Οταν η κυβέρνηση πανηγυρίζει για «ανάπτυξη» κι ο λαός μετρά μπουκιές

Η φτώχεια στην Ελλάδα δεν είναι στατιστική. Είναι καθημερινότητα.
Και η πείνα, που επιστρέφει απειλητικά σε χιλιάδες ελληνικά σπίτια, είναι το πιο αδιάψευστο τεκμήριο μιας κυβερνητικής πολιτικής που ζει σε άλλο πλανήτη.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2024 αποτυπώνουν μια κοινωνική τραγωδία πίσω από τους κυβερνητικούς δείκτες ευημερίας:
Το 7% των Ελλήνων δήλωσε ότι βρέθηκε σε μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής, ενώ το 1,6% πέρασε ολόκληρη ημέρα χωρίς φαγητό.
Πίσω από τα ποσοστά αυτά κρύβονται άνθρωποι που στερήθηκαν το πιο στοιχειώδες δικαίωμα: την πρόσβαση σε τροφή.

Το success story των πεινασμένων

Την ώρα που το Μαξίμου προβάλλει σποτάκια για την “ισχυρή οικονομία” και τα “πλεονάσματα ευθύνης”,
οι πολίτες βλέπουν το εισόδημά τους να εξανεμίζεται στο σούπερ μάρκετ και τις τιμές βασικών προϊόντων να έχουν διπλασιαστεί μέσα σε δύο χρόνια.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει να μετρά ανάπτυξη με νούμερα και όχι με ζωές.
Αποθεώνει το ΑΕΠ, αλλά αποσιωπά το άδειο ψυγείο των οικογενειών, το πιάτο που μένει μισογεμάτο, τα παιδιά που πάνε σχολείο νηστικά.

Αν αυτό είναι «επιτυχία», τότε μιλάμε για το πιο ανήθικο success story της μεταπολίτευσης.

Ο δείκτης της ντροπής

Η ΕΛΣΤΑΤ δεν αφήνει περιθώρια ωραιοποίησης:
Το 11,3% των Ελλήνων δεν έχει τη δυνατότητα να έχει «κανονικό γεύμα» μέρα παρά μέρα,
ενώ στα φτωχά νοικοκυριά ένας στους τρεις ζει σε διατροφική ανασφάλεια.

Πώς απαντά το κράτος σε αυτό;
Με επιδόματα “κομμένα και ραμμένα” στις ανάγκες επικοινωνίας,
με προγράμματα φιέστες, με δήθεν κοινωνική πολιτική που δεν αγγίζει καν τις ρίζες του προβλήματος:
τους χαμηλούς μισθούς, τη φορολογική αφαίμαξη και τη σκόπιμη ανοχή στην αισχροκέρδεια.

Μια χώρα που τρώει ψίχουλα

Όταν ο λαός πεινά, κανένα στατιστικό πλεόνασμα δεν έχει σημασία.
Η πραγματική εικόνα της Ελλάδας του 2024 δεν είναι στις παρουσιάσεις του Υπουργείου Οικονομικών,
αλλά στα κοινωνικά παντοπωλεία, στα συσσίτια, στις οικογένειες που ζουν “στο όριο”.

Η “μεταρρυθμιστική” κυβέρνηση που δήθεν νοιάζεται για τους «ευάλωτους»
είναι η ίδια που νομοθετεί υπέρ των ισχυρών,
χαρίζει εκατομμύρια σε golden boys και εργολάβους,
κι αφήνει τους απλούς πολίτες να μετρούν το ρύζι με το κουτάλι.

Η πείνα δεν είναι αριθμός – είναι κατηγορία εναντίον σας

Η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο.
Είναι πολιτική επιλογή.
Η εγκατάλειψη του κοινωνικού κράτους δεν είναι λάθος υπολογισμός.
Είναι στρατηγική εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Η κυβέρνηση που υποσχέθηκε “ανάπτυξη για όλους”,
παρέδωσε μια χώρα που πεινά,
μια κοινωνία που παλεύει να σταθεί όρθια,
και ένα λαό που βλέπει την ελπίδα να εξανεμίζεται στην ουρά του ταμείου.