Στον καφέ της κανονικότητας

— Τον άκουσες;
— Ποιον;
— Τον Βορίδη. Μετά την κατάθεση…
— Α, του «Φραπέ». Ναι. Τον άκουσα. Σαν να μη συνέβη τίποτα.
— Όχι απλώς σαν να μη συνέβη. Σαν να τον δικαίωσε κιόλας.

— Δεν ένιωσες μια αμηχανία;
— Εκείνος; Καμία. Εμείς έπρεπε να νιώθουμε.
— Γιατί;
— Γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι πολιτική. Είναι επίδειξη ατιμωρησίας.

— Παλιά τουλάχιστον προσποιούνταν.
— Τώρα δεν χρειάζεται. Έμαθαν ότι περνάει.
— Και η Εξεταστική;
— Σκηνικό. Φώτα, μικρόφωνα, σιωπές. Καμία απάντηση.

— Ο μάρτυρας σωπαίνει.
— Και η εξουσία χαμογελά.
— Δεν είναι πρόκληση αυτό;
— Είναι μήνυμα.

— Ποιο μήνυμα;
— Ότι δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.
— Ούτε θεσμούς;
— Ούτε Βουλή. Ούτε κοινή λογική.

— Δηλαδή αν είσαι σοβαρός άνθρωπος;
— Θεωρείσαι αδύναμος.
— Αν ζητάς εξηγήσεις;
— Σε αντιμετωπίζουν με ειρωνεία.
— Αν έχεις τσίπα;
— Δεν κάνεις καριέρα.
 

— Τότε ποιο είναι το προσόν σήμερα;
— Θράσος. Κυνισμός. Σιωπή όταν πρέπει και ειρωνεία όταν σε ρωτούν.
— Και αν τα έχεις αυτά;
— Επιβιώνεις. Και προχωράς.

— Άρα δεν είναι μεμονωμένο;
— Όχι. Είναι κανονικότητα.
— Και η κανονικότητα αυτή πώς λέγεται;
— Καθεστώς.

— Πες μου λοιπόν το συμπέρασμα, χωρίς περιστροφές.
— Είναι απλό και πικρό.
— Σε ακούω.
— Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη…
 …μόνο αν είσαι φραπές επιβιώνεις.

Το απόσταγμα της κουβέντας
Δεν πρόκειται για μια ατάκα της στιγμής ούτε για υπερβολή αγανάκτησης. Είναι η σύνοψη μιας εποχής. Όταν η σιωπή ανταμείβεται, η ειρωνεία γίνεται ασπίδα και η ατιμωρησία μετατρέπεται σε προϋπόθεση επιβίωσης, τότε το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι το σύστημα που τα γεννά, τα προστατεύει και τα παρουσιάζει ως «κανονικά». Και αυτή ακριβώς είναι η πιο επικίνδυνη μορφή παρακμής.

Πασχάλης Θ. Τόσιος