Κάνοντας αυτές τις ημέρες μια βόλτα στην Πλατεία Ελευθερίας, δύσκολα μπορεί κανείς να μη σταθεί στο όμορφο χριστουγεννιάτικο χωριό που στήθηκε. Φώτα, στολισμοί, παιδιά, οικογένειες∙ μια εικόνα που δίνει στην πόλη έναν γιορτινό παλμό και θυμίζει τι μπορεί να πετύχει ο δημόσιος χώρος όταν σχεδιάζεται με φαντασία. Και ακριβώς εκεί γεννιέται το αναπόφευκτο ερώτημα: πόσο πιο όμορφη ,αλλά κυρίως πόσο πιο λειτουργική  θα μπορούσε να είναι η πλατεία, αν η Δημοτική Αρχή είχε την πολιτική βούληση να επιβάλει κανόνες;

Γιατί κάτω από τη γιορτινή επιφάνεια, η πραγματικότητα παραμένει πεισματικά ίδια. Στο κάτω τμήμα της πλατείας, η άναρχη κατάληψη του δημοτικού χώρου από τραπεζοκαθίσματα συνεχίζεται χωρίς όρια . Δεν πρόκειται για παροδικό φαινόμενο ούτε για «υπερβολές των ημερών», αλλά για μια παγιωμένη κατάσταση που, όσο δεν αντιμετωπίζεται, μετατρέπεται σε κανονικότητα.

Και όσο αυτή η εικόνα εδραιώνεται, τόσο πιο ξεκάθαρη  καθίσταται η πολιτική ατολμία της Δημοτικής Αρχής να προστατεύσει τους κοινόχρηστους χώρους. Διότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για διοικητική αμέλεια, αλλά για μια συνειδητή επιλογή ανοχής.

Η απόφαση να φιλοξενηθεί το χριστουγεννιάτικο χωριό στην Πλατεία Ελευθερίας δημιουργεί, εκ των πραγμάτων, ένα σαφώς ευνοϊκότερο περιβάλλον για τα καταστήματα εστίασης που δραστηριοποιούνται γύρω από την πλατεία, σε σχέση με άλλα καταστήματα μέσα στην πόλη. Αυτό, όμως, θα έπρεπε να συνοδεύεται από αυξημένη ευθύνη και αυστηρή τήρηση των κανόνων ,όχι από μια άτυπη “λευκή επιταγή” αυθαιρεσίας.

Η αυτοψία είναι αμείλικτη: ειδικά στο κάτω μέρος της πλατείας, η ελεύθερη και ασφαλής διέλευση είναι εξαιρετικά δυσχερής. Γονείς με καρότσια, άνθρωποι με αναπηρίες, ηλικιωμένοι πολίτες καλούνται να κινηθούν σε έναν χώρο που δεν τους ανήκει πια. Κι αυτό σε μια περίοδο αυξημένης επισκεψιμότητας, όπου η πλατεία θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα προσβασιμότητας.

Αν η Δημοτική Αρχή πιστεύει ότι με αυτή την πελατειακή λογική διαχειρίζεται την κατάσταση, τότε κάνει σοβαρό λάθος. Τα παράπονα των δημοτών δεν είναι ούτε μεμονωμένα ούτε υπερβολικά. Είναι καθημερινά και απολύτως δικαιολογημένα.

Ίσως, λοιπόν, ήρθε η ώρα για αλλαγή πλεύσης. Όχι με λόγια και ευχές, αλλά με πράξεις. Ενόψει της μεγάλης επισκεψιμότητας που θα ακολουθήσει, απαιτείται μια καθαρή, αποφασιστική παρέμβαση που θα βάλει τέλος στην ασυδοσία και θα αποδώσει στην Πλατεία Ελευθερίας τον χαρακτήρα που της αξίζει: δημόσιο χώρο για όλους , όχι προνομιακό πεδίο για λίγους.