Η γαλάζια ακρίδα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα είδη, δεν χορταίνει ποτέ. Τρώει ασταμάτητα. Η βουλιμία της δεν είναι ατύχημα – είναι πολιτικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που ξεδιπλώθηκε μεθοδικά εδώ και πέντε χρόνια, με τη σφραγίδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που υπόσχεται «μεταρρυθμίσεις» αλλά στην πράξη ξεπουλάει κάθε τι δημόσιο και κοινωνικό, λεηλατεί τους φυσικούς πόρους και χτίζει ένα καθεστώς επιτήρησης και προπαγάνδας.

Όταν οι πολίτες διαμαρτύρονται, η ακρίδα απαντά με το γνωστό κυνικό αφήγημα: «Μαζί τα φάγαμε». Όταν την πιέζουν με ερωτήματα για σκάνδαλα, απαντά: «Έτσι ήταν πάντα». Κι όταν στερεύουν τα πάντα γύρω της, αρχίζει να τρώει θεσμούς, δικαιοσύνη, δημοκρατία.

Το πιο επικίνδυνο όμως δεν είναι η ίδια η γαλάζια ακρίδα. Είναι η σιωπηλή αποδοχή της κοινωνίας. Τα άλλα «έντομα», τα πτηνά και τα θηλαστικά του οικοσυστήματος – δηλαδή εμείς – δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί. Να ζουν με τη λιγοστή τροφή που περισσεύει, να λένε «δε βαριέσαι», «όλοι ίδιοι είναι», «να μην τα βάλουμε με το σύστημα».

Γράφει ο Πασχάλης θ. Τόσιος
 

Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος: όχι η εξουσία που εκτρέφει αρπακτικά, αλλά η κοινωνία που αρνείται να ξυπνήσει.

Η φύση όμως δεν συγχωρεί. Και η Ιστορία έχει δείξει πως όταν η ακρίδα μείνει μόνη της, χωρίς να έχει πια τι να φάει, αρχίζει να καταβροχθίζει τα ίδια της τα φτερά.

Το ερώτημα είναι: Θα περιμένουμε να πέσει μόνη της, ή θα τη σταματήσουμε πριν να είναι αργά;