Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του στο Μέγαρο Μαξίμου επιθυμούν πραγματική διαφάνεια, τότε ας πράξουν το αυτονόητο: να δημοσιοποιήσουν τη λίστα όλων των αποζημιώσεων που καταβλήθηκαν, από το 2019 μέχρι σήμερα, σε εργολάβους και κατασκευαστικές εταιρείες, με δημόσιο χρήμα, για καθυστερήσεις έργων που οφείλονται σε ευθύνη της ίδιας της Πολιτείας.

Διότι εδώ δεν μιλάμε για αστοχίες. Μιλάμε για μια καλοστημένη μηχανή.
Ένα σύστημα που γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα λειτουργήσει:
οι καθυστερήσεις προβλέπονται, ενσωματώνονται στα συμβόλαια, ενεργοποιούνται οι ρήτρες αποζημιώσεων, και το Δημόσιο πληρώνει  χωρίς ποτέ να αναζητηθούν ευθύνες για όσους δεν πρόβλεψαν, δεν συντόνισαν, ή συνειδητά προκάλεσαν τις καθυστερήσεις.

Έτσι, τα έργα υποδομών, οι οδικοί άξονες, οι σιδηροδρομικές γραμμές και οι ενεργειακές εγκαταστάσεις, κοστίζουν τελικά 30%, 50% ή και πολλαπλάσια από τον αρχικό προϋπολογισμό. Κι όμως, κανείς δεν δίνει λόγο.

Το Δημόσιο πληρώνει.
Οι εργολάβοι κερδίζουν.
Και το Μαξίμου πανηγυρίζει για “αναπτυξιακό έργο”.

Η πολιτική ευθύνη είναι τεράστια. Γιατί δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για συνειδητή κυβερνητική πρακτική που έχει στηθεί σε βάρος του φορολογούμενου.
Το “επιτελικό κράτος” έχει μετατραπεί σε γραφείο εκκαθάρισης αποζημιώσεων  και μάλιστα με τον ίδιο μηχανισμό που είδαμε να λειτουργεί και στον ΟΠΕΚΕΠΕ: χωρίς λογοδοσία, χωρίς διαφάνεια, χωρίς τιμωρία.

Η κοινωνία έχει δικαίωμα να γνωρίζει:

• ποια έργα αποζημιώθηκαν,

• ποιες εταιρείες εισέπραξαν,

• ποια πολιτικά πρόσωπα υπέγραψαν,

• και πόσα δισεκατομμύρια ευρώ μετακινήθηκαν αθόρυβα από τον κρατικό προϋπολογισμό προς ιδιωτικές τσέπες.

Η δημοσιοποίηση αυτής της λίστας είναι υποχρέωση, όχι επιλογή.
Αν δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, ας τη δημοσιεύσουν.

Μέχρι τότε, το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι το επιτελικό κράτος δεν διοικεί — μοιράζει.