Του Πασχάλη Τόσιου
Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια – ιδίως όταν σκοπός σου δεν είναι η οικοδόμηση της γνώσης αλλά το πολιτικό μασκάρεμα. Και η περίπτωση της πολυθρύλητης «Σορβόνης» με το ένα ν, είναι χαρακτηριστική. Το υποτιθέμενο “πανεπιστήμιο διεθνούς φήμης” που θα
συνεργαζόταν με το Institution d’ Études Francophones και το γαλλικό Paris 13 – Sorbonne Paris Nord, κόπηκε από τη λίστα των αδειοδοτημένων ιδιωτικών ΑΕΙ για το ακαδημαϊκό έτος 2025-2026.
Μαζί του κατέρρευσε και το βασικό επιχείρημα του πρώην Υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη, ότι ο νόμος του θα έφερνε στην Ελλάδα
μη κρατικά αλλά παγκόσμιας εμβέλειας ιδρύματα. Αντί για πανεπιστήμια με διεθνή διαπιστευτήρια, φτιάξαμε μια βιτρίνα – πίσω από την
οποία βρίσκονταν τα ίδια κολλέγια που λειτουργούν εδώ και χρόνια με διαφορετικό όνομα.
Ο ίδιος ο Πιερρακάκης, άλλωστε, είχε ειρωνευτεί το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζοντάς το "τους αιώνιους καθηγητές των κυβιστήσεων". Τώρα, που το
προσωπικό του αφήγημα αποδομείται βήμα-βήμα, ίσως θα έπρεπε να αναλογιστεί πόσο κενές ήταν εκείνες οι εξαγγελίες που μετέτρεψαν
επικοινωνία σε πολιτική.
Η “Σορβόνη” που διαφημίστηκε ως μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, δεν είναι η ιστορική Sorbonne Université, αλλά το Paris 13 – Sorbonne Paris Nord, ένα περιφερειακό γαλλικό ίδρυμα, το οποίο ούτως ή άλλως δεν έχει την ίδια βαρύτητα και διεθνή αναγνώριση. Και ακόμα κι αυτό, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την απαραίτητη αδειοδότηση, εξαιτίας ελλιπών φακέλων και ασάφειας ως προς τη συνεργασία.
Η αδειοδότηση, λοιπόν, δεν προχώρησε. Και αυτό είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την εικόνα της κυβέρνησης, η οποία επένδυσε ακριβώς σε
τέτοιες περιπτώσεις για να παρουσιάσει ένα success story στον τομέα της παιδείας. Μόνο που αποδείχθηκε πως τα πανεπιστήμια δεν έρχονται
με εξαγγελίες και διαφημίσεις αλλά με σοβαρό θεσμικό σχεδιασμό, πραγματικά κριτήρια ποιότητας και διαφάνεια.
Η Παιδεία δεν είναι βιτρίνα
Αυτό που συνέβη με τη “Σορβόνη” δεν είναι απλώς μία χαμένη επένδυση ή μια αστοχία πολιτικής. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθύτερης παθογένειας, που θέλει την Παιδεία να γίνεται εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης, αντί για πεδίο δημόσιας ευθύνης. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για “πανεπιστήμια διεθνούς κύρους” και στην πράξη να βαφτίζουμε κολλέγια που μέχρι χθες διαφήμιζαν MBA fast-track.
Η απόπειρα της κυβέρνησης να πείσει την κοινωνία ότι ιδρύει «μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα που θα λειτουργούν ως σοβαροί ακαδημαϊκοί φορείς
κατέρρευσε με εκκωφαντικό τρόπο. Η αποτυχία της «Σορβόνης» είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.
Ένα "ν" λιγότερο, μια αυταπάτη περισσότερο
Τελικά, ούτε με δύο “ν” δεν σώζεται το αφήγημα της κυβέρνησης. Η περίπτωση αυτή δείχνει ξεκάθαρα πως πίσω από τις μεγαλοστομίες για
"ανταγωνιστική παιδεία" και "παγκόσμια ανοίγματα", βρίσκεται ένας πρόχειρος, ιδεοληπτικός σχεδιασμός, που εξυπηρετεί μόνο τους ιδιώτες
επενδυτές στην εκπαίδευση και όχι το συμφέρον της κοινωνίας.
Μένει να δούμε πόσες ακόμη μάσκες θα πέσουν πριν συνειδητοποιήσουμε ότι η ανώτατη εκπαίδευση δεν χτίζεται με επικοινωνιακά τρικ αλλά με
σοβαρότητα, κοινωνική λογοδοσία και ακαδημαϊκό ήθος.
συνεργαζόταν με το Institution d’ Études Francophones και το γαλλικό Paris 13 – Sorbonne Paris Nord, κόπηκε από τη λίστα των αδειοδοτημένων ιδιωτικών ΑΕΙ για το ακαδημαϊκό έτος 2025-2026.
Μαζί του κατέρρευσε και το βασικό επιχείρημα του πρώην Υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη, ότι ο νόμος του θα έφερνε στην Ελλάδα
μη κρατικά αλλά παγκόσμιας εμβέλειας ιδρύματα. Αντί για πανεπιστήμια με διεθνή διαπιστευτήρια, φτιάξαμε μια βιτρίνα – πίσω από την
οποία βρίσκονταν τα ίδια κολλέγια που λειτουργούν εδώ και χρόνια με διαφορετικό όνομα.
Ο ίδιος ο Πιερρακάκης, άλλωστε, είχε ειρωνευτεί το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζοντάς το "τους αιώνιους καθηγητές των κυβιστήσεων". Τώρα, που το
προσωπικό του αφήγημα αποδομείται βήμα-βήμα, ίσως θα έπρεπε να αναλογιστεί πόσο κενές ήταν εκείνες οι εξαγγελίες που μετέτρεψαν
επικοινωνία σε πολιτική.
Η “Σορβόνη” που διαφημίστηκε ως μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, δεν είναι η ιστορική Sorbonne Université, αλλά το Paris 13 – Sorbonne Paris Nord, ένα περιφερειακό γαλλικό ίδρυμα, το οποίο ούτως ή άλλως δεν έχει την ίδια βαρύτητα και διεθνή αναγνώριση. Και ακόμα κι αυτό, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την απαραίτητη αδειοδότηση, εξαιτίας ελλιπών φακέλων και ασάφειας ως προς τη συνεργασία.
Η αδειοδότηση, λοιπόν, δεν προχώρησε. Και αυτό είναι ένα σοβαρό πλήγμα για την εικόνα της κυβέρνησης, η οποία επένδυσε ακριβώς σε
τέτοιες περιπτώσεις για να παρουσιάσει ένα success story στον τομέα της παιδείας. Μόνο που αποδείχθηκε πως τα πανεπιστήμια δεν έρχονται
με εξαγγελίες και διαφημίσεις αλλά με σοβαρό θεσμικό σχεδιασμό, πραγματικά κριτήρια ποιότητας και διαφάνεια.
Η Παιδεία δεν είναι βιτρίνα
Αυτό που συνέβη με τη “Σορβόνη” δεν είναι απλώς μία χαμένη επένδυση ή μια αστοχία πολιτικής. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθύτερης παθογένειας, που θέλει την Παιδεία να γίνεται εργαλείο πολιτικής εξαπάτησης, αντί για πεδίο δημόσιας ευθύνης. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για “πανεπιστήμια διεθνούς κύρους” και στην πράξη να βαφτίζουμε κολλέγια που μέχρι χθες διαφήμιζαν MBA fast-track.
Η απόπειρα της κυβέρνησης να πείσει την κοινωνία ότι ιδρύει «μη κερδοσκοπικά» ιδρύματα που θα λειτουργούν ως σοβαροί ακαδημαϊκοί φορείς
κατέρρευσε με εκκωφαντικό τρόπο. Η αποτυχία της «Σορβόνης» είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.
Ένα "ν" λιγότερο, μια αυταπάτη περισσότερο
Τελικά, ούτε με δύο “ν” δεν σώζεται το αφήγημα της κυβέρνησης. Η περίπτωση αυτή δείχνει ξεκάθαρα πως πίσω από τις μεγαλοστομίες για
"ανταγωνιστική παιδεία" και "παγκόσμια ανοίγματα", βρίσκεται ένας πρόχειρος, ιδεοληπτικός σχεδιασμός, που εξυπηρετεί μόνο τους ιδιώτες
επενδυτές στην εκπαίδευση και όχι το συμφέρον της κοινωνίας.
Μένει να δούμε πόσες ακόμη μάσκες θα πέσουν πριν συνειδητοποιήσουμε ότι η ανώτατη εκπαίδευση δεν χτίζεται με επικοινωνιακά τρικ αλλά με
σοβαρότητα, κοινωνική λογοδοσία και ακαδημαϊκό ήθος.
#SerresParatiritis
