Πέντε χρόνια μετά τις πανηγυρικές εξαγγελίες του τότε υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη για τον «εκσυγχρονισμό» των Ελληνικών Ταχυδρομείων, το ερώτημα παραμένει αμείλικτο:
πού πήγαν τα 250 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν ως προίκα για να σωθεί ο οργανισμός;

Από τα χρήματα αυτά, όπως ειπώθηκε στη Βουλή, τα 120 εκατομμύρια κατευθύνθηκαν σε προγράμματα εθελούσιας εξόδου για να φύγει προσωπικό. Τα υπόλοιπα 130 εκατομμύρια αγνοούνται. Κανείς δεν γνωρίζει ποια έργα έγιναν, τι απέδωσαν και αν πράγματι συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό των ΕΛΤΑ.

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ανακοινώνει το λουκέτο δεκάδων καταστημάτων ανά την Ελλάδα, με πρόσχημα τον εξορθολογισμό του δικτύου. Και ύστερα από τη γενική κατακραυγή, αναδιπλώνεται – προσφέροντας μια τρίμηνη «παράταση ζωής». Πρόκειται για καθαρά επικοινωνιακό τέχνασμα, όχι για λύση.

Τα ΕΛΤΑ δεν είναι απλώς μια επιχείρηση. Είναι θεσμός κοινωνικής συνοχής, όπως τα Κέντρα Υγείας, τα σχολεία, οι Τράπεζες και τα ΑΤΜ που επίσης εξαφανίζονται ένα-ένα από την επαρχία. Εκεί που δεν υπάρχει συμφέρον για ιδιώτη, οφείλει να υπάρχει το Κράτος. Γιατί διαφορετικά, ποιος θα εξυπηρετήσει τον ηλικιωμένο που περιμένει τη σύνταξή του στο Σιδηρόκαστρο, τον αγρότη στη Νέα Ζίχνη ή τον κάτοικο του Κερκινιώτικου χωριού που θέλει να στείλει ένα απλό γράμμα;

Η απάντηση που δόθηκε στη Βουλή ήταν αποστομωτική:
«Πληρώνει ο ελληνικός λαός και το καράβι που πάει στις άγονες γραμμές. Τι να κάνουμε, να το κλείσουμε κι αυτό;».
Μέσα σε αυτή τη φράση συνοψίζεται όλη η αντίληψη μιας πολιτείας που οφείλει να έχει κοινωνική αποστολή, όχι λογιστική λογική.

Η περιφέρεια αργοπεθαίνει – και κάθε τέτοιο «σχέδιο εξυγίανσης» δεν είναι παρά ένα ακόμα βήμα προς την ερήμωση. Η Πολιτεία δεν μπορεί να μιλά για “ψηφιακό μετασχηματισμό” όταν αποσύρει φυσικές δομές που κρατούν ζωντανό τον κοινωνικό ιστό.

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι μόνο πού πήγαν τα 130 εκατομμύρια.
Είναι πού πάει η ίδια η χώρα, όταν το κέρδος μπαίνει πάνω από την κοινωνία.