Περίπου 80 δισ. ευρώ δανείων, πίσω από τα οποία βρίσκονται σπίτια, καταστήματα, αγροτεμάχια και κόποι μιας ζωής, πωλήθηκαν σε τιμές κάτω από 8 δισ. ευρώ. Κι όμως, κανείς δεν γνωρίζει πόσο ακριβώς – γιατί επικρατεί απόλυτη αδιαφάνεια.
Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν απαντά. Οι τράπεζες σιωπούν. Η κυβέρνηση αδιαφορεί.

Το κόλπο της δεύτερης λεηλασίας

Μετά τις κρατικές εγγυήσεις του προγράμματος «Ηρακλής» (20 δισ. ευρώ), τα funds αγοράζουν, μεταπωλούν, ξαναπακετάρουν και ξαναπουλούν τα ίδια δάνεια μεταξύ τους.
Εν τω μεταξύ, ο δανειολήπτης χάνει τον λογαριασμό — δεν ξέρει σε ποιον χρωστά, ούτε ποια είναι η πραγματική του οφειλή.

Και το πιο εξοργιστικό;
Τα ίδια αυτά funds, που πλήρωσαν το 10% ή το 15% της αξίας των δανείων, ζητούν τώρα το 100% από τους πολίτες. Πιέζουν, απειλούν, απαιτούν νέες ρυθμίσεις και νέα δάνεια για να εξοφληθούν τα παλιά.
Έτσι ο Έλληνας πολίτης μετατρέπεται από θύμα της κρίσης σε αιώνιο οφειλέτη. Και η περιουσία του, το σπίτι του, η γη του, περνά σιωπηλά σε ξένα χέρια.

Κράτος θεατής, κοινωνία αιχμάλωτη

Οι τράπεζες, φυσικά, δεν ανησυχούν. Ξέρουν ότι, αν στραβώσει το σχέδιο, οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν ξανά τη ζημιά.
Την ίδια στιγμή, τα τραπεζικά στελέχη εισπράττουν μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, τα bonus ρέουν άφθονα και οι διοικήσεις απολαμβάνουν πλήρη ασυλία.

Αλλά το ερώτημα είναι άλλο:
Πού είναι η κυβέρνηση; Πού είναι η Τράπεζα της Ελλάδος;
Ποιος ελέγχει αυτή την αλυσίδα εκποίησης που απειλεί να μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους και τα νοικοκυριά σε νοικάρηδες των ίδιων τους των σπιτιών;

Ένα κράτος που ξέχασε ποιον υπηρετεί

Θα μπορούσε η πολιτεία να κάνει ό,τι έκαναν οι ΗΠΑ μετά το 1929: να δημιουργήσει έναν δημόσιο φορέα, να εξαγοράσει τα δάνεια στην ίδια τιμή που τα αγόρασαν τα funds, και να δώσει στους πολίτες χρόνο, ρύθμιση και αξιοπρέπεια.
Αντ’ αυτού, προτίμησε να χαρίσει τις οφειλές των πολιτών στα funds και να εξασφαλίσει τις τράπεζες με 20 δισ. δημόσιων εγγυήσεων.

Η απάτη είναι διπλή:
Κερδίζουν οι τράπεζες, κερδίζουν τα funds, χάνει ο πολίτης.
Κι όλα αυτά «νομότυπα», με κυβερνητική ανοχή, θεσμική κάλυψη και επικοινωνιακό πέπλο σιωπής.

Το σκάνδαλο των σκανδάλων

Αυτό δεν είναι απλώς μια αδικία. Είναι το μεγαλύτερο οικονομικό και κοινωνικό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης.
Μια ληστεία της μεσαίας τάξης, μια επίθεση στην κατοικία, ένα έγκλημα κατά της κοινωνικής συνοχής.
Και μπροστά του, τα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ φαντάζουν απλές ληστείες μικρής κλίμακας.

Η Ελλάδα των funds δεν είναι η Ελλάδα των πολιτών.
Και όσο η πολιτεία σιωπά, ο πλούτος μιας ολόκληρης γενιάς εξαφανίζεται μέσα από νομικά παραθυράκια και φορολογικούς παραδείσους.

Η σιωπή, λοιπόν, δεν είναι ουδετερότητα.
Είναι συνενοχή.

????Καθημερινός Παρατηρητής
Η φωνή της κοινωνίας – όχι των funds.
Γράφει ο Πασχάλης θ. Τόσιος