειστηριασμών, όπου:

• η ταχύτητα υπερισχύει της δικαιοσύνης,

• η τυπικότητα ακυρώνει την ουσία,

• και η κοινωνική πραγματικότητα θεωρείται «θόρυβος».

Το κράτος δεν στέκεται ουδέτερο.
Στέκεται απέναντι στον πολίτη και δίπλα στον ισχυρό.

Και όταν η Δικαιοσύνη παύει να είναι καταφύγιο και γίνεται διάδρομος εκτέλεσης, τότε δεν μιλάμε για μεταρρύθμιση.
Μιλάμε για θεσμική αναδιάταξη υπέρ των λίγων.

Το πολιτικό ερώτημα είναι απλό

Θέλουμε μια κοινωνία όπου:

• το δικαίωμα άμυνας είναι πραγματικό
  ή

• μια κοινωνία όπου όποιος δεν έχει χρόνο, χρήμα και νομική υποστήριξη χάνει σιωπηλά;

Η κυβέρνηση έχει ήδη απαντήσει με τον νόμο της.
Η κοινωνία όμως δεν έχει ακόμη μιλήσει.

Γράφει ο Πασχάλης Θ. Τόσιος
serresparatiritis.gr