Σε συνέντευξή της στον Πιρς Μόργκαν, η κορυφαία Λευκορωσίδα τενίστρια εμφανίστηκε κατηγορηματική. Δήλωσε ότι σέβεται τις τρανς γυναίκες, ωστόσο θεωρεί πως, ακόμη και μετά τη μετάβαση, διατηρούν βιολογικά χαρακτηριστικά που συνιστούν πλεονέκτημα έναντι των cis αθλητριών.

«Μια αθλήτρια που δουλεύει μια ζωή για να φτάσει στο peak της, δεν θα έπρεπε να αγωνίζεται απέναντί τους», ανέφερε χαρακτηριστικά, μιλώντας για γενετική, σκελετική και μυϊκή δομή πουόπως είπε «δεν εξαλείφεται πλήρως».

Στη συζήτηση πήρε θέση και ο Νικ Κύργιος, ο οποίος συμφώνησε, χωρίς περιστροφές.

WTA: Κανονισμός υπάρχουν, αλλά εφαρμογή… δεν υπάρχει

Η WTA ήδη επιτρέπει συμμετοχή τρανς γυναικών, αλλά υπό αυστηρούς όρους, όπως:

• δήλωση φύλου για πολυετή περίοδο,

• συγκεκριμένα όρια τεστοστερόνης,

• συνεχείς ιατρικές αξιολογήσεις.

Ωστόσο –και αυτό έχει πολιτική αξία– εδώ και δεκαετίες δεν έχει υπάρξει τρανς αθλήτρια που να αγωνιστεί στο επαγγελματικό tour. Η μοναδική ιστορική εξαίρεση παραμένει η Ρενέ Ρίτσαρντς, η οποία έπαιξε επαγγελματικά από το 1977 έως το 1981.

Οι «μεγάλες» διαφωνούν

Η αντιπαράθεση δεν είναι ιδεολογική. Είναι ιστορική.

• Μαρτίνα Ναβρατίλοβα: σήμερα κατά της συμμετοχής τρανς αθλητριών, παρότι παλαιότερα είχε συνεργαστεί με τη Ρίτσαρντς.

• Μπίλι Τζιν Κινγκ: θεωρεί αποκλεισμό ως διάκριση, πλήγμα στις αρχές του αθλητισμού και στην προώθηση της ισότητας.

Όταν δύο θρύλοι του ίδιου αθλήματος βλέπουν την ίδια πραγματικότητα από αντίθετες πλευρές, το ζήτημα δεν είναι απλό.

Τι σηματοδοτεί η παρέμβασή της

Η Σαμπαλένκα δεν είπε κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Το είπε, όμως, από τη θέση του Νο1 – εκεί όπου οι δηλώσεις αποκτούν βαρύτητα και πολιτικό αντίκτυπο.

Σε μια εποχή όπου ο παγκόσμιος αθλητισμός επιζητά:

• ισότιμη συμμετοχή,

• αποφυγή διακρίσεων,

• αλλά και πραγματικά δίκαιο αγωνιστικό πεδίο,

η παρέμβασή της αναζωπυρώνει τη συζήτηση και υποχρεώνει ομοσπονδίες και διοργανώτριες αρχές να τοποθετηθούν με σαφήνεια.

Το τένις, προς το παρόν, κρατά ίσες αποστάσεις. Οι αθλήτριες, όμως, όχι. Κι αυτό δείχνει ότι στο διεθνές αθλητικό περιβάλλον το θέμα δεν έχει λυθεί – απλώς παραμένει κάτω από το χαλί, μέχρι να υπάρξει η πρώτη πραγματική περίπτωση συμμετοχής.

Και τότε, η συζήτηση θα χτυπήσει κόκκινο