Η κλοπή των 55 χριστουγεννιάτικων αρκουδιών από τον στολισμό του Διοικητηρίου ίσως μοιάζει, με την πρώτη ματιά, με μια ανάλαφρη «παραξενιά» των ημερών. Κι όμως, όσο περισσότερο το κοιτά κανείς, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται ότι το γεγονός αυτό αγγίζει βαθύτερες, πιο ανησυχητικές χορδές της συλλογικής μας ζωής.

 «Δεν το έκανα απλώς για να είναι όμορφα…»

Ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Καμήλαλης, δημιουργός της χριστουγεννιάτικης διακόσμησης, μοιράστηκε όχι μόνο την απογοήτευση αλλά και την πίκρα του.

«Ήθελα να μεταδώσω χαρά, ελπίδα, ζεστασιά. Το γεγονός ότι κάποιοι πήραν όλα τα αρκουδάκια, χωρίς δεύτερη σκέψη, με στενοχωρεί αλλά και με προβληματίζει», τόνισε.

Δεν είναι απλώς ότι χάθηκαν οι φιγούρες του στολισμού.
Είναι ότι χάθηκε ένα κομμάτι της πρόθεσης πίσω από αυτές.

 Το περιστατικό ως καθρέφτης της κοινωνίας

Όσο κι αν προσπαθήσουμε να το δούμε ως «μια ακόμη μικροκλοπή», το μήνυμα που εκπέμπει είναι ισχυρότερο.

Τι σημαίνει δημόσιος χώρος για εμάς;
Ποια αίσθηση ευθύνης νιώθουμε απέναντί του;
Και, κυρίως, πόσο έχουμε εθιστεί στην ιδέα ότι «ό,τι δεν είναι δικό μου, δεν είναι κανενός»;

Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια δεν είναι αντικείμενα προς ιδιοποίηση. Είναι σύμβολα μιας περιόδου που υποτίθεται ότι μας καλεί σε ενσυναίσθηση, καλοσύνη, σεβασμό και κοινότητα.

Όταν αυτά λεηλατούνται, δεν κλέβονται μόνο διακοσμητικά.
Κλέβονται και ίσως αυτό είναι το πιο ανησυχητικό , οι αξίες που θα έπρεπε να υπηρετούν.

 Μια κοινωνία που χρειάζεται επειγόντως αναστοχασμό

Το περιστατικό ανοίγει, αναγκαστικά, μια συζήτηση για το πού στεκόμαστε ως κοινωνία.
Για το πόσο εύκολο είναι να γκρεμίζουμε κάτι που στήθηκε με κόπο και πρόθεση καλού.
Και για το πόσο δύσκολο μάς έχει γίνει να σεβαστούμε το «μαζί».

Και ίσως, εδώ, να υπάρχει ακόμη μια πτυχή που δεν πρέπει να αγνοήσουμε:
Σε μια περίοδο βαθιάς κοινωνικής κρίσης, οικονομικής ασφυξίας και καθημερινής ανασφάλειας, ο υπερβολικά εντυπωσιακός στολισμός ,όσο καλαίσθητος κι αν είναι μπορεί να λειτουργεί και ως πρόκληση.

Όταν λείπουν τα βασικά, οι “υπερπαραγωγές” δείχνουν ακόμη πιο ξένες.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στην ανάγκη για ομορφιά και στην ανάγκη για επιβίωση, χάνονται και τα όρια της κοινωνικής ανοχής.

Ίσως, λοιπόν, η εξαφάνιση των 55 αρκουδιών να είναι μια καμπάνα.
Για σεβασμό.
Για αυτοκριτική.
Για πιο προσγειωμένες επιλογές.
Και για μια κοινότητα που χρειάζεται περισσότερο φως και λιγότερη επίφαση του φωτός.

Πασχάλης Θ. Τόσιος