Με την πάροδο των ημερών, οι ρόλοι άρχισαν να αποκαλύπτονται. Οι αγρότες, έχοντας γνήσιο αισθητήριο τόσο για την αξία του αγώνα τους όσο και για το πραγματικό του διακύβευμα, κατανόησαν κάτι κρίσιμο: ο διάλογος με την κυβέρνηση,αν ποτέ γίνει ουσιαστικός,δεν μπορεί να γίνει οπουδήποτε, ούτε με οποιουσδήποτε όρους, ούτε με «ακίνδυνα» πρόσωπα και πεδία.

Γι’ αυτό δεν επέλεξαν τα Κερδύλλια. Επέλεξαν τον Προμαχώνα.
Το σημείο όπου χτυπά η καρδιά του αγώνα.
Το πεδίο που παράγει πραγματική πίεση.
Τον χώρο όπου η κινητοποίηση αποκτά πολιτικό βάρος, διεθνή διάσταση και δεν μπορεί να θαφτεί επικοινωνιακά.

Εκεί κρίνεται η ένταση, εκεί διαμορφώνεται η ισχύς απέναντι στην κυβέρνηση, εκεί καθορίζεται αν ο αγώνας θα είναι ουσιαστικός ή ανώδυνος.

Την ίδια στιγμή, η επιλογή αυτή φωτίζει και κάτι ακόμη: τον ρόλο όσων ,για ευνόητους λόγους, επένδυσαν στη διάσπαση του αγροτικού κινήματος. Η κατεύθυνση προς τα Κερδύλλια δεν ήταν τυχαία ούτε αθώα. Υπηρετούσε μια παλιά, δοκιμασμένη συνταγή:
διάσπαση του μετώπου,
κατευνασμός της έντασης,
εκτόνωση χωρίς αποτέλεσμα.

Μια πρακτική γνώριμη εδώ και χρόνια, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης προς όφελος της εξουσίας και εις βάρος των πραγματικών διεκδικήσεων των αγροτών.

Αυτή τη φορά, όμως, δεν λειτούργησε.
Οι αγρότες δεν εγκλωβίστηκαν σε ακίνδυνα μπλόκα.
Δεν αποδέχθηκαν τον ρόλο του «διαχειρίσιμου διαμαρτυρόμενου».
Δεν έπαιξαν το παιχνίδι της εκτόνωσης.

Πήγαν εκεί όπου ο αγώνας έχει νόημα, κόστος και προοπτική.

Και αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί. Γιατί όταν ένα κίνημα αποκτά ενότητα, επίγνωση και καθαρό στόχο, παύει να είναι εύκολα ελέγξιμο. Και τότε, η πίεση προς την κυβέρνηση γίνεται πραγματική , όχι επικοινωνιακή.

Πασχάλης Θ. Τόσιος
Καθημερινός Παρατηρητής