Τον Αύγουστο, ο Αντιπεριφερειάρχης Σερρών Παναγιώτης Σπυρόπουλος απέστειλε επιστολή προς την «Εγνατία Οδός Α.Ε.» για την επικίνδυνη κατάσταση του δρόμου Σερρών–Θεσσαλονίκης. Μια κίνηση που καταγράφηκε θεσμικά, φωτογραφήθηκε επικοινωνιακά και… εξαντλήθηκε πολιτικά. Διότι τέσσερις μήνες μετά, το μοναδικό απτό αποτέλεσμα είναι ότι η επιστολή υπάρχει. Ο δρόμος, όμως, παραμένει στην ίδια ,αν όχι χειρότερη κατάσταση.

Η πραγματικότητα είναι πεισματάρα. Λακκούβες, φθαρμένο οδόστρωμα, ανεπαρκής φωτισμός και σήμανση συνεχίζουν να συνθέτουν ένα επικίνδυνο σκηνικό για χιλιάδες οδηγούς. Η καθημερινή μετακίνηση από και προς τη Θεσσαλονίκη γίνεται με ρίσκο, ενώ η Περιφερειακή Ενότητα Σερρών περιορίζεται στον ρόλο του θεατή. Όταν η πολιτική παρέμβαση δεν παράγει αποτέλεσμα, παύει να είναι παρέμβαση και μετατρέπεται σε άλλοθι.

Από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα κύλησε χρόνος αρκετός για να μετρηθεί η βαρύτητα της πολιτικής παρουσίας του Αντιπεριφερειάρχη. Καμία ουσιαστική κλιμάκωση, καμία δημόσια σύγκρουση, καμία θεσμική πίεση με όρους επείγοντος. Μόνο σιωπή. Και η σιωπή, σε ζητήματα δημόσιας ασφάλειας, δεν είναι ουδετερότητα· είναι συνενοχή με την αδράνεια.

Την ίδια στιγμή, προχθές, ο κ. Σπυρόπουλος εμφανίστηκε σε συνέντευξη Τύπου για τη «δήθεν ετοιμότητα» της Περιφέρειας ενόψει καιρικών φαινομένων. Διαβεβαιώσεις, σχέδια και γενικόλογες αναφορές. Για την ταμπακιέρα, κουβέντα.Λές και  η μόνιμη επικινδυνότητα του δρόμου Σερρών–Θεσσαλονίκης να μην αποτελεί ζήτημα πολιτικής προστασίας. Λές και  οι ζωές που παίζονται καθημερινά στην άσφαλτο να μην εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της ευθύνης του.

Το πολιτικό ερώτημα γίνεται πλέον οξύ: πρόκειται για αδυναμία ή για επιλογή; Για έλλειψη πολιτικού βάρους και κύρους απέναντι στην «Εγνατία Οδός Α.Ε.» ή για μια συνειδητή αποφυγή της σύγκρουσης; Μήπως τελικά ο Αντιπεριφερειάρχης προτιμά να επενδύει σε ένα επικοινωνιακό «βασίλειο των Χριστουγέννων», αντί να συγκρουστεί με την πραγματικότητα που απογυμνώνει τη διοίκηση από ουσία;

Διότι, αν υπήρχε πραγματική διάθεση υπεράσπισης των πολιτών, η υπόθεση δεν θα σταματούσε σε μια επιστολή. Θα συνέχιζε με δημόσια καταγγελία, θεσμική επιμονή και αν χρειαζόταν με προσφυγή στον εισαγγελέα. Όταν τίθεται ζήτημα οδικής ασφάλειας και οι αρμόδιοι δεν ανταποκρίνονται, το πολιτικό θάρρος δεν είναι ρητορική αρετή· είναι πράξη σύγκρουσης.

Τέσσερις μήνες χωρίς αποτέλεσμα δεν είναι «χρόνος αναμονής». Είναι πολιτική απραξία. Και όταν αυτή η απραξία αφορά έναν δρόμο ζωτικής σημασίας για την Π.Ε. Σερρών, δεν μιλάμε απλώς για έλλειμμα αποτελεσματικότητας. Μιλάμε για έλλειμμα ευθύνης και καθαρότητας.

Σε αυτό το πεδίο, ο Αντιπεριφερειάρχης Σερρών κρίνεται ελλειμματικός. Όχι επειδή έστειλε μια επιστολή, αλλά επειδή την άφησε να γίνει το τέλος της υπόθεσης. Γιατί στην πολιτική, οι επιστολές χωρίς συνέχεια δεν είναι λύση. Είναι το πιο βολικό φύλλο συκής για να καλυφθεί η απουσία πράξης και πολιτικής βούλησης..

Γράφει ο Παρατηρητικός