Η εγκατάλειψη της ελληνικής περιφέρειας δεν είναι πια είδηση· είναι πληγή που βαθαίνει χρόνο με τον χρόνο.
Χωριά που αδειάζουν, επαρχίες που γερνούν, σχολεία που σφραγίζονται, πλατείες που σιωπούν. Οι νέοι φεύγουν, οι γέροντες μένουν πίσω οι τελευταίοι φρουροί μιας πατρίδας που συρρικνώνεται σιωπηλά. Και στο βλέμμα τους καθρεφτίζεται η απόγνωση.

Συζητώντας με αυτούς τους ανθρώπους που έμειναν να «φυλούν Θερμοπύλες», καταλαβαίνεις πως πίσω από τις ρυτίδες τους κρύβεται μια ολόκληρη Ελλάδα που εγκαταλείφθηκε.
Η δημόσια υγεία υποβαθμισμένη, με Κέντρα Υγείας να λειτουργούν στο όριο.
Οι δήμοι ανήμποροι να παρέχουν υπηρεσίες ποιότητας.
Οι τράπεζες, τα σχολεία, τα ταχυδρομεία και οι δημόσιες υπηρεσίες να κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Ο πρωτογενής τομέας σε παρακμή, οι παραγωγοί χωρίς στήριξη, οι νέοι αγρότες να γυρίζουν την πλάτη στη γη που τους γέννησε.

Αντί για σχέδιο περιφερειακής ανάπτυξης, η χώρα κυβερνάται με απρονοησία, διαφθορά και προχειρότητα.
Αντί για όραμα, κυριαρχεί η αδιαφορία.
Αντί για επενδύσεις και στρατηγικές αποφάσεις, παρακολουθούμε ένα κράτος που έχει παραδοθεί στα συμφέροντα των λίγων, αφήνοντας πίσω του την ελληνική ύπαιθρο να σβήνει.

Ο νομός Σερρών είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρακμής:
η γεωργική παραγωγή χωρίς ουσιαστική στήριξη, οι νέοι να αναζητούν μέλλον αλλού, τα χωριά να μαραζώνουν.
Η ερήμωση δεν είναι φυσική εξέλιξη· είναι πολιτική επιλογή.

Γιατί κάθε σπίτι που κλείνει, κάθε αυλή που χορταριάζει, κάθε φωνή που σιωπά,
είναι ένα κομμάτι Ελλάδας που χάνεται.
Και κάθε φορά που η καμπάνα χτυπά, δεν σημαίνει πια ζωή·
σημαίνει απώλεια.

Αν δεν υπάρξει άμεσα σχέδιο ουσιαστικής αναγέννησης της περιφέρειας,
αν δεν επιστρέψουν οι πολιτικές εκεί όπου χτυπά ακόμη η καρδιά της Ελλάδας,
τότε πράγματι εδώ η καμπάνα θα συνεχίσει να χτυπά μόνο για θανάτους.

Του Πασχάλη Θ. Τόσιου