Ο τρόπος που ο Ξυλούρης αντιμετώπισε την επιτροπή ήταν η μισή αλήθεια του σκανδάλου. Η άλλη μισή βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν στάθηκε μόνος του, ούτε κινήθηκε στο περιθώριο. Ο άνθρωπος που εμφανίστηκε να μην «θυμάται», να μην «ξέρει» και να μην «έχει ακούσει» τίποτα για τίποτα, είναι ο ίδιος που φωτογραφίζεται δίπλα στον πρωθυπουργό, που συνδέεται οικογενειακά με την οικογένεια Μητσοτάκη και που για χρόνια λειτουργούσε ως κομματικός παράγοντας με απευθείας πρόσβαση σε υπουργικά γραφεία. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για έναν «αδέσποτο» παραβατικό, αλλά για έναν εκπρόσωπο ενός ολόκληρου συστήματος.

Και αυτό το σύστημα αποκαλύφθηκε χθες σε πλήρη θέα.

Η εξεταστική που σχεδιάστηκε ως πλυντήριο και εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ

Η κυβερνητική πλειοψηφία αρνήθηκε από την πρώτη στιγμή τη σύσταση προανακριτικής. Αντί γι’ αυτό επέλεξε μια εξεταστική «διαχρονικών ευθυνών», μια διαδικασία που από τον σχεδιασμό της είχε έναν στόχο: να θολώσει τα νερά, να μοιράσει τις ευθύνες στο παρελθόν, να προστατεύσει το παρόν.

Όμως τα γεγονότα έχουν βαρύτητα, και η πραγματικότητα εκδίκηση: το σκάνδαλο δεν χωράει σε κανένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Δεν πλαισιώνεται, δεν μπαίνει σε εισαγωγικά, δεν περιορίζεται. Η υπόθεση είναι τόσο εκτεταμένη  και τόσο τεκμηριωμένη από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία – που όποιος προσπαθεί να την συγκαλύψει, καταλήγει να εκτίθεται ο ίδιος.

Η κυβερνητική σιωπή: μια πολιτική στρατηγική που μετατρέπεται σε ομολογία

Η κυβέρνηση δεν έφερε το σκάνδαλο στο φως. Το έφεραν υπάλληλοι που αρνήθηκαν να βάλουν την υπογραφή τους σε παρατυπίες και μια ευρωπαϊκή αρχή που δεν λειτουργεί ως παρακολούθημα κανενός υπουργικού γραφείου. Η κυβέρνηση δεν ανέλαβε ευθύνη. Δεν ζήτησε συγγνώμη. Δεν εξήγησε. Δεν έπεισε.

Αντίθετα, από την πρώτη στιγμή επέλεξε το καταφύγιο της σιωπής. Ένα καταφύγιο που όσο περνούν οι μέρες γίνεται περισσότερο κελί παρά ασπίδα.

Γιατί η σιωπή, όταν όλα γύρω βοούν, δεν είναι πολιτική στάση. Είναι παραδοχή.

Το πραγματικό διακύβευμα: η αξιοπιστία της χώρας και η αξιοπρέπεια της αγροτιάς

Αυτό που κρίνεται δεν είναι απλώς η εικόνα μιας κυβέρνησης. Είναι η αξιοπιστία της χώρας απέναντι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι το δικαίωμα της ελληνικής αγροτιάς να αντιμετωπίζεται ως παραγωγική δύναμη και όχι ως πελατειακή δεξαμενή. Είναι η εμπιστοσύνη των πολιτών σε θεσμούς που, στη συγκεκριμένη υπόθεση, λειτούργησαν για χρόνια ως πλατφόρμα κομματικής διείσδυσης και όχι ως εγγυητές διαφάνειας.

Ο αγροτικός κόσμος δεν βρίσκεται στους δρόμους μόνο για τις τιμές, τις καθυστερημένες ενισχύσεις και τις αποζημιώσεις που χάνονται σε έναν λαβύρινθο γραφείας ή σκοπιμότητας. Βρίσκεται στους δρόμους γιατί καταλαβαίνει ότι το σύστημα που υποτίθεται πως τον υπηρετεί, στην πραγματικότητα τον υποτιμά.

Και τώρα;

Τώρα η κυβέρνηση περιμένει. Και σωπαίνει.
Ίσως γιατί δεν υπάρχει τίποτα πια να ειπωθεί που να μην την ενοχοποιεί.
Ίσως γιατί το βάρος των αποκαλύψεων είναι ήδη μεγαλύτερο από την ανοχή της κοινωνίας.
Ίσως γιατί ξέρει ότι η επόμενη λέξη δεν θα είναι δική της, αλλά της κάλπης.

Όπως και να ’χει, το «δικαίωμα στη σιωπή» δεν μπορεί να καλύψει την αλήθεια.
Ούτε να προστατεύσει εκείνους που την απέκρυψαν.
Ούτε να συγκαλύψει ένα σκάνδαλο που γράφει ήδη την πολιτική του ιστορία.

Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο υπόθεση «Φραπέ».
Είναι υπόθεση δημοκρατίας.

Γράφει ο Πασχάλης Θ. Τόσιος