Η περίφημη «μαρμάρινη θύρα του Καστά», που αποκαλύφθηκε το 2014 στον τέταρτο θάλαμο του μνημείου, ξαναμπαίνει στο επίκεντρο, με την εξαγγελία της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη για την επανατοποθέτησή της. Ένα εύρημα μοναδικό, φτιαγμένο από μάρμαρο Αλυκής Θάσου, με κατώφλι διακοσμημένο από ιωνικό κυμάτιο και ίχνη συχνής χρήσης που μαρτυρούν λατρευτικές τελετές στη μνήμη του νεκρού. Ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα, που όμως εδώ και 11 χρόνια παραμένει θαμμένο κάτω από βουνά γραφειοκρατίας, αδράνειας και πολιτικής εκμετάλλευσης.

Η Υπουργός δεσμεύτηκε πως «τέλη 2027 με αρχές 2028» το μνημείο θα είναι επισκέψιμο. Ένας ακόμη αριθμός στο μακρύ κατάλογο χρονοδιαγραμμάτων που ακούγονται από το 2014. Κάθε κυβέρνηση υπόσχεται, κάθε υπουργός φωτογραφίζεται, και ο Τύμβος παραμένει κλειστός, περιμένοντας να αποδοθεί στο κοινό.

Η σιωπή των τοπικών παραγόντων

Την ίδια ώρα, οι τοπικοί παράγοντες σιωπούν. Κανείς δεν διαμαρτύρεται για τις καθυστερήσεις, κανείς δεν απαιτεί σαφή χρονοδιάγραμμα έργων και συγκεκριμένες απαντήσεις. Όλοι δέχονται αδιαμαρτύρητα τις εκάστοτε δικαιολογίες, λες και το μνημείο ανήκει αποκλειστικά στο υπουργείο και όχι στην Ιστορία της περιοχής και της χώρας.

Μνημείο-εργαλείο επικοινωνίας

Ο Τύμβος Καστά έχει καταντήσει εργαλείο επικοινωνίας. Κάθε φορά που πλησιάζουν πολιτικές κρίσεις ή εκλογές, εμφανίζονται εξαγγελίες, υποσχέσεις, φωτογραφίες με φόντο τις Καρυάτιδες. Στην πράξη όμως, τίποτα. Ένα μνημείο που θα μπορούσε να έχει αναδείξει την Αμφίπολη και ολόκληρη τη Μακεδονία σε παγκόσμιο κέντρο ενδιαφέροντος, παραμένει κλειδωμένο και αιχμάλωτο στις σκοπιμότητες της εξουσίας.

Η «μαρμάρινη θύρα» ξαναμπαίνει στη θέση της. Η πολιτεία όμως; Θα μπει ποτέ στη δική της θέση απέναντι στην Ιστορία και τις ευθύνες της;