Η σημερινή επίσκεψη της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη στον Τύμβο Καστά στην Αμφίπολη παρουσιάστηκε επικοινωνιακά ως «έναρξη της δεύτερης και τελικής φάσης» των έργων αποκατάστασης. Ανακοινώθηκε, για ακόμη μία φορά, χρονοδιάγραμμα παράδοσης που μετατίθεται για το… 2027 ή το πολύ αρχές του 2028. Δηλαδή, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την αποκάλυψη του μνημείου.

Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική: ένα μνημείο διεθνούς ακτινοβολίας παραμένει κλειστό, βυθισμένο σε γραφειοκρατία, καθυστερήσεις και υποσχέσεις που διαρκώς ανακυκλώνονται. Η ίδια η υπουργός υποσχέθηκε πλήρη προσβασιμότητα και μουσειακή υποδομή, αλλά όλα αυτά βρίσκονται ακόμη σε επίπεδο σχεδιασμού και μακέτας.

Το πιο τραγικό στοιχείο της υπόθεσης, ωστόσο, δεν είναι μόνο η αδικαιολόγητη καθυστέρηση του κράτους. Είναι η εκκωφαντική σιωπή των Σερραίων παραγόντων. Κανείς δεν βρήκε το θάρρος να αντιδράσει, να απαιτήσει, να πιέσει για χρονοδιαγράμματα που θα τηρηθούν και για διαφάνεια στην εξέλιξη του έργου. Δήμος, Περιφέρεια, βουλευτές, τοπικοί θεσμοί – όλοι στέκονται παθητικά, χειροκροτούν την υπουργό και αποδέχονται άκριτα κάθε νέα δικαιολογία.

Κανείς δεν τόλμησε να θέσει το προφανές ερώτημα:
Γιατί η Ελλάδα χάνει δέκα χρόνια για να αποκαταστήσει και να αναδείξει ένα μνημείο παγκόσμιας σημασίας;

Αντί να δούμε έναν ενωμένο τοπικό πολιτικό και κοινωνικό κόσμο να διεκδικεί το αυτονόητο να ανοίξει το μνημείο, να μπει η Αμφίπολη δυναμικά στον χάρτη του πολιτιστικού τουρισμού  βλέπουμε υποταγή, φωτογραφίες δημοσίων σχέσεων και «χαμόγελα» γύρω από τη Μενδώνη.

Η Ιστορία όμως δεν χαρίζεται. Και η αδράνεια των Σερραίων παραγόντων θα καταγραφεί μαζί με την κρατική αδιαφορία ως ένα διπλό έγκλημα απέναντι σε έναν πολιτιστικό θησαυρό που μένει ακόμη θαμμένος στη λήθη της ελληνικής γραφειοκρατίας.