Η κοινωνία βράζει σιωπηλά και τα επόμενα κύματα έρχονται
Μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν το νέο κύμα αντίδρασης των αγροτών ως μια ακόμη αντικυβερνητική έκρηξη. Μια εύκολη, βολική ανάγνωση. Μόνο που είναι λάθος. Δεν πρόκειται για κομματική αντίδραση ούτε για οργανωμένη «πολιτική γραμμή». Είναι το ξέσπασμα των ανθρώπων που επί χρόνια σηκώνουν βάρη μεγαλύτερα από τις πλάτες τους. Είναι η φωνή των νοικοκυραίων που δεν αντέχουν άλλο.
Μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν το νέο κύμα αντίδρασης των αγροτών ως μια ακόμη αντικυβερνητική έκρηξη. Μια εύκολη, βολική ανάγνωση. Μόνο που είναι λάθος. Δεν πρόκειται για κομματική αντίδραση ούτε για οργανωμένη «πολιτική γραμμή». Είναι το ξέσπασμα των ανθρώπων που επί χρόνια σηκώνουν βάρη μεγαλύτερα από τις πλάτες τους. Είναι η φωνή των νοικοκυραίων που δεν αντέχουν άλλο.
Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι μικρομεσαίοι, οι εργαζόμενοι της υπαίθρου δεν βρίσκονται στα μπλόκα για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Βρίσκονται εκεί γιατί η ζωή τους έχει φτάσει στο σημείο όπου η σιωπή κοστίζει περισσότερο από την αντίδραση. Όσο λοιπόν κι αν επιχειρηθεί να «σπάσει» το μέτωπο – με πίεση, φθορά ή τακτικισμούς, το επόμενο κύμα θα έρθει. Πιο μεγάλο, πιο ώριμο, πιο αποφασισμένο.
Κι ενώ αυτό συμβαίνει, τα κόμματα παραμένουν θεατές. Σχολιαστές των εξελίξεων αντί να τις καθοδηγούν. Άβουλοι ρήτορες στα τηλεπαράθυρα, που παρακολουθούν μια κοινωνία να κινείται μπροστά χωρίς αυτούς. Δεν εμπνέουν, δεν οργανώνουν, δεν εκπροσωπούν. Διαπιστώνουν.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή καμπής. Η κοινωνία αφήνει πίσω της ό,τι δεν μπορεί πια να κάνει τη ζωή της καλύτερη — θεσμούς που δεν λειτουργούν, πολιτικούς που δεν ακούν, μηχανισμούς που δεν στηρίζουν. Δεν είναι εξέγερση· είναι ωρίμανση. Είναι η στιγμή που το συλλογικό «Δεν πάει άλλο» μετατρέπεται σε πράξη.
Και όταν μια κοινωνία τολμήσει να το πει αυτό δυνατά,
κανείς δεν μπορεί να την γυρίσει πίσω.
