Η ατιμωρησία ως δεύτερη δολοφονία Γράφει ο Πασχάλης θ. Τόσιος
Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην οδό Γλάδστωνος, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να κουβαλά το βάρος μιας ανοιχτής πληγής. Ένας άνθρωπος λιντσαρίστηκε μέρα μεσημέρι, μπροστά σε αμέτρητα βλέμματα. Κι όμως, η Δικαιοσύνη έκρινε ότι δεν πρόκειται για ανθρωποκτονία αλλά για «θανατηφόρα σωματική βλάβη». Έτσι, το ανείπωτο έγινε «παρεξήγηση», το κανιβαλιστικό έγκλημα έγινε νομικός ευφημισμός.
Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στην οδό Γλάδστωνος, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να κουβαλά το βάρος μιας ανοιχτής πληγής. Ένας άνθρωπος λιντσαρίστηκε μέρα μεσημέρι, μπροστά σε αμέτρητα βλέμματα. Κι όμως, η Δικαιοσύνη έκρινε ότι δεν πρόκειται για ανθρωποκτονία αλλά για «θανατηφόρα σωματική βλάβη». Έτσι, το ανείπωτο έγινε «παρεξήγηση», το κανιβαλιστικό έγκλημα έγινε νομικός ευφημισμός.
Οι δύο πολίτες που συμμετείχαν στη βία καταδικάστηκαν με ποινές μειωμένες: πέντε και έξι χρόνια. Ο ένας εκτίει στο σπίτι του, ο άλλος στη φυλακή. Οι τέσσερις αστυνομικοί που συνέβαλαν στον θάνατο… αθώοι. Σαν να μην πάτησαν ποτέ πάνω σε έναν ημιθανή άνθρωπο, σαν να μην είχαν καμία ευθύνη.
Το μήνυμα είναι εκκωφαντικό: το κράτος μπορεί να δείχνει πυγμή όταν τιμωρεί τον «αδύναμο», αλλά κλείνει τα μάτια όταν πρέπει να αγγίξει τους δικούς του μηχανισμούς. Η δικαιοσύνη δεν στάθηκε τυφλή· στάθηκε επιλεκτική.
Η υπόθεση Ζακ δεν είναι απλώς μια τραγωδία του παρελθόντος. Είναι καθρέφτης μας. Δείχνει πώς η κοινωνία ανέχεται τον όχλο να γίνεται δήμιος, πώς το κράτος προστατεύει τους αστυνομικούς του αντί για τον πολίτη, πώς οι θεσμοί αποτυγχάνουν να υπερασπιστούν την αξία της ζωής χωρίς αστερίσκους.
Επτά χρόνια μετά, η μνήμη από μόνη της δεν αρκεί. Αν η δικαιοσύνη συνεχίζει να μοιράζεται «αλά καρτ», αν η ατιμωρησία γίνεται κανόνας, τότε το έγκλημα επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Και η δεύτερη αυτή δολοφονία ,η θεσμική, η σιωπηλή ,είναι ίσως η πιο σκληρή.
