Όταν οι φιέστες υποκαθιστούν την πολιτική και η λάμψη σκεπάζει την ανεργία, η πόλη χάνει όχι μόνο τους νέους της, αλλά και την ψυχή της.

Καλά τα τραγούδια, καλοί οι χοροί.
Μα μια «λευκή νύχτα» δεν μπορεί να ξεπλύνει τα σκοτάδια μιας πόλης που μαραζώνει. Για λίγες ώρες οι δρόμοι γέμισαν, μα την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στην ίδια σιωπή  στην πόλη της ανεργίας, της εγκατάλειψης, της μετανάστευσης των νέων με πτυχία και όνειρα.

Μια πόλη δεν ζει από τις φιέστες.
Ζει από τους ανθρώπους της, από τους νέους που κάθε μέρα φεύγουν ή μένουν άνεργοι, αόρατοι. Ζει από την προοπτική που λείπει, από το όραμα που δεν υπάρχει. Γιατί πίσω από τα φώτα και τα μπαλόνια, πίσω από τις μουσικές και τα «χαμόγελα» των αρχόντων, υπάρχει μια κοινωνία που ασφυκτιά.

Κι όμως, κάποιοι νομίζουν πως με λίγα φώτα θα καλύψουν τη γύμνια μιας πόλης χωρίς κατεύθυνση.
Πως οι γιορτές μπορούν να γίνουν άλλοθι για την απραξία.
Όμως η ανάπτυξη δεν έρχεται με σκηνές και διασκεδάσεις.
Έρχεται με δουλειά, με όραμα, με πολιτική ευθύνη.

Η πόλη αυτή αξίζει περισσότερα.
Αξίζει νέους που να μένουν, όχι να φεύγουν.
Αξίζει σεβασμό, σχέδιο και προοπτική.
Όχι άλλες λευκές νύχτες για να ξεχνάμε τη μαύρη μέρα μας.

Με σεβασμό στην πόλη μου
Αγγέλα Μαντιού
Ποιήτρια – Στιχουργός – Ραδιοφωνική Παραγωγός