Την ώρα που ο πλανήτης βράζει και η γεωπολιτική σκακιέρα αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, η Ελλάδα ζει στον μικρόκοσμο μιας κυβέρνησης που διαχειρίζεται τα εθνικά θέματα όχι με στρατηγική, αλλά με επικοινωνιακά τεχνάσματα και κομματικά προσχήματα.

Τα μεγάλα ζητήματα απουσιάζουν συστηματικά από τα δελτία ειδήσεων και τα καλοταϊσμένα ΜΜΕ:

• Το έγκλημα των Τεμπών έχει «θαφτεί» επικοινωνιακά σαν να μην υπήρξε ποτέ. Οι συγγενείς των θυμάτων παλεύουν μόνοι, ενώ οι υπεύθυνοι προάγονται.

• Η ιστορική και πνευματική σημασία της Μονής Σινά, απλώς εγκαταλείφθηκε χωρίς να ακουστεί κανένας συναγερμός.

• Η παραχώρηση θαλάσσιων πάρκων χωρίς στρατηγική προστασίας παρουσιάζεται ως δήθεν οικολογικό επίτευγμα.

• Η τουρκική παρουσία στο Αιγαίο, με ασκήσεις ακόμα και στη μέση του πελάγους, αλλά και με παραβιάσεις έως την Κάρυστο, γίνεται «άγνωστη» είδηση, θαμμένη στις πίσω σελίδες — αν γραφτεί καθόλου.

• Ο ΟΠΕΚΕΠΕ καταρρέει, χιλιάδες παραγωγοί είναι απλήρωτοι, και το μόνο που ακούγεται είναι σιωπή.

Αντί όλων αυτών, τα δελτία των 8 προβάλλουν ως πρώτο θέμα την... τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη με τον Νετανιάχου. Μια «επικοινωνία» η οποία παρουσιάζεται ως κορυφαίο διπλωματικό επίτευγμα, με τις «διαρροές» να μιλούν για «συστάσεις» του Έλληνα πρωθυπουργού στον Ισραηλινό ηγέτη. Ποιος τα πιστεύει αυτά; Λες και ο Νετανιάχου, με τη χώρα του σε εμπόλεμη κατάσταση και καταγγελλόμενος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, είχε πρώτη του έγνοια να τηλεφωνήσει στον Μητσοτάκη.

Η γελοιότητα του πράγματος αγγίζει επίπεδα δυστοπικά. Την ώρα που ο Ερντογάν συνομιλεί σε καθημερινή βάση με παγκόσμιους ηγέτες, ο Μητσοτάκης αγωνίζεται να αποσπάσει έστω και ένα sms, ενώ ο Υπουργός Εξωτερικών περιφέρεται στην υφήλιο σαν μαϊντανός που κανείς δεν υπολογίζει.

Η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό είναι μια εικόνα ασημαντότητας και διακοσμητικής παρουσίας. Κι όμως, στην εσωτερική κατανάλωση παρουσιάζεται σαν κοσμογονική διπλωματική δύναμη.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη:
Μια χώρα που σιωπά εκεί που πρέπει να βροντοφωνάξει.
Που επικοινωνεί εκεί που θα έπρεπε να διεκδικεί.
Που κρύβει την αλήθεια κάτω από τον τάπητα της συγκάλυψης.
Που προτιμά την εικόνα από την ουσία και την ψευδαίσθηση από την ευθύνη.

Και όλα αυτά με απόλυτη υπακοή στα non paper του Μαξίμου, στα δελτία τύπου που κατευθύνουν τι θα φανεί, τι θα χαθεί και – κυρίως – τι δεν πρέπει ποτέ να μαθευτεί.

Η αλήθεια όμως δεν πεθαίνει. Μπορεί να φιμώνεται. Αλλά πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιστρέφει. Και όταν επιστρέψει, θα είναι εκκωφαντική.