Η εικόνα που αντικρίζει κανείς στην Πλατεία Ελευθερίας δεν είναι περιστασιακή ούτε προϊόν των τελευταίων ημερών. Είναι μια πάγια πραγματικότητα: επέκταση τραπεζοκαθισμάτων, κατάληψη χώρου χωρίς κανόνες, χωρίς άδεια και σίγουρα χωρίς σεβασμό στις θεσμικές αποφάσεις. Και αυτό συμβαίνει σε έναν χώρο που έχει ρητά εξαιρεθεί από τη δυνατότητα παραχώρησης για εμπορική χρήση, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου  και απαγόρευσε την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στην πλατεία .

Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύει ότι στη Σερραϊκή εκδοχή του δημοσίου χώρου υπάρχουν «ειδικές ζώνες ανοχής». Εκεί όπου ο νόμος παραμένει σε ισχύ μόνο ως έγγραφο, ενώ η καθημερινότητα επιβάλλεται από τη γνωστή πρακτική: όποιος έχει πρόσβαση και πολιτική προστασία, «επεκτείνεται». Όποιος δεν έχει, συμμορφώνεται.

Τώρα, ενόψει των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων και με την «Πολιτεία των Ευχών» να ετοιμάζεται να υποδεχθεί χιλιάδες πολίτες, το ερώτημα επιστρέφει με τρόπο πιο επίμονο:
θα υπάρχει ελεύθερος, ασφαλής και προσβάσιμος χώρος για τη διέλευση των δημοτών;
Διότι φέτος δεν μιλάμε για μια απλή περατζάδα. Μιλάμε για οικογένειες με καροτσάκια, παιδιά που τρέχουν ανάμεσα στα στολίδια, ηλικιωμένους που δυσκολεύονται, συμπολίτες με αναπηρίες που χρειάζονται διαδρόμους που δεν θα φράζονται.

Και την ίδια στιγμή, η πλατεία συνεχίζει να παρουσιάζει εικόνα «κατάληψης», λες και αποτελεί προέκταση των παρακείμενων επιχειρήσεων. Όχι επειδή χρειάζεται ο χώρος· αλλά επειδή για κάποιους λειτουργεί ως πεδίο πελατειακών σχέσεων. Το προσωρινό «βλέπουμε, δεν μιλάμε» έχει γίνει μόνιμη συνθήκη.

Τώρα όμως έρχεται η στιγμή που τα φώτα, οι κάμερες και η γιορτινή ατμόσφαιρα θα κάνουν το κέντρο της πόλης σκηνικό. Κι αυτό το σκηνικό δεν μπορεί να στηθεί πάνω στην αυθαιρεσία και στην ανοχή της .

Η πολίτες  δεν ζητουν  χάρη.
Ζητουν  να εφαρμοστεί αυτό που αποφασίστηκε.

Και σε μια περίοδο όπου όλοι υποτίθεται ότι μοιράζουν ευχές, είναι μάλλον η κατάλληλη στιγμή να διαπιστωθεί αν η Δημοτική Αρχή έχει την ευθύνη  ή απλώς το χαμόγελο.

Γράφει ο Πασχάλης θ. Τόσιος