Η παραχώρηση της Εγνατίας Οδού δεν είναι ούτε τεχνική ρύθμιση ούτε αναγκαστικός «εκσυγχρονισμός». Είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη αφαίρεσης δημόσιου πλούτου. Ένας στρατηγικός αυτοκινητόδρομος, πληρωμένος από την κοινωνία με 6–7 δισ. ευρώ, εκχωρείται για 35 χρόνια έναντι περίπου 1,5 δισ., με εγγυημένα έσοδα διοδίων για τον ιδιώτη και μόνιμη επιβάρυνση για τους πολίτες. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν σηκώνουν ωραιοποιήσεις.

Το μήνυμα της κυβέρνησης του Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ξεκάθαρο: τα κέρδη ιδιωτικά, το κόστος κοινωνικό. Όχι επειδή ο δρόμος είναι προβληματικός ή ασύμφορος, αλλά επειδή αυτό επιβάλλει ένα μοντέλο εξουσίας που μετατρέπει τα κοινά αγαθά σε εγγυημένες προσόδους για λίγους. Η Εγνατία, έργο συνοχής και ανάπτυξης, μεταλλάσσεται σε μηχανισμό αναδιανομής προς τα πάνω.

Η Βόρεια Ελλάδα πληρώνει πρώτη τον λογαριασμό. Πλευρικά διόδια για τοπικές μετακινήσεις, αυξημένο κόστος για εργαζόμενους, αγρότες και μεταφορείς, ασφυξία στην περιφερειακή οικονομία. Ένας δρόμος που σχεδιάστηκε για να ενώνει ανθρώπους και αγορές, γίνεται εργαλείο εισπρακτικής πειθαρχίας και κοινωνικής ανισότητας.

Απέναντι σε αυτή τη μεθοδική εκποίηση, δεν σιωπούν μόνο οι βουλευτές της περιφέρειας και ειδικά των Σερρών, άβουλοι και άφωνοι να υπερασπιστούν το δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον. Σιωπά όλο το πολιτικό προσωπικό: περιφερειάρχες, αντιπεριφερειάρχες, δήμαρχοι, δημοτικές αρχές, επιμελητήρια και «θεσμικοί συνομιλητές». Κανένα ψήφισμα ουσίας, καμία σύγκρουση, καμία κόκκινη γραμμή. Δεν τους καίγεται καρφί για το κόστος που φορτώνεται η κοινωνία. Η κομματική πειθαρχία, οι δημόσιες σχέσεις και η βολή υπερισχύουν της ευθύνης. Η σιωπή τους δεν είναι αδράνεια· είναι συνενοχή.

Η Εγνατία Οδός καταλήγει έτσι σύμβολο ενός κράτους που δεν προστατεύει την δημόσια περιουσία , αλλά διαμεσολαβεί υπέρ ισχυρών συμφερόντων, με μια περιφέρεια που πληρώνει και ένα πολιτικό σύστημα που κοιτά αλλού. Ένα σκάνδαλο χωρίς σειρήνες,με μόνο ήχο το κλικ των διοδίων.

Πασχάλης Θ. Τόσιος