Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ

Η ψευδαίσθηση του άτρωτου

Ο πολιτισμός της πονηριάς και η ύβρις απέναντι στην τοπική κοινωνία

A⁺ A^-

Ο πολιτισμός της πονηριάς και η ύβρις απέναντι στην τοπική κοινωνία

A⁺ A^-

Στην ελληνική αυτοδιοίκηση έχει εγκατασταθεί προ πολλού μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση:

εκείνη του «ατρόμητου» και «ισχυρού» παράγοντα που πιστεύει πως όλα του επιτρέπονται.

Ότι οι κανόνες υπάρχουν για τους άλλους.

Ότι η εξουσία δεν είναι ευθύνη αλλά προνόμιο.

Ότι μπορεί να σταθμίζει τα πάντα ,αξίες, συνειδήσεις, θεσμούς στον βωμό του χρήματος.

Ένας ολόκληρος πολιτισμός της πονηριάς έχει απλωθεί πάνω από την τοπική ζωή.

Άνθρωποι που κάποτε ήταν απλοί περαστικοί από τα κοινά,

σήμερα εμφανίζονται ως «ηγέτες»,

με ύφος αυτάρεσκο, με σιγουριά δανεική και με αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της ηλιθιότητας.

Επικαλούνται την «ανάπτυξη», μα εννοούν τη συναλλαγή.

Μιλούν για «προσφορά», αλλά σκέφτονται την απόδοση.

Πίσω από κάθε τους λέξη, διακρίνεται το πάθος για εξουσία χωρίς ευθύνη.

Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν μπερδέψει τον ρόλο με την ιδιοκτησία,την εμπιστοσύνη των πολιτών με προσωπικό κεφάλαιο, τον δήμο με επιχείρηση και τη διαχείριση του δημοσίου χρήματος με την ιδιωτική τους ευχέρεια.

Αυτή είναι η ύβρις της εποχής μας·μια ύβρις απέναντι στην κοινότητα,

στην έννοια της συμμετοχής, στην ίδια τη Δημοκρατία.

Η αλαζονεία τους είναι το πιο επικίνδυνο είδος φτώχειας

φτώχεια ηθική, φτώχεια πνευματική, φτώχεια αξιών.

Μα δεν θα κρατήσει για πάντα.

Καμία κοινωνία δεν αντέχει επ’ άπειρον την υποτίμηση της νοημοσύνης της.

Κάποια στιγμή, η σιωπή σπάει.

Η υπομονή εξαντλείται.

Και τότε ο μύθος του «ανέγγιχτου» γκρεμίζεται μέσα σε μια νύχτα.

Η τοπική κοινωνία, κουρασμένη αλλά όχι νεκρή,

ξέρει πια να ξεχωρίζει την προσφορά από τη φιγούρα,

την ευθύνη από την επίδειξη,